2 δημοσιες δηλωσεις ολικων αρνητων στρατευσης.
Σχετικά με την απουσία μου από το κάλεσμα του ελληνικού στρατού τον
Ιούλη του 2001. Αρνούμαι να υπηρετήσω τον ελληνικό στρατό, όπως και οποιοδήποτε στρατό,
διότι αυτό έρχεται σε αντίθεση με την συνείδηση και τις αρχές μου.
Θεωρώ ότι ο στρατός αποτελεί φονικό εργαλείο στα χέρια του κράτους,
έτοιμο να χρησιμοποιηθεί όταν έχουν αποτύχει όλοι οι «ειρηνικοί» τρόποι
αύξησης του πλούτου της αστικής τάξης. Αρνούμαι να δωρίσω την αξιοπρέπειά μου σε αξιωματικούς φουσκωμένους
από εθνική υπερηφάνεια, οι οποίοι θα προσπαθούν να με μετατρέψουν σε
άβουλο oν, έτοιμο να σκοτώσει και να σκοτωθεί όταν η πατρίδα και το
συμφέρον το ζητήσουν.
στάχτες των πολέμων. Έχουν επινοηθεί από την αστική τάξη, με σκοπό τον
αποτελεσματικότερο έλεγχο των μαζών. Η «επανάσταση» του 1821 δεν
άλλαξε καμία από τις σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιασμένων, απλά
μετέφερε τον έλεγχο της εξουσίας από τουρκικά σε ελληνικά χέρια. Δεν
είμαι περισσότερο τυχερός, επειδή έχω έλληνα και όχι τούρκο αφεντικό στη
δουλειά μου. Αισθάνομαι απέχθεια προς τον μηχανισμό που ευθύνεται έμμεσα για τα εφτά
χρόνια δικτατορίας, με όλες τις συνέπειες που αυτό είχε στην κοινωνία και
τους ανθρώπους. Είναι το ίδιο στράτευμα που έχει καταπνίξει εξεγέρσεις πριν
και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, έχει αποστείλει «ειρηνευτικά»
στρατεύματα σε όλη την γη και ευθύνεται για τις αυτοκτονίες και την
κακομεταχείριση των στρατιωτών.
Δεν αποτελώ μέλος καμιάς θρησκευτικής ή ειρηνόφιλης οργάνωσης,
ούτε έχω την αξίωση να υπηρετήσω εναλλακτική θητεία. Αρνούμαι συνολικά
την ιδέα του στρατού, της πατρίδας και της σημαίας, ως αναρχικός, ολικός
αρνητής στράτευσης.
~.~
Δημόσια Δήλωση Άρνησης Στράτευσης.
Σύμφωνα με τις Διατάξεις των άρθρων 10, 11 και 21 του νόμου 1763/88 περί «Στρατολογίας των Ελλήνων» και του άρθρου 5 του (ε)σχετικού καλούμαι στις 26 Μαΐου 2004 να παρουσιαστώ με την Β' ΕΣΣΟ/2004 σε κάποιο στρατόπεδο ώστε να εκπληρώσω(!) τις υποχρεώσεις μου(!!!) προς την πατρίδα(?).
Έχοντας βαθιά συνείδηση των πράξεων μου αρνούμαι να επιτρέψω στον εαυτό μου να υπηρετήσει τυφλά και υπάκουα, ως ανδρείκελο την πατρίδα, όπως την καθορίζει το κράτος με την υποχρεωτική στράτευση, στον πιο αιματοβαμμένο του μηχανισμό, τον ελληνικό στρατό.
Κατ' αρχήν ως αναρχικός και ως άνθρωπος θεωρώ αδιανόητο να έχω εγώ υποχρεώσεις στο κράτος. Υποχρεώσεις που να ξεπληρώνονται με θητεία, εφ' όσον δεν θυμάμαι να υπέγραψα μαζί του συμβόλαιο για την πλήρη απώλεια της προσωπικότητας μου, της γνώμης μου και των επιθυμιών μου και να «δουλέψω» για λίγους μήνες (πλέον) ως υπηρέτης στην συντήρηση των ένοπλων δυνάμεων.
Για μένα ένας φασιστικός μηχανισμός, όπως ο στρατός που με την βία διαιωνίζει το σύστημα της καταπίεσης και εκμετάλλευσης πρέπει να καταστρέφεται και όχι να τρέφεται με ανθρώπινο υλικό.
Από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι και σήμερα, κάθε εξουσία τον χρησιμοποίησε ως όργανο ωμής βίας εις βάρος της κοινωνίας.
Το 1830 με την ίδρυση του ελληνικού κράτους ο πρώτος τακτικός στρατός αποτελούνταν από 145.000 γάλλους στρατιώτες που για δύο σχεδόν δεκαετίες κατέστειλε τους αγωνιζόμενους ανθρώπους που συνέχιζαν τον αγώνα και μετά την αποχώρηση των οθωμανικών στρατευμάτων.
Κατόπιν αντικαταστάθηκε από βαυαρικό εκστρατευτικό σώμα που υπεράσπιζε τα εξουσιαστικά συμφέροντα του βασιλέα Όθωνα καταστέλλοντας τις εξεγέρσεις των κολίγων, των αγροτών και των ανυπότακτων ανθρώπων εναντίον της τυραννίας.
Όταν ο στρατός «ελληνοποιήθηκε» ακολούθησαν οι σφαγές του 1896 εναντίον των μεταλλωρύχων του Λαυρίου και του 1910 εναντίον των κολίγων του Κιλελέρ και δύο χρόνια αργότερα ξεκινά τον πενταετής επεκτατικό πόλεμο εναντίον της Πύλης και της Βουλγαρίας (1912-1917) ενώ το 1918 έστειλε μαζί με τις αυτοκρατορικές δυνάμεις εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία για να υπερασπίσει τα εξουσιαστικά συμφέροντα του Τσάρου.
Επί τρία χρόνια (1919-1922) εκστράτευσε με σκοπό την κατάκτηση της Τουρκίας και το 1925 με τον Πάγκαλο πραγματοποίησε πραξικόπημα και διαχειρίστηκε το κράτος για ένα περίπου χρόνο.
Τον Μάιο του 1934 έσφαξε τους απεργούς λιμενεργάτες της Καλαμάτας και επέβαλε την δικτατορία του 1936.
Με το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου διέπραξε σφαγές και λεηλασίες μέχρι το τέλος του εμφυλίου (1944-49) και για δεκαετίες θα διατηρήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης στα ματωμένα νησιά των εξοριών.
Το 1950 συμμετέχει στην εκστρατεία της Κορέας μαζί με τους Νατοϊκούς και το 1967 πραγματοποιεί στρατιωτικό πραξικόπημα επιβάλλοντας την επταετή δικτατορία των συνταγματαρχών που με την συνεργασία των μπάτσων βασάνισαν, εξόρισαν, φυλάκισαν και δολοφόνησαν ανθρώπους.
Καταστέλλει στρατιωτικά την εξέγερση στο πολυτεχνείο το 1973, ενώ το 1974 πραγματοποιεί πραξικόπημα στην Κύπρο.
Το 1983 από τις ναυτικές και αεροπορικές στρατιωτικές βάσεις εξορμούσε ο «δυτικός» πολεμικός μηχανισμός που τρομοκρατούσε την Λιβανέζικη κοινωνία. Ενώ από τις αρχές τις δεκαετίας του 1990 θα συμμετάσχει ασταμάτητα στις επιχειρήσεις του Νάτο και των λεγόμενων «ανθρωπιστικών βοηθειών».Σ' αυτή τη δεκαετία θα αποτελέσει μέρος του δυτικού εκστρατευτικού σώματος στην Σομαλία.
Τον Απρίλιο του 1991, συμμετέχει στον πόλεμο του περσικού, τον Σεπτέμβριο του 1991 συμμετέχει στην επιχείρηση MINURSO στην Δυτική Σαχάρα προκειμένου να επιβληθούν οι εκλογές.
Τον Ιούλιο του 1994 και τα τρία όπλα στρατού θα στείλουν στρατό στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη για την επιτήρηση της συμφωνίας «Brioni». Τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου μεταβαίνει στη Γεωργία για την επιτήρηση της εκεχειρίας με την Αμπχαζία.
Τον Γενάρη του 1996 ο στρατός συμμετέχει στις δυνάμεις της IFOR (Δύναμη Εφαρμογής Ειρήνης) και της SFOR (Δύναμη Σταθεροποίησης) στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Τον Απρίλιο του 1997, μετά την καταστολή της ένοπλης επανάστασης της αλβανικής κοινωνίας θα αναπτύξει ένα τάγμα πεζικού σε Τίρανα, Αυλώνα και Ελμπασαν για την ασφαλή διεξαγωγή των εκλογών και μέχρι σήμερα θα παραμείνει για την αναδιοργάνωση των ένοπλων αλβανικών δυνάμεων.
Τον Ιούνη του 1999 θα συμμετάσχει στις δυνάμεις της KFOR στο Κόσσοβο. Ενώ από το 2001, μετά την 11η Σεπτέμβρη, θα ενισχύσει τους διώκτες της «τρομοκρατίας» με αποστολές στο Αφγανιστάν.
Τον Αύγουστο του 2004 θα περιφρουρεί και θα διασφαλίσει μαζί με τους μπάτσους τα ολυμπιακά συμφέροντα της ντόπιας και διεθνούς κυριαρχίας, ενώ χιλιάδες άλλοι στρατεύσιμοι θα διαταχθούν ετσιθελικά να υπηρετήσουν τον «εθελοντισμό».
Ο Ελληνικός στρατός συνεχίζει, για δυο σχεδόν αιώνες, να αποτελεί τον ένοπλο μηχανισμό των κρατιστών και δρα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, αποδεικνύοντας συνέχεια την έμπρακτη κρατική βία εις βάρος των κοινωνιών και όχι μόνο.
Ως μηχανισμός βίας, μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε πειθήνιους και άβουλους δολοφόνους και πάνω απ' όλα, η μόνη επιλογή που αφήνει είναι η τυφλή υποταγή. Μια υποταγή που δικαιολογείται με όρους όπως «προστασία του έθνους», και της «πατρίδας», αλλά αυτό είναι μόνο ένα κρατικό πρόσχημα, αφού ο στρατός δεν έπαψε να αναπαράγει τον πόλεμο, το φυλετικό μίσος και τις σφαγές αμάχων.
Αρνούμαι να στρατευτώ γιατί ακριβώς δεν θέλω να συμμετάσχω στις δολοφονίες προσφύγων στα σύνορα που είναι αποτέλεσμα των σοβινιστικών και ρατσιστικών ιδεολογημάτων που φυτεύει στα μυαλά των φαντάρων η στρατιωτική προπαγάνδα.
Επίσης δεν πιστεύω στην ύπαρξη καμιάς πατρίδας και έθνους, που ως «αιχμή του δόρατος» καταπιέζουν και φυλακίζουν μέσα στα «χαραγμένα» γεωγραφικά σύνορα ολόκληρους πληθυσμούς και τους υποδουλώνει για λογαριασμό της κάθε ολιγάριθμης εξουσιαστικής κλίκας.
Οι πραγματικοί μου εχθροί δεν είναι οι τυχαία γεννημένοι άνθρωποι σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη αυτού του πλανήτη, αλλά οι μηχανισμοί εκείνοι του κάθε κράτους που καταστέλλουν και καταπιέζουν τις κοινωνίες. Οι μηχανισμοί των ένοπλων συμμοριών που δρουν στις πόλεις (οι κάθε είδους μπάτσοι) και των ένοπλων δυνάμεων στα στρατόπεδα που συνέχεια υποστηρίζουν τις μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις και εξαπολύουν πολέμους επιβάλλοντας κατοχή ανά την υφήλιο.
Μπροστά στην ολοένα εντεινόμενη «αντιτρομοκρατική» υστερία της παγκόσμιας κυριαρχίας και την ένοπλη καταστολή των αγωνιζόμενων κοινωνιών για πραγματική ελευθερία, δηλώνω ότι συμμετέχω μόνο στον κοινωνικό πόλεμο που εναντιώνεται σε κάθε είδους κρατική οργάνωση, με στόχο την εξαφάνιση της εκμετάλλευσης, της οικονομικής εξαθλίωσης, της πείνας, της σκλαβιάς και κάθε μορφής εξουσίας και ιεραρχίας.
Την μονη υποχρεωση που αναγνωριζω ως προς το κρατος ειναι ο ασταματητος αγωνας μου για την καταστροφη του.
Χαρης Ριτσιος
Μαιος 2004.
[αφηνω ασχολιαστα τα ιστορικα στοιχεια που αναφερονται, γιατι αποτελουν θεμα οπτικης γωνιας. απλα δεν καταλαβαινω κατι. δεν αντιλαμβανομαι γιατι γραφτηκαν αυτα τα 2 γραμματα, αυτες οι 2 δηλωσεις, και σταλθηκαν σε ενα θεσμο που δεν τον αναγνωριζουν; η επικοινωνια με τον θεσμο αυτο δεν σημαινει την αποδοχη του; δεν εννοει την ενταξη στους μηχανισμους λειτουργειας του;]
No comments:
Post a Comment