Δύσκολοι καιροί για «πρίγκιπες».

«Ο Τουρκμενμπασί (ηγέτης όλων των Τουρκμένων) ο Μεγάς είναι νεκρός», ανακοίνωσε ο παρουσιαστής της κρατικής τηλεόρασης. Πέθανε ξαφνικά, στις 21 Δεκεμβρίου του 2006 ο ισόβιος πρόεδρος του Τουρκμενιστάν Σαπαρμουράτ Νιγιάζοφ. Σύμφωνα με την κρατική τηλεόραση ο θάνατος του οφείλεται σε ανακοπή καρδιάς. Η πολιτική «κληρονομιά» του θα μείνει στην ιστορία.

Ως σύγχρονος Καλιγούλας, έχτισε ένα θέρετρο για τα άλογά του, όπου τους παρέχονταν όλες οι ανέσεις: πισίνα, air condition στους πολυτελείς στάβλους, χώροι αναψυχής. Ως άλλος Μέγας Πέτρος, απαγόρευσε τις γενειάδες και τα μακριά μαλλιά. Για λόγους αισθητικούς, απαγόρευσε και τα χρυσά δόντια. Κατόπιν, απαγόρευσε το μπαλέτο, την όπερα και όλες τις "άχρηστες" διασκεδάσεις που δεν ανήκουν στις παραδόσεις του τόπου του. Απαγόρευσε τη χρήση μακιγιάζ αλλά και play-back στις τηλεοπτικές εκπομπές. Απαγόρευσε τέλος και τα βιντεοπαιχνίδια ως βλαπτικά για τη νεολαία.

Η πνευματική «καθαρότης» των Τουρκμένων αποτελούσε βασικό του στόχο. Και αυτήν διασφάλιζε με τη συγγραφή του δίτομου έργου Ρουχνάμα - Το βιβλίο του Πνεύματος. Το opus του, ένα βιβλίο με το απόσταγμα της Νιγιαζόφειας Σοφίας, βρίσκεται δίπλα στο Κοράνι σε όλα τα - κρατικοποιημένα- τζαμιά της χώρας, διδάσκονταν σε όλα τα σχολεία, από το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο, και έγινε υποχρεωτική η απαγγελία του για τους υποψήφιους οδηγούς, καθώς για να πάρει κανείς δίπλωμα οδήγησης όφειλε να μπορεί να θυμάται όποιο απόσπασμα τους ζητηθεί από τους εξεταστές.

Έκλεισε τις βιβλιοθήκες εκτός αστικών κέντρων, διότι "οι χωρικοί δε διαβάζουν" - και διότι μετά το διωγμό των Ρώσων και την κατάργηση του κυριλλικού αλφαβήτου, ακόμη κι όσοι ήξεραν, δεν είχαν τίποτε να διαβάσουν. Κατόπιν, έκλεισε τα νοσοκομεία των επαρχιών. Όποιος ήθελε νοσοκομείο, όφειλε να επισκεφθεί την πρωτεύουσα.

Δυστυχώς, η «ξεχωριστή» του άποψη για την παιδεία δεν έγινε κατανοητή διεθνώς. Απάντησε με αντίμετρα. Επειδή τα πτυχία των πανεπιστημίων του Τουρκμενιστάν δεν γίνονται δεκτά από καμία χώρα του κόσμου, αποφάσισε να μη κάνει κι αυτό δεκτά τα πτυχία από πανεπιστήμια άλλων κρατών.

Με άλλοθι το γεγονός ότι το κράτος παρείχε δωρεάν νερό, φυσικό αέριο και ηλεκτρικό σε όλους τους Τουρκμένους, αρνείτω τις αυξήσεις στους μισθούς. Εάν και εφ' όσον δίδονταν, δίνονταν υπό όρους: χαρακτηριστικά, έθεσε ως προϋπόθεση για την αύξηση μισθού στους δασκάλους, τη συγγραφή ενός δοξαστικού προς το πρόσωπό του άρθρου.

Όλα αυτά, γιατί έδινε τα πάντα για τη βελτίωση της ζωής του λαού του. Σε μια εξομολογητική στιγμή, είχε τονίσει πως, αν εργάζεται σκληρά κι έχει "όλες τις απαντήσεις για όλα" είναι διότι "ο πρόεδρος φροντίζει να κάνει απλούστερη τη ζωή των πολιτών, διώχνοντας μακριά τους τη σύγχυση και το άγχος". Επίσης φροντίζει και την υγεία τους, συναρτώντας την από τη δική του. Όταν μετά από μια επέμβαση στην καρδιά, υποχρεώθηκε να κόψει το τσιγάρο, απαίτησε απ' όλη την κυβέρνηση να πράξει το ίδιο και απαγόρευσε το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους.

Η μεγαλύτερη θυσία που έκανε για το λαό του, ήταν η παραμονή του στην εξουσία. Είχε δηλώσει πως επιθυμούσε σφόδρα να αποχωρήσει, αλλά δεν τον άφησαν οι βουλευτές, που τον παρακαλούσαν με δάκρυα στα μάτια, μες στο κοινοβούλιο, να μη τους αφήσει ορφανούς. Μόνο γι' αυτό δέχθηκε την ισόβιο προεδρία.

Οι θυσίες του γίνονταν δεκτές με ευγνωμοσύνη. Όπου κι αν πήγαινες η εικόνα του, τα αγάλματα, το σύνθημα "Χαλκ, Βατάν, Τουρκμενμπασι". Ένας Λαός, Μία Πατρίδα, ένας Πατέρας των Τουρκμένων. Ο τίτλος του Τουρκμένμπασι ήταν ο αγαπημένος του. Μετονόμασε και τον Ιανουάριο έτσι - για τον Απρίλιο προτίμησε το όνομα της μητέρας του.

Ήταν ταπεινός και αληθινός εκτελεστής των λαϊκών επιταγών. "Παραδέχομαι πως υπάρχουν πάρα πολλά πορτραίτα, μνημεία κι αγάλματα προς τιμήν μου. Δεν είναι επειδή με ευχαριστεί, αλλά γιατί το απαιτεί ο λαός, είναι η επιθυμία του". Μεταξύ των πολλών του αγαλμάτων, ξεχωριστή θέση έχει στην παγκόσμια ιστορία της τέχνης το ολόχρυσο εκείνο άγαλμα, στην κορυφή κολώνας πλησίον του παλατιού, το οποίο γυρίζει 360 μοίρες, ακολουθώντας πάντα τον ήλιο.

Παρά ταύτα, δεν είχε τάση προς την πολυτέλεια - ήθελε "ένα μικρούλι άνετο σπιτάκι" αλλά η πατρίς κι οι διεθνείς σχέσεις τον υποχρέωσαν να μην ακούσει την τουρκμένικη καρδιά του, όπως τόνισε.

Ένα κλασικό αστείο των διεθνών ανταποκριτών ήταν πως, στο Τουρκμενιστάν δε χρειαζόταν να ρωτήσεις που βρίσκεσαι. Το πιθανότερο είναι ότι βρισκόσουν στην πλατεία ή την οδό ή τη λεωφόρο Νιγιαζόφ. Ή ίσως κοντά στη φάρμα, το στρατόπεδο ή το λιμένα Νιγιαζόφ, ενώ περνούσε στον ουρανό ο κομήτης Νιγιαζόφ.

Και ένα μικρό βιογραφικό:

Γεννήθηκε το 1940. Έχασε τον πατέρα του στον πόλεμο και τη μητέρα του στο μεγάλο σεισμό του 1948. Μεγάλωσε σε κρατικό ορφανοτροφείο, γεγονός που στήριξε το μεσσιανικό μύθο στον οποίο επένδυσε αργότερα. Έγινε μέλος του κόμματος στα 20 του και ανέβηκε γρήγορα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας. Στα 45 του χρόνια ήταν γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκμενιστάν. Το 1990, λίγο πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ανέλαβε πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ.

Το 1991, το Τουρκμενιστάν ανεξαρτητοποιήθηκε, κι ο λαός επέλεξε ως πρώτο του πρόεδρο τον Νιγιαζόφ, με το, κλασσικό στην περιοχή, ποσοστό 99,5%. Ήταν ο μόνος υποψήφιος στην ολοκαίνουρια προεδρική δημοκρατία και, βεβαίως, δεν ήταν πια κομμουνιστής αλλά ένας εθνικός, πατριώτης ηγέτης, ο Τουρκμένμπασι. Στήριγμά του η Κα Γκε Μπε, που ούτε όνομα ούτε οργάνωση ούτε ρόλο άλλαξε στη νεόκοπη δημοκρατία. Υπήρξε απόλυτος ηγέτης και εξόντωσε ή οδήγησε στην αυτοεξορία κάθε αντιπολίτευση. Οι εκκεντρικότητες κι οι ακρότητές του τον μετέτρεψαν σε αγαπημένο γραφικό των διεθνών ΜΜΕ.

Θάφτηκε σε μαυσωλείο στη γενέτειρά του Κιπτσάκ, κοντά στην πρωτεύουσα Ασγκαμπάτ.

τα σχόλια είναι περιττά...

φωτογραφίες:

1. το χρύσο άγαλμα.

2. ο προεδρος σε βοτκα.

& τέλος,

3. ο πρόεδρος σε άρωμα.


(πηγές:
http://en.wikipedia.org/wiki/Saparmurat_Niyazov
http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/6199021.stm
http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18723&m=N47&aa=1
http://www.skai.gr/master_story.php?id=38986
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=4769&subid=2&pubid=272797).