οσο πιο πολυ γραφω, τοσο η σιωπη μοιαζει να με καταβροχθιζει (c. k. williams)...

"ποιήματα ασύζευκτα" (Φερνάντο Πεσσόα).

σήμερα πρωί βγήκα πολύ νωρίς,
αφού είχα ξυπνήσει ακόμα πιο νωρίς,
και δεν είχα τίποτα που θα 'θελα να κάμω...

δεν ήξερα ποιο δρόμο να πάρω,
ο άνεμος όμως φυσούσε δυνατά, σκούπιζε προς μια μεριά,
και συνέχισα το δρόμο κατά κει όπου ο άνεμος με φυσούσε στην πλάτη,

ετσ' ήταν πάντα η ζωή μου
κι έτσι θέλω να μπορεί πάντα να 'ναι,
πηγαίνω όπου ο άνεμος με φέρνει και
δεν νοιώθω να σκέφτομαι,

το χιόνι τοποθέτησε μαντίλι βουβαμένο πάνω σ' όλα.
δεν νοιώθεις παρά ότι γίνεται μέσα στο σπίτι.
τυλίχτηκα σε μια κουβέρτα και δεν σκέφτομαι καν να σκεφτώ.
νοιώθω μια ζωώδη απόλαυση κι ακαθόριστα σκέφτομαι
κι αποκοιμιέμαι δίχως λιγότερη χρησιμότητα απ' ότι όλες
οι πράξεις του κόσμου.

λίγο με νοιάζει.
λίγο με νοιάζει τι; δεν ξέρω: λίγο με νοιάζει.