η αποφαση της λησμονιας

[Ποιος θα μας λογαριάσει την απόφαση της λησμονιάς;(Γιωργος Σεφερης)]


Στάσου διαβάτη μπροστά στην ήσυχη λίμνη~
η σγουρή θάλασσα και τα βασανισμένα καράβια
οι δρόμοι που τυλίγαν βουνά και γεννούσαν άστρα
όλα τελειώνουν εδώ στην πλατιά επιφάνεια.

Τώρα μπορείς να κοιτάξεις με γαλήνη τους κύκνους
δες τους, είναι κατάσπροι σαν τον ύπνο της νύχτας
χωρίς να γγίξουν πουθενά γλιστρούν σ' ένα λιγνό λεπίδι
που τους υψώνει ελάχιστα πάνω από τα νερά.

Σου μοιάζουν ξένε, τα ήσυχα φτερά και τα καταλαβαίνεις
ενώ σε κοιτάζουν μαρμαρωμένα τα μάτια των λιονταριών
και το φύλλο του δέντρου μένει άγραφο στα επουράνια
και το κοντύλι τρύπησε τον τοίχο της φυλακής.

Κι όμως δεν ήταν άλλα τα πουλιά που σφάξαν τις χωρια-
τοπούλες
το αίμα κοκκίνιζε το γάλα πάνω στις πλάκες του δρόμου
και τ' αλογά τους αθόρυβα σαν το λιωμένο μολύβι
ρίχναν αδιάβαστα σχήματα μέσα στις γούρνες.

Κι έσφιγγε η νύχτα ολοένα τον κυρτό λαιμό τους
που δεν τραγουδούσε γιατί δεν ήταν τρόπος να πεθάνει
αλλά χτυπούσε Θερίζοντας τα κόκαλα των ανθρώπων
τυφλά. Και δρόσιζαν τα φτερά τους τη φρίκη.

Κι αυτά που γίνονταν είχαν την ίδια γαλήνη με τούτα που
βλέπεις
είχαν την ίδια γαλήνη γιατί δεν περίσσευε ψυχή να συλ-
λογιστούμε
εκτός απ' τη δύναμη να χαράξουμε λίγα σημάδια στις πέτρες
που άγγιξαν τώρα πια το βυθό κάτω απ' τη μνήμη.

Μαζί τους κι εμείς μακριά πολύ μακριά, στάσου διαβάτη
μπροστά στην ήσυχη λίμνη με τους άσπιλους κύκνους
που ταξιδεύουν σαν άσπρα κουρέλια μέσα στο νου σου
και σε ξυπνάνε σε πράγματα που έζησες και που δε
Θυμάσαι.

Μήτε θυμάσαι διαβάζοντας τα ψηφιά μας πάνω στις πέτρες~
ωστόσο μένεις εκστατικός μαζί με τ' αρνιά σου
που μεγαλώνουν το σώμα σου με το μαλλί τους
τώρα που νιώθεις στις φλέβες σου μια βοή Θυσίας.