Saturday 26 January 2008

iki kere yabanci / δυο φορες ξενος

cec kaldik anilari kaydetmeye
o ilk malzeme yitti gitti
ilk mubadiller goturduler anilarini
oysa onlar hemen kaydedilmeliydi
uzerindem 80 yil gectikten sonar
ani savaslari
her turlu manupulasyona acik
Mubadeleyle ilgili her metnin uzu ayni:
Yerinde dogup yabanda kocamak
iki yerde de yabanci o Imak.


Ειναι αργα για μας να διατηρησουμε τις μνημες μας.
Η ουσια τους, η αρχικη ουσια,
εχει ηδη αφανιστει.
Εκεινοι οι πρωτοι προσφυγες πηραν μαζι τις αναμνησεις τους,
αναμνησεις που επρεπε
να ειχαν καταγραφει χωρις καθυστερηση.
Εχουν περασει ογδοντα χρονια,
και οι αναμνησεις παλευουν με κατι αλλο,
ετοιμο να παραποιηθει.
Αλλα το επικεντρο της διηγησης καθε προσφυγα
παραμενει το ιδιο.
Να γεννιεσαι σε ενα μερος,
να γερνας σε ενα αλλο.
Και να αισθανεσαι ξενος και στα δυο μερη.





(καθηγητρια Ayse Lahur Kirtunc, της οποιας η οικογενεια εφτασε στην τουρκια απο την κρητη).

Saturday 12 January 2008

dixws sxolia.



Thursday 3 January 2008

Ελα μωρέ, αυτά θέλει ο κόσμος...

Tου Aλεξη Παπαχελα

Με τον κίνδυνο να κατηγορηθώ από καλούς συναδέλφους για έπαρση, έλεγα σήμερα να γράψω για ένα φαινόμενο που νομίζω ότι πρέπει να μας προβληματίσει. Αν διαβάσετε μια μέση ευρωπαϊκή εφημερίδα ή αν παρακολουθήσετε ένα ευρωπαϊκό δελτίο ειδήσεων, θα έχετε τη σχετική βεβαιότητα πως αυτό που ακούτε ή διαβάζετε είναι πάνω κάτω ακριβές. Γιατί αυτό δεν συμβαίνει άραγε στην Ελλάδα;

Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί εδώ και μερικά χρόνια. Φοιτητής ακόμη εργαζόμουν 1-2 καλοκαίρια στην «ΑΥΓΗ». Ο προϊστάμενός μου μου έφερε μία φωτογραφία που απεικόνιζε ένα αυτοκίνητο Golf στη γραμμή παραγωγής και μου ζήτησε να γράψω μία λεζάντα με την οποία θα εξηγούσα ότι η παραγωγή Golf στην Αμερική σταμάτησε λόγω της απεργίας μεταλλωρύχων στη Γερμανία. Θαύμασα το πρωτοσέλιδο δημιούργημά μου την Κυριακή, αλλά την επόμενη ημέρα είδα την ίδια φωτογραφία στη Herald Tribune με μία λεζάντα που εξηγούσε ότι το απεικονιζόμενο αυτοκίνητο ήταν το πρώτο που παρήχθη στο συγκεκριμένο εργοστάσιο κ.λπ. κ.λπ. Ούτε απεργία, ούτε τίποτα. Πήγα στον προϊστάμενο σοκαρισμένος και του είπα «μα κύριε... κοιτάξτε εδώ τι λέει», για να πάρω την απάντηση «μη σε νοιάζει· κανείς που μας διαβάζει δεν διαβάζει και την Tribune...».

Πέρασαν μερικά χρόνια και μια μέρα διάβασα σε μεγάλο κυριακάτικο φύλλο ένα λίβελο εναντίον μιας λαμπρής οικονομολόγου που εργαζόταν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και είχε αποσπασθεί στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού. Ο έγκυρος αρθρογράφος έγραφε πως η εν λόγω κυρία ήτο γραμματεύς και όχι οικονομολόγος. Τον πήρα τηλέφωνο και του εξήγησα πως έχω πάει στο γραφείο της, πως είναι senior οικονομολόγος, πως έχει ντοκτορά κ.λπ. Με άκουσε προσεκτικά και μου απάντησε ανερυθρίαστα (υποθέτω, δεν τον έβλεπα) ότι «άκου να δεις, αυτά μου ζήτησε να γράψω ο φίλος μου ο διοικητής της..., αυτά έγραψα».

Πέρασαν μερικά ακόμη χρόνια και έγινα, με το αζημίωτο από υλικής (αλλά όχι και ψυχικής) πλευράς, τρόφιμος τηλεοπτικών παραθύρων. Μία των ημερών συζητούσαμε το αν ο Αρχιεπίσκοπος θα καθαιρέσει κάποιο μητροπολίτη στη σύνοδο της επόμενης ημέρας. Καλός και αγαπημένος συνάδελφός μου δήλωσε ότι «θα φάει τρεις». Του απάντησα μαζί με άλλους ότι «το πολύ να φάει έναν» αλλά αντίδραση δεν είδα. Λίγα λεπτά αργότερα στον αέρα περιορίσθηκα στον σεμνό και ταπεινό έναν προς φάγωμα. Ο καλός συνάδελφος εξοργίσθηκε, ζωντανά στον αέρα, και μου απάντησε «ε, λοιπόν εγώ κύριε σου λέω ότι θα φάει οκτώ». Ομολογώ ότι θύμωσα και τον ρώτησα μετά «αν είναι στα καλά του», για να πάρω την αποστομωτική απάντηση: «Ξέρεις τι εντύπωση έκανε αυτό που είπα; Και στο κάτω κάτω ποιος θα θυμάται σε έξι μήνες αν είπα 40 ή 3;».

Ελπίζω και ελπίζουμε όλοι μας πως όσο θα μπαίνουν σε αυτό το επάγγελμα νέα παιδιά που θα έχουν ένα άλλο επίπεδο από το δικό μας, θα αλλάζουν και αυτές οι γραφικές παραδοξότητες. Πρέπει όμως να συμπληρώσω πως τίποτα μα τίποτα δεν με εξοργίζει περισσότερο από συναδέλφους με γλώσσες, με κουλτούρα και μόρφωση που εξασκούν τον κιτρινισμό και ενίοτε το συνειδητό ψέμα και όταν τους κολλάς, σου απαντούν «έλα μωρέ, αυτά θέλει ο κόσμος» ή «αυτό πουλάει» ή και εκείνο το αμίμητο «έλα μωρέ, μου ζήτησε να το γράψω το αφεντικό». Εκεί δεν έχω, ή μάλλον δεν θέλω να έχω απάντηση, στο γιατί.

Η νόσος της φυλετικής ακραιφνότητας:

Tου Παντελη Μπουκαλα

Στο γήπεδο του Περιστερίου, την περασμένη Κυριακή, κάποιοι οπαδοί της τοπικής ομάδας, κληρονόμοι των ιδεωδών του αθλητισμού που εδώ κοιλοπονέθηκαν κι εδώ γεννήθηκαν, προπηλάκισαν με ρατσιστικά συνθήματα τον Τρεζόρ Λομάνα Λούα Λούα, τον Κονγκολέζο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού. Επειδή είναι μαύρος του επιτέθηκαν, όχι επειδή πέτυχε γκολ εις βάρος της ομάδας τους. Το ξέρουμε, άλλωστε, ότι στην κοιτίδα του πνεύματος (οι κάτοικοι της οποίας είναι οι μόνοι παγκοσμίως που δεν κατάγονται από τον πίθηκο αλλά από τους θεούς, όπως ισχυρίζονται οι ελληνέμποροι), όποιο άθλημα κι αν παίζεται οι «ακραιφνείς», οι καθαροί δηλαδή, οι «λευκότεροι των λευκών», ξεσπάνε με την κραυγή της μαϊμούς εναντίον οποιουδήποτε παίκτη γεννήθηκε στην Αφρική· και στη δική τους ομάδα να παίζει, αν αστοχήσει από καλή θέση, θα τον κατεβάσουν από το ύψος του λατρευόμενου θεού στα χαμηλά του «σκυλάραπα», ενός πλάσματος που μόνο κατά το ήμισυ είναι ανθρώπινο.

Ποιος ξέρει, ίσως το βλακώδες φυλετικό μένος των «Ελληνοαρίων» να πυροδοτήθηκε από το γεγονός ότι ο Λούα Λούα, που πιθανόν γεύτηκε το ίδιο φαρμάκι και στα γήπεδα των άλλων χωρών όπου αγωνίστηκε, είναι μέλος της οργάνωσης «Διώξτε τον ρατσισμό από τον αθλητισμό», ο τρισάθλιος… Σε ανάλογες οργανώσεις δραστηριοποιούνται πλέον αρκετοί ποδοσφαιριστές, κυρίως στη Γαλλία, όπου η πολυφυλετική εθνική ομάδα (οι «πολύχρωμοι μπλε»), δεν κατόρθωσε, παρά τα τρόπαια και τους δημοφιλέστατους αστέρες της, να θεραπεύσει το στίγμα του αποβλητέου ακάθαρτου το οποίο βαραίνει τους ομοεθνείς μεν, αλλογενείς δε που ταλανίζονται στα προάστια της υποβάθμισης. Ας προστεθεί ότι η ΟΥΕΦΑ προβλέπει επιτίμια για τις ομάδες που οι οπαδοί τους εκτρέπονται σε ρατσιστική δράση – αν και το τελευταίο που θα ελπίζαμε είναι ότι θα ισχύσει η πρόνοια αυτή στα μέρη μας, όπου η μοναδική έγνοια των εκάστοτε κυβερνώντων είναι πώς να κολακέψουν τους αμέτρητους είναι η αλήθεια «ιστορικούς συλλόγους» της χώρας και τους επίσης αμέτρητους «ηρωικούς λαούς τους», χαρίζοντάς τους υπέρογκα χρέη και γήπεδα.

Δύο ημέρες πριν από το περιστατικό της γηπεδικής φυλετικής βίας (που δεν ήταν λιγότερο ακίνδυνη ή προσβλητική επειδή εξαντλήθηκε στη λεκτική της φάση), την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου, αφιονισμένοι αγελέλληνες επιτέθηκαν σε Μαροκινούς στα Χανιά, ενώ καμιά τριανταριά λεβέντες με ξυρισμένο γουλί το κεφάλι πολιόρκησαν το φτωχόσπιτο οκτώ Πακιστανών στην οδό Πλάτωνος του Αιγάλεω. Με καδρόνια, ρόπαλα και μπετόβεργες, οι τριάντα λευκοί, που δεν είναι απίθανο να ομνύουν και στον Πλάτωνα (αγνοώντας ότι ακόμα κι αυτός ο αριστοκράτης αναγνώριζε πως οι Ελληνες δεν όφειλαν λίγα στους ξένους), όρμησαν εναντίον των «πολύ πολυπληθέστερων» οχτώ σκούρων και τους λιάνισαν. Τραυμάτισαν σωματικά πέντε (τον έναν πολύ σοβαρά), και ψυχικά και πνευματικά περίπου ένα εκατομμύριο ξένους που ζουν στη χώρα μας. Στο σχολείο βέβαια μαθαίνουμε από τα μικράτα μας ότι εμείς πολεμούμε πάντοτε λίγοι εναντίον πολλών και πολύ καλύτερα εξοπλισμένων, κι ότι έχουμε επίσης πάντοτε το δίκιο με το μέρος μας, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως δεν φαίνεται να ισχύει η πατροπαράδοτη ιστοριολογική (ηρωοποιητική μάλλον) φόρμουλα. Οπως δεν ισχύει βεβαίως και στα αναρίθμητα περιστατικά με πρωταγωνιστές λιμενικούς και αστυνομικούς και θύματα πρόσφυγες, που ξυλοκοπούνται, ταπεινώνονται κι ύστερα τους σέρνουν στα δικαστήρια «για αντίσταση κατά της αρχής», αφού πρώτα τους σκίσουν γελώντας όλα τους τα χαρτιά ή τους «επαναπροωθούν» προς την απελπισία. Οπως δεν ίσχυσε και την 27η Οκτωβρίου, όταν ακροδεξιοί έδειραν στο μετρό του Συντάγματος έναν Μαροκινό και τον έστειλαν αιμόφυρτο στο ΚΑΤ· τους είχε συνεπάρει φαίνεται ο ενθουσιασμός από τη συμμετοχή τους στην «7η Γιορτή Νεολαίας» νεοφασιστικών οργανώσεων απ’ όλη την Ευρώπη, στο Αλσος Στρατού, και δεν βρήκαν πιο «ελληνόψυχο» τρόπο να προεορτάσουν την εθνική επέτειο.

Για το επεισόδιο του Αιγάλεω, η Ελληνική Αστυνομία έκανε λόγο για «συμπλοκή», έτσι ουδέτερα. Υποβάθμισε, δηλαδή το γεγονός και απαξίωσε ακόμα και να πάρει αποτυπώματα, πιθανόν για να μην πέσει σε τίποτε γνωστούς της ή εκ πνεύματος συγγενείς, αφού είναι διαπιστωμένη η κατά των αλλοδαπών «αλληλέγγυα» δράση αστυνομικών οργάνων και ακροδεξιών ή φιλοναζιστών ξενηλατών· το καλοκαίρι του Γιούρο, γαλάζιες στρατιές και ένστολες διμοιρίες «συμμόρφωναν» τους ξένους με αλληλοσυμπληρούμενες μεθόδους. Δεν πρόκειται δυστυχώς για «μεμονωμένο περιστατικό» όπως σπεύσαμε να πούμε αυτοαπαλλασσόμενοι, υιοθετώντας το ίδιο διάτρητο άλλοθι πίσω από το οποίο νομίζουμε ότι κρυβόμαστε όποτε η σφαίρα του συνοριοφρουρού αυτοσχεδιάζει ανθελληνικώς και χάνει τελικά τον δρόμο της, αφού ενώ έχει ριχτεί στον αέρα «προς εκφοβισμό», βρίσκει κρόταφο ή αυχένα ή όποτε τα φιλοχιτλερικά και εβραιοφαγικά αγήματα της «Χρυσής Αυγής» επιδίδονται σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στα πέριξ της Πατησίων, στον Βοτανικό ή στου Ρέντη, όπου οι νεοφασίστες επιτέθηκαν σε παραπήγματα Πακιστανών εργατών, στις 10 Οκτωβρίου. Τρεις φορές τον τελευταίο καιρό, μετανάστες που ζουν στα δυτικά προάστια ξυλοκοπήθηκαν και μάλιστα από συμμορίες σχεδόν στρατιωτικά οργανωμένες. Στις 30 Οκτωβρίου μάλιστα, στο Αιγάλεω συγκεντρώθηκαν «αυθορμήτως» μπροστά στον Αγιο Σπυρίδωνα «αγανακτισμένοι πολίτες», υπό το σύνθημα «Και οι Ελληνες έχουν δικαίωμα στη ζωή», και απαίτησαν να εκριζωθεί η «εστία μόλυνσης», η κοινότητα των Ιρακινών. Και δεν λείπουν, φυσικά, όσοι απαιτούν την εδώ και τώρα απομάκρυνση όλων των μεταναστών από την Ελλάδα, αφού δεν τους αρκεί η «σωστή αναλογία» Ελλήνων/ξένων που απαιτεί ο κ. Καρατζαφέρης, αλλά προτιμούν κάτι που να φέρνει σε «τελική λύση».

«Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή», υπογραμμίζει το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, «όπου ρατσιστικοί και ναζιστικοί θύλακοι μοιάζει να ξεφυτρώνουν από παντού, ενισχυμένοι από την επιθετική νεοφασιστική ρητορική των ανεκδιήγητων εκπροσώπων του ρατσιστικού ΛΑΟΣ στη Βουλή και η δράση τους αποθρασύνεται με τη σιωπηρή ανοχή ενός κομματιού της ελληνικής κοινωνίας που μοιάζει να προσελκύεται από τον βίαιο λόγο τους». Οσοι εκπομπάρχες και ειδησάρχες της τηλεόρασης έδωσαν τον «αγώνα τον καλό» της υπερπροβολής του ΛΑΟΣ είτε «για να πλήξουν τη Νέα Δημοκρατία» είτε, πιο αγοραία, επειδή οι λαϊκιστές εκπρόσωποί του φέρνουν καλά νούμερα τηλεθέασης με τις υπερεθνικιστικές ιδεοληψίες και φαντασιώσεις τους, έχουν το περιθώριο να ξανασκεφτούν, εφόσον τους το επιτρέψει η ζαλιστική αίγλη τους, αν πράγματι η επιδίωξή τους ήταν η «πολυφωνία».

Για πολλά χρόνια το αυτοαθωωτικό σενάριο ισχυριζόταν ότι σαν Ελληνες δεν έχουμε πρόβλημα δυσανεξίας συνολικά με τους ξένους, αλλά ειδικά με τους Αλβανούς, επειδή «είναι όλοι τους κατσαπλιάδες και πλιατσικολόγοι». Τώρα, όμως, που οι Αλβανοί αφομοιώθηκαν ακόμα και εμφανισιακά και έπαψαν να αποτελούν ευδιάκριτο στόχο, το ρατσιστικό μένος στρέφεται εναντίον των σκούρων, που είναι πρόσφορα θύματα λόγω της αλλόχρωμης ξενότητάς τους. Αλλά ας μη γελιόμαστε: όσα βήματα και αν δεχθούμε πως έχουν γίνει, η τελευταία πανευρωπαϊκή έρευνα, όπως σχεδόν όλες οι προηγούμενες, μας φέρνει πολύ ψηλά στους «δείκτες απόρριψης του άλλου», δεύτερους μετά τους Ούγγρους και πολύ πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Το μόνο παρήγορο είναι, όπως προκύπτει από άλλη έρευνα, του ΕΚΚΕ, ότι το 80% των μαθητών κάνει απροβλημάτιστη παρέα με αλλοδαπούς. Μακάρι να μην «ωριμάσουν» ποτέ.



Ελευθερια εκφρασης ισον ελευθερια να παραπλανεις ή να εξαπατας?