Tuesday 16 December 2008

Τα μαύρα πουλιά της καταιγίδας

Ακραία κοινωνικά φαινόμενα στην Ευρώπη με φόντο την παγκόσμια οικονομική κρίση προαναγγέλλει η ανεξέλεγκτη έκρηξη των νέων.

Toυ Πετρου Παπακωνσταντινου

«Αυτά δεν μπορούν να συμβούν εδώ, σ' εμάς» είναι η φράση που ακούγεται στερεότυπα από τα χείλη των εφησυχασμένων, που έχουν χτίσει τα σπίτια τους στην παραλία, λίγο πριν από το τσουνάμι.

Οταν οι πεινασμένοι κατέβαιναν από τις φαβέλες και έκαιγαν το κέντρο του Ρίο ντε Τζανέιρο, οι Αμερικανοί δεν ανησυχούσαν, γιατί δεν είχαν φαβέλες. Οταν οι μαύροι των γκέτο έκαναν γυαλιά καρφιά το Λος Αντζελες, οι Γάλλοι δεν ανησυχούσαν, γιατί σκέφτονταν ότι η κοινωνική Ευρώπη δεν πάσχει από ρατσισμό. Κι όταν τα προάστια του Παρισιού λαμπάδιαζαν, εμείς δεν ανησυχούσαμε, γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε μεταναστευτικά γκέτο. Κάθε φορά που κάποιο δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, είναι πολλοί εκείνοι που προτιμούν να κοιτάζουν το δάχτυλο. Επρεπε το φεγγάρι να ανατείλει άλικο, βαμμένο στο αίμα ενός 15χρονου, για να φωτίσει η νύχτα όλα όσα έκρυβε ένας ψεύτης ήλιος.

Η δολοφονία του περασμένου Σαββάτου πυροδότησε μια μοναδική, στα μεταπολιτευτικά χρονικά, έκρηξη νεανικής οργής με εξεγερτικά χαρακτηριστικά: Εντυπωσιακή μαζικότητα, από την Αθήνα μέχρι την Κέρκυρα και τα Χανιά· αυθορμητισμός, πέρα από κάθε κομματική γραμμή και χειραγώγηση· επιμονή και διάθεση εκδίκησης· συμβολική ή και φυσική βία εναντίον οτιδήποτε προσωποποιεί την οικονομική και πολιτική εξουσία. Οπως και να εξελιχθούν τα πράγματα τα αμέσως επόμενα εικοσιτετράωρα, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν για μεγάλα πλήθη νέων ανθρώπων. Οποιος βίωσε την εκκωφαντική σιωπή 70.000 ανθρώπων για περισσότερα από 10 λεπτά, στη μνήμη του Αλέξη, στην αρχή του αγώνα του Παναθηναϊκού, την περασμένη Τρίτη, γνωρίζει για τι πράγμα μιλάμε.

Η Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο Ιάκωβος Κουμής σκοτώθηκαν σε μαζική, αντιαμερικανική διαδήλωση, που κατέληξε σε σύγκρουση με τα ΜΑΤ. Η Σωτηρία Βασιλακοπούλου παρασύρθηκε από φορτηγό της βιομηχανίας ΕΤΜΑ, ενώ μοίραζε προκηρύξεις. Ο Μιχάλης Καλτεζάς πυροβολήθηκε στη διάρκεια σφοδρών ταραχών, σε γιορτασμό του Πολυτεχνείου. Αντίθετα, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε ένα Σαββατόβραδο σαν όλα τ' άλλα, δι' ασήμαντον αφορμήν. Ηταν γόνος μεσοαστικής οικογένειας των βορείων προαστίων, χωρίς -εξ όσων, τουλάχιστον, γνωρίζουμε- ενεργή συμμετοχή στους αναρχικούς ή οποιαδήποτε άλλη ανατρεπτική ομάδα. Ακριβώς γι' αυτό ταυτίστηκαν μαζί του όχι μόνο φτωχόπαιδα ή «εξτρεμιστές», αλλά και οι γόνοι των μεσαίων στρωμάτων, εν τέλει το κάθε «ήσυχο» παιδί της γενιάς του.

Ωστόσο, αν και το θύμα αποτελούσε ιδανικό «πυροκροτητή», η δολοφονία του δεν θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοιας κλίμακας έκρηξη, αν δεν είχε συσσωρευτεί τόσος θυμός στις τάξεις της νεολαίας. Και όχι μόνο. Αρκετοί είπαν κι έγραψαν ότι η νέα γενιά πάντα είναι εύφλεκτη, ότι η εφηβεία έλκεται από την αισθητική της βίας, ότι η κοινωνική ενηλικίωση απαιτεί και κάποιου είδους συλλογική μέθη, που μπορεί να την βρουν στην κατάληψη ή στο «μπάχαλο». Ολα αυτά είναι εντελώς σωστά και εντελώς στερεότυπα, αλλά χάνουν το καινούργιο της σημερινής συγκυρίας: Και το καινούργιο βρίσκεται σε μια μεγάλη, πολλαπλή κρίση πλανητικών διαστάσεων (οικονομική, οικολογική, κοινωνική) που συσσωρεύει ανασφάλειες, άγχη, φόβους και θυμό σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Τα «αποβράσματα» του Παρισιού

Ο Σαρκοζί έπαιξε και κέρδισε με την αγανάκτηση των μεσαίων στρωμάτων για τις ταραχές στα προάστια, ακολουθώντας μια πολύ σκληρή γραμμή απέναντι στα «αποβράσματα». Αλλά ο Σαρκοζί είχε απέναντί του μόνο τη νεολαία των μεταναστευτικών γκέτο. Οταν ο τότε πρωθυπουργός Ντε Βιλπέν ήρθε σε σύγκρουση με το σύνολο της μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, με το νόμο για το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης (CPE), έβαλε μόνος του ταφόπλακα στο πολιτικό του μέλλον.

Το κυριότερο, η κρίση που μεσολάβησε από τότε έχει αναστατώσει τη ζωή και τη συνείδηση των νοικοκυραίων. Ο συνταξιούχος που του κόβουν ξαφνικά τα λεφτά του Επικουρικού γιατί τα 'φαγαν στα χρηματιστήρια και ο εμποράκος που του κόβουν την πίστωση ακριβώς τη στιγμή που τη χρειάζεται, μισούν τις τράπεζες ίσως όσο και το «Μπλακ Μπλοκ». Οι αντιδράσεις ηλικιωμένων κατοίκων από τα μπαλκόνια των Εξαρχείων και του Παλαιού Φαλήρου εναντίον ανδρών των ΜΑΤ δεν είναι κάτι που μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Οποιος κρατάει μια απόσταση από το αντικείμενο, βλέπει καλύτερα. Αρκετοί ξένοι δημοσιογράφοι είδαν τα γεγονότα με πιο καθαρή ματιά από τη δική μας, που εμποδιζόταν από δάκρυα, καπνούς και δακρυγόνα. Ενας από αυτούς, ο Σάντρο Βιόλα της ιταλικής «Ρεπούμπλικα», έγραψε ότι οι ταραχές της Ελλάδας ήταν η πρώτη, αλλά όχι η τελευταία εξέγερση στην Ευρώπη μετά την έκρηξη της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Πραγματικά, η «κλιματική αλλαγή» στο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον της Δύσης εγκυμονεί ακραία κοινωνικά φαινόμενα και η συμπεριφορά της νεολαίας αποτελεί το ευαίσθητο βαρόμετρο, που προμηνύει την καταιγίδα.

Στροφή στην τυφλή βία

Και οι βανδαλισμοί; Η τυφλή βία; Το πλιάτσικο; Μπορεί κανείς να τα προσπεράσει στο όνομα οποιασδήποτε ευαισθησίας και ανοιχτού πνεύματος; Οχι βέβαια. Αλλά και δεν μπορεί να ξεμπερδέψει κανείς με έναν αφορισμό των «γνωστών αγνώστων» - είτε τους θεωρεί απλώς ανθρώπους του «παρακράτους», όπως ένα ορισμένο τμήμα της Αριστεράς, είτε τους βλέπει ως φυτώριο αντάρτικου των πόλεων, όπως κάποιοι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας, στην Ελλάδα, στη Γαλλία και αλλού.

Ασφαλώς και παρακρατικοί μηχανισμοί και τρομοκρατικές οργανώσεις υπήρξαν και μπορεί να υπάρξουν στο μέλλον. Αλλά δεν λειτουργούν εν κενώ, ερήμην του κάθε φορά κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος - διαφορετικά, η ιστορία θα ήταν απλώς μια διαδοχή συνωμοσιών. Οποιος έχει μάτια βλέπει ότι, για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, διαμορφώνεται ένα μαζικό κομμάτι «άγριας νεολαίας». Δεν μιλάμε για τους συνήθεις «αντιεξουσιαστές», αλλά για τους νέους που είναι πιο πιθανό να τους συναντήσουμε στο Πέραμα παρά στο Ψυχικό, που βλέπουν το μέλλον σαν ένα μικρό παραθυράκι, χτισμένο με τούβλα, που δεν διακρίνουν, στα υπάρχοντα κόμματα και συνδικάτα, όχι κάποια «εφικτή, εναλλακτική πολιτική», αλλά ούτε καν μια κοινωνική ουτοπία της προκοπής. Η στροφή τους στην τυφλή βία είναι δείγμα όχι δύναμης, αλλά απελπιστικής αδυναμίας. Δεν είναι τόσο ότι καίνε, όσο ότι είναι έτοιμοι να καούν, να λαμπαδιάσουν σαν το δέντρο της πλατείας Συντάγματος, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να φωνάξουν ότι υπάρχουν πραγματικά.

Η κουκούλα της κράτους

Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Καμιά κοινωνική αδικία δεν μπορεί να δικαιώσει την τυφλή, καταστροφική και αυτοκαταστροφική βία. Η αντίθεση στα λευκά κράνη των ΜΑΤ δεν είναι οι μαύρες κουκούλες, αλλά το ουράνιο τόξο του αποκλεισμένου Τρίτου (του μεγάλου κοινωνικού κινήματος), που αρνείται το ίδιο το γήπεδο της αντιπαράθεσης. Ωστόσο, το μείζον πρόβλημα είναι ότι συντηρούμε όχι τους λίγους «γνωστούς αγνώστους», αλλά τους πάρα πολλούς «άγνωστους γνωστούς»: τα εκατοντάδες παιδιά που δεν κρύβουν το πρόσωπό τους, αλλά εμείς επιλέγουμε να τα αγνοούμε. Αν κάποιος πρέπει να βγάλει την κουκούλα, είναι, πρώτα απ' όλα, η επίσημη κοινωνία του αποκλεισμού και των διακρίσεων.

Αντί για υστερόγραφο, αντιγράφουμε ένα συναφές σχόλιο του Σλοβένου φιλόσοφου Σλαβόι Ζίζεκ:

«Ενα γνωστό ανέκδοτο λέει ότι, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας Γερμανός αξιωματικός επισκέφθηκε τον Πικάσο στο ατελιέ του, είδε την «Γκουέρνικα», σοκαρίστηκε και τον ρώτησε: Εσείς το φτιάξατε αυτό; Ο Πικάσο απάντησε ήρεμα: Οχι, ΕΣΕΙΣ το κάνατε. Σήμερα, πολλοί φιλελεύθεροι, όταν αντικρίζουν βίαιες εκρήξεις όπως εκείνες του Παρισιού, ρωτάνε όσους αριστερούς επιμένουμε στην ανάγκη του ριζικού, κοινωνικού μετασχηματισμού: Εσείς το κάνατε; Αυτό θέλετε στ' αλήθεια; Ας απαντήσουμε όπως ο Πικάσο: Οχι, εσείς το κάνατε. Είναι αποτέλεσμα της δικής σας πολιτικής»!

Tuesday 9 December 2008

το τερας ειναι νεκρο. η κοιλια που το γεννησε ομως, οχι.

ξεκινω με μια παρατηρηση. η δολοφονια του παιδιου μας αγγιξε γιατι σκοτωθηκε ενα 15χρονο παιδι απο οπλο μπατσου, γιατι οταν πεθαινει καποιος/α το οπλο του μπατσου εκπυρσοκροτει, και τελος διοτι παραμενουν οι κυριοι αυτοι ατιμωρητοι (δες ζαρντινιερα με τον κυπριο φοιτητη, δες το παιδι που μπηκε φυλακη γιατι φοραγε πρασινα allstar, τον τσιγγανο που σκοτωσανε πριν καμποσο καιρο, τον μεταναστη που σκοτωσαν επισης, τον καλτεζα παλιοτερα, τον κουμη και την κανελοπουλου, κλπ). οπως ειπε και μια μαθητρια εχθες, οταν αυτοι που τους εμπιστευομαστε τη ζωη μας, μας σκοτωνουν τοτε πρεπει να βγουμε στους δρομους.

σαφως και βγηκαν καποιοι/ες που απλα τους/τις ενδιεφερε η συγκρουση με την αστυνομια και τιποτα αλλο. σαφως και δεν αγγιζε ολους/ες η δολοφονια του παιδιου. σαφως και επαιξε ρολο το οτι τον σκοτωσε μπατσος. αν τον σκοτωνε φουρναρης δεν θα εβγαιναν στον δρομο. για αυτο πρεπει να αντιληφθουμε το ειδικο βαρος του γεγονοτος. ο κοσμος ειναι δυσπιστος απεναντι στην αστυνομια.

και σαφως και δεν ειναι ολοι/ες αυτοι/ες αναρχικοι/ες... δεν υπαρχουν τοσοι/ες στην ελλαδα. μεσα υπηρχαν και γηπεδοχουλιγκανοι, και αλλοδαποι, και χρηστες ουσιων, κι οποιος/α βρισκοταν κοντα στον πανικο και ειτε παρασυροταν ειτε καιροφυλακτουσε... υπαρχουν και προβοκατορες... υπαρχουν και τα παιδια μας.

απο εκει και περα τωρα, αμα θελαμε να βρουμε αφορμες για λαικη εξεγερση, ολο αυτο τον καιρο υπαρχουν πολλες. τι να πιασεις και τι να αφησεις; ακριβεια, εμπαιγμος, βατοπαιδι, πυροπληκτοι, ομολογα, αλλα εκει δεν εγινε τιποτα.

και μπορω να προσθεσω και χιλιους ακομα λογους στη λιστα. απο τοτε που γεννηθηκα, το 1976, θυμαμαι αυτη τη χωρα να βρισκεται συνεχεια σε λιτοτητα...

δυστυχως δεν εγινε τιποτα εκει. και ντρεπομαι και για εμενα, διοτι και εγω δεν αντεδρασα καθολου.

αλλα δεν μπορω να δεχτω οτι ολα αυτα εγιναν για εμενα... σαφως και υπαρχει νεολαια που βραζει... αλλα το μαγαζι σου και το αυτοκινητο σου δεν μου φταινε. δεν μου φταιει ουτε να στο καψω ουτε να στο σπασω ουτε να στο λεηλατησω. και δυστυχως παγκοσμιως σε μια κοινωνια που παρακμαζει, σε μια κοινωνια σε κριση, οι λεηλασιες αποτελουν κανονα... αλλοι/ες γιατι δεν εχουν να φανε και αλλοι/ες για να επωφεληθουν. στην αμερικη μετα τον τυφωνα κατρινα, ο κοσμος λεηλατουσε οποιο μαγαζι ειχε μεινει ορθιο - ειτε για να παρει τροφιμα ειτε για να παρει καμια τηλεοραση πλασμα...

κι αν δεν βγω στον δρομο με αιτια και με λογο συγκεκριμενο τοτε γαμα τα.

και δυστυχως αυτοι/ες που βγηκαν στο δρομο μου φορτωσαν τα σκατα τους... με εκαναν να μη μπορω να βγω εγω κι ο/η καθε αλλος/η που βιωνει το αδιεξοδο της σημερινης ελληνικης κοινωνιας. και δεν ειμαι κκες... αλλα δυστυχως το λαικο κινημα θα το πληρωσει ακριβα το χθεσινο... θα στιγματιστει γιατι δεν μπορεσε να 'αυτολογοκριθει', να 'περιφρουρηθει'.

καποτε ελεγα πως η κουκουλα μου δινει ενα ονομα... πως με βγαζει απο την ανωνυμια. τωρα ρε πρεπει να βγαλω την κουκουλα για να δουν ποιος/α ειμαι και γιατι παλευω.

Monday 8 December 2008

τα εξαρχεια ειναι παντου.

Υπάρχουν αυτοί που μιλάνε και αυτοί που σιωπούν. Σιωπούν, μολονότι ο ρόλος τους είναι να διακινούν την πληροφορία και τον λόγο. Σιωπούν εκκωφαντικά και προφανώς ένοχα.

Ποιος θα το έλεγε ότι η ελληνική τηλεόραση των αλλεπάλληλων έκτακτων δελτίων, των ζωντανών συνδέσεων για ψύλλου πήδημα, της κρυφής κάμερας ακόμα-ακόμα, στην συντριπτική της πλειονότητα θα αποστερούνταν οικειοθελώς του κυριότερου όπλου της, της εικόνας και της χρονικής αμεσότητας, κρίνοντας άξια υποβαθμισμένης κάλυψης, σχεδόν καθ' όλο το πρώτο 24ωρο, μιαν είδηση (εν ψυχρώ φόνος εφήβου από αστυνομικό και κατόπιν εκτεταμένα επεισόδια) που έκανε τον γύρο του κόσμου;

Ποιος θα φανταζόταν ότι τα κανάλια που μετέδωσαν live ως και τον απόπλου του Στόλου για τα Ίμια, θα υιοθετούσαν, χάριν της "κοινωνικής ειρήνης", μια μάταιη, όπως μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, τακτική αυτολογοκρισίας;

Ή μήπως η καθυστερημένη και επιλεκτική ροή της πληροφορίας, απλώς προέκυψε, ως άλλη Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, εν αναμονή του (ανέφικτου) "δεσίματος" της επίσημης εκδοχής, της λείανσης των αντιφάσεων, της ένταξης του εξωφρενικού περιστατικού σε κάποιο εύπεπτο, οικείο σενάριο;

Αλλά βέβαια καλύτερα να σιωπούν οι μιντιακοί ταγοί μας, αφού τους προσπέρασαν αμείλικτα το youtube, τα μπλογκς και το πατροπαράδοτο "στόμα με στόμα".

Καλύτερα να σιωπούν, αφού έτσι και αλλιώς, δεν ξέρουν για ποιο πράγμα μιλούν.

Διότι θα χρειαζόταν μεγαλύτερη ειλικρίνεια και συνθετότητα σκέψης, από αυτήν στην οποία μας έχει συνηθίσει ο τηλεοπτικός λόγος, προκειμένου να μας εξηγήσουν ποιοι κατεβάζουν την οργή τους στους δρόμους και γιατί. Οι κάτοικοι εκτόξευαν λεμόνια Να μας εξηγήσουν γιατί η "ιδιαιτερότητα" των Εξαρχείων μεταφέρθηκε στην Πάτρα, στο Αγρίνιο, στα Γιάννινα, στην Μυτιλήνη, στην Κομοτηνή, στον Βόλο και τη Λάρισα. Να μας εξηγήσουν πώς και οι συνήθεις "νεαροί αντεξουσιαστές" δεν ήταν τούτη τη φορά μόνο νεαροί ούτε μόνο αντεξουσιαστές, αλλά όμως ήταν απολύτως αποφασισμένοι να μην αφήσουν τα πεζοδρόμια, παρά τη μεγαλύτερη χημική επίθεση που δέχθηκε ποτέ η πόλη. Να μας εξηγήσουν γιατί, όπως μετέδωσε ο ΣΚΑΪ, οι κάτοικοι της ρημαγμένης λεωφόρου Αλεξάνδρας εκτόξευαν από τα μπαλκόνια τους στους αστυνομικούς κατάρες και λεμόνια. Θα χρειαζόταν λιγότερη αμνημοσύνη, για να ανασύρουν τα μίντια μέσα από την κατάπληξή τους λέξεις όπως "Κουμής-Κανελλοπούλου", "Καλτεζάς", "Τεμπονέρας", "πράσινα σταράκια", "απαγωγές Πακιστανών", "praetores urbani", "ιπτάμενη ζαρντινιέρα" ή να ανασκοπήσουν την (πλούσια σε αμαρτία και φιάσκο) ιστορία ειδικά του σώματος των Ειδικών Φρουρών. Θα χρειαζόταν οξυδέρκεια μεγαλύτερη από αυτήν που εξασφαλίζει ο Αντουανέτειος αυτισμός τους, για συνειδητοποιήσουν ότι η σχέση ερεθίσματος και ανταπόκρισης μπορεί και να υπακούει κάποτε στη Θεωρία του Χάους, ιδίως όταν έχει συσσωρευθεί το κατάλληλο εκρηκτικό υπόστρωμα. Αφού, τι άλλο από εκρηκτικό είναι το υπόστρωμα μιας κοινωνίας όπου, αν πιστέψουμε τις μετρήσεις, η αίσθηση απουσίας προοπτικής δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από παρισινό προάστιο; Τι να ζηλέψουν τα παρισινά προάστια; Όπου την διαρκή υποβάθμιση των όρων ζωής των υπηκόων διανθίζουν νυχθημερόν κάθε λογής ταπεινώσεις από μικρούς και μεγάλους εκπροσώπους της εξουσίας; Όπου πολιτικές, οικονομικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες συνωμοτούν εις το φώς της ημέρας εναντίον της πρώτης γενιάς στα μεταπολεμικά χρονικά που θα έχει εγγυημένα χειρότερη μοίρα από αυτήν των γονέων της; Όπου οι "κρατικές κορυφές" φέρουν ως παράσημα την ανομία και την ατιμωρησία, καμαρώνοντας για τις βατοπεδινές και λοιπές πομπές τους;

Μπορούμε βέβαια, αντ’ αυτών, να εστιάσουμε στα αποκαΐδια που γέμισαν ξαφνικά τους δρόμους της πρωτεύουσας: αλλά τα αποκαΐδια δεν είναι σε θέση να μας πουν τίποτε και, όταν εμφανίζονται, είναι ήδη αργά.

Ας απωθήσουμε λοιπόν τα ενοχλητικά ερωτήματα. Χιλιοπαιγμένη ας συνεχίζει η κασέτα: "λίγοι επίορκοι", "θα αποδοθούν οι ευθύνες στο ακέραιο", "καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται", "οι παραιτήσεις δεν έγιναν δεκτές", "ποιοι υποκινούν τους κουκουλοφόρους".

Ίσως δε να χρειασθεί να σπεύσει και ο Πρωθυπουργός στο Πεντάγωνο, ντυμένος με μπουφάν, όπως στις περσινές πυρκαγιές. Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση η περιβολή του δεν θα είναι εκτός εποχής...

(αναδημοσιευση απο το skai.gr).


http://papachatzis.tumblr.com/post/63589410/policeviolence (ακουσε το)




γιατι οι ομορφες πολεις, ομορφα ... καιγονται.

η νυχτα αυτη δεν ανηκει μονο στον αλεξη. ανηκει σε ολους/ες μας.

Sunday 7 December 2008

Αλεξης Γρηγοροπουλος, Ετων 15.

Tuesday 11 November 2008

εις μνημην γιαννη ριτσου

XVI

Χαρὰ χαρά.
Δὲ μᾶς νοιάζει
τί θ᾿ ἀφήσει τὸ φιλί μας
μέσα στὸ χρόνο καὶ στὸ τραγούδι.

Ἀγγίξαμε
τὸ μέγα ἄσκοπο
ποὺ δὲ ζητᾷ τὸ σκοπό του.

Ὁ Θεὸς
πραγματοποιεῖ τὸν ἑαυτό του
στὸ φιλί μας.
Περήφανοι ἐκτελοῦμε
τὴν ἐντολὴ τοῦ ἀπείρου.

Ἕνα μικρὸ παράθυρο
βλέπει τὸν κόσμο.
Ἕνα σπουργίτι λέει
τὸν οὐρανό.
Σώπα.

Στὴν κόγχη τῶν χειλιῶν μας
ἑδρεύει τὸ ἀπόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ἀκοῦμε
μὲς στὸ γαλάζιο βράδι
τὴν ἀνάσα τῆς θάλασσας
καθὼς τὸ στῆθος κοριτσιοῦ εὐτυχισμένου
ποὺ δὲ μπορεῖ νὰ χωρέσει
τὴν εὐτυχία του.

Ἕνα ἄστρο ἔπεσε.
Εἶδες;
Σιωπή.
Κλεῖσε τὰ μάτια.



[αποσπασμα απο την Εαρινη Συμφωνια του γιαννη ριτσου (ποιηματα 1930-1960, εκδοσεις Κεδρος, 1972, σσ. 237-238).]

Tuesday 30 September 2008

Οργής εγκώμιο...

.



(πολύ σύντομα κοντά σας).






.

Thursday 7 August 2008

ρόδον το αμάραντον.

ζω σε ένα κουτί… με μια κουζίνα, μπάνιο, υπνοδωμάτιο, σαλόνι, μια βεράντα… σε ένα κουτί. και από το παράθυρο μου βλέπω μια αλάνα… μια αλάνα γεμάτη παιδιά… αγόρια και κορίτσια.

κορίτσια που δεν δέχθηκαν ποτέ ένα τρυφερό χάδι και άλλα που όλοι και όλες τα θεωρούν πριγκίπισσες… αγόρια που δεν έδειξαν ποτέ την τρυφερότητα τους, από φόβο, και άλλα σκληρά, νταήδες.

κορίτσια που φοβούνται να εκφρασθούν γιατί μπορεί τα αγόρια να τα παρεξηγήσουν και αγόρια που φοβούνται να εκφρασθούν γιατί μπορεί τα κορίτσια να τα παρεξηγήσουν.

κάποια από αυτά παίζουν στις κούνιες… αργά, χωρίς ρυθμό… απλά κουνιούνται.

άλλα στοιβάζονται μπροστά σε μια τεράστια τσουλήθρα… και ένα-ένα βουτούν… και καταλήγουν όλα στην ίδια βαρετή άμμο.

υπάρχει όμως ένα παιδί, ένα κορίτσι, που το βλέμμα του με μαγεύει… που θαρραλέα με κοιτά στα μάτια. που δεν φοβάται να μου πει τι θέλει… που δεν κουράζεται να απαιτεί. μου λέει πως είμαι ωραίος, πως θέλει να είναι μαζί μου, να παίζει μόνο με εμένα στην αλάνα, να κλαίει στην αγκαλιά μου και να τσακώνεται με όποιους και όποιες με πειράζουν… και όταν μεγαλώσουμε να με ερωτευτεί κι όλος μου ο κόσμος να ‘ναι στα μάτια της… κι όλο μου κάνει δώρα… γλειφιτζούρια, μπάλες, κι άλλα παιχνίδια. και έχω και εγώ δώρα να της δώσω. κι όλο ψάχνω την τσάντα της να δω τι νέο μου έχει φέρει.

μα μερικές φορές στεναχωριέται. νομίζει πως πρέπει κάτι να αλλάξει… ή και να σταματήσει. και θέλει καιρό να ηρεμήσει… μα όταν όμως της περάσει, τότε ακούς το γέλιο της ξανά, και θέλει πάλι να παίξει μαζί μου και να με γεμίσει δώρα. το Δώρο μου είναι αυτή.


κι είναι ωραίο να βλέπεις αυτό το κοριτσάκι να μεγαλώνει, να γίνεται κοπέλα, μια όμορφη γυναίκα.


στο πιο όμορφο κοριτσάκι της αλάνας.

Monday 9 June 2008

κι ας αργησες...

Wednesday 23 April 2008

Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία...

Τ ι ’ν’ η πατρίδα μας;

Δέκα εκατομμύρια οι απαντήσεις στην ερώτηση τούτη, που την αποστηθίζαμε στο σχολείο στιχουργημένη. Οσες και οι κάτοικοί της δηλαδή, αν εξαιρέσουμε τα νήπια. Συν πέντε εκατομμύρια, πάνω κάτω, όσοι οι εκτός Ελλάδας Ελληνες όλων των γενεών. Συν ένα εκατομμύριο οι απαντήσεις των νέων «ελληνισταρίων», όσων μετανάστευσαν στον τόπο μας από γειτονικές ή πολύ μακρινές χώρες και μετέχουν πια στην εν γένει παιδεία μας, πολλοί με την ελπίδα να ριζώσουν. Οχι, δεν νομίζω πως υπάρχει μία και μόνη απάντηση στην οποία να συμφωνούμε όλοι, όπως πιστοποιεί άλλωστε η αδιάκοπη ιδεολογική αντιδικία για την έννοια του σημείου «ελληνικότητα». Με άλλον τρόπο ζει, νιώθει και εννοεί την πατρίδα ο καθένας, κι αυτός ο τρόπος μπορεί ν’ αλλάξει και στο ίδιο άτομο, στη διαδρομή του· οι «θέσεις» και οι αντιλήψεις μας, κι ας μοιάζουν ακλόνητες, φυσικές, «γονιδιακές», είναι προϊόντα της Ιστορίας, και δεν παύουν να βρίσκονται σε κάποια συνάρτηση με τη θέση μας στα πράγματα, το πόστο μας, τη μοίρα μας. Διαφορετικά εννοούμε τον πατριωτισμό, το χρέος προς την πατρίδα, κατά τις ιδέες του ο καθένας, κατά τα αισθηματικά του εφόδια, αλλά και κατά τα συμφέροντά του, έστω κι αν αυτό το τελευταίο το επικαλύπτουμε συνήθως με τη ρητορική μας. Οσοι, λόγου χάρη, δοξολογούνται σαν ευπατρίδες, δεν είναι βέβαιο ότι δικαιούνται όλοι αυτόν τον τίτλο· αν, ώσπου να γίνεις «μεγάλος ευεργέτης» ή «μέγιστος χορηγός», πάτησες πάνω σε κάμποσους συνανθρώπους σου, μπορεί κάποια στιγμή να εξαγοράσεις τη δημοσιότητα και την κολακεία, αλλά συχωροχάρτι γενικής αναδρομικής ισχύος δεν γίνεται να αποσπάσεις.


Και τον «ανθελληνισμό» επίσης, πραγματικό ή πλάσμα που το δημιουργεί και το εμψυχώνει η ευερέθιστη φαντασία μας, διαφορετικά τον εννοούμε και τον αξιολογούμε. Αλλοι, όποιο κι αν είναι το περιεχόμενό του, τον κρίνουν εκ προοιμίου αδιανόητο και ηθικώς απαράδεκτο, κάτι σαν αμαρτία, ενώ άλλοι, απρόθυμοι να δεχτούν πως το δίκιο είναι πάντοτε με το μέρος μας και σε οτιδήποτε, τον χρησιμοποιούν σαν μια αφορμή για να αναρωτηθούν, να ξανασκεφτούν, συνεκτιμώντας την πιθανότητα (έστω, την πιθανότητα) να υπάρχει και κάποιο μέρος αλήθειας στην εκάστοτε «απέναντι πλευρά». Δεν γίνεται να αντιμετωπίζουμε τους άλλους με τους όρους που επιβάλλουν τα δελτία των οχτώ, τους όρους του ηθικού ψευτοπανικού και της απολίτικης καταγγελιολαγνίας, όπου ο αβρότερος χαρακτηρισμός που επιφυλάσσεται στις απόψεις των μη Ελλήνων που δεν συνάδουν με τις δικές μας είναι «προκλητικές», για να αρχίσει αμέσως έπειτα η κλιμάκωση: «σκαιές», «επονείδιστες», «ιταμές».

Ωρες ώρες σκέφτομαι ότι για όλα (ή τέλος πάντων για πολλά) φταίει εκείνο το θήτα που κουμπώνει τη λέξη «ανθεληνισμός», το οποίο ανακαλεί αυτόματα στο μυαλό μας, και ταυτόχρονα, αδιαχώριστα, τη λέξη «θαύμα» (έτσι θέλουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας στο πέρασμα της Ιστορίας) και τη λέξη «θύμα» (έτσι νιώθουμε, θύμα συνωμοσίας, όποτε ακούγεται αντίλογος σε όσα πρεσβεύουμε, έστω και ο πιο συγκροτημένος). Αν δοκιμάζαμε εναλλακτικά τη λέξη αντιελληνισμός, αποσπασμένη από τις ηθικολογικές συνδηλώσεις που φορτώσαμε στον «ανθελληνισμό», ίσως να διαβάζαμε ψυχραιμότερα και αυτοκριτικότερα τις ενστάσεις των τρίτων και να θεωρούσαμε νόμιμη τη διατύπωσή τους· και ίσως να παύαμε κάποια στιγμή να πιστεύουμε ότι ο κόσμος όλος είναι ή οφείλει να είναι μοιρασμένος σε φιλέλληνες και ανθέλληνες.

Υπάρχει λοιπόν μια «γραμμή», μια αντίληψη όχι απλώς ευδιάκριτη στο πέρασμα των χρόνων αλλά κυρίαρχη (άλλωστε αρκετές φορές έχει γίνει κρατική ιδεολογία και εκπαιδευτικό δόγμα), σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα και ο Ελληνας δεν ανήκουν στην ήπειρο της Ιστορίας αλλά στην επικράτεια του Θεού ή, και αν ακόμα ανήκουν, κατέχουν αυτονοήτως δεσπόζουσα, προνομιακή θέση: είναι το κέντρο, πέριξ του οποίου κινούνται, σαν άσημοι ετερόφωτοι δορυφόροι, οι άλλοι λαοί. Συνοπτικές διατυπώσεις της αντίληψης αυτής, που οι εκφραστές της νομίζουν ότι επικυρώνουν τη φιλοπατρία τους διογκώνοντάς τη δημαγωγικά και περίπου αυτοθαυμαζόμενοι, βρίσκει κανείς εύκολα στα γραπτά και στα πτερόεντα έπη πολιτικών, εκκλησιαστικών ανδρών, καλλιτεχνών κ.ά. Την πιο πρόσφατη «ανακεφαλαίωση» του δόγματος αυτού τη διέπραξε ο νομάρχης Θεσσαλονίκης, ένας από τους δημόσιους άνδρες που θεωρούν τον εαυτό τους μέτρο του πατριωτισμού. Μιλώντας στους ομογενείς της Βοστώνης, με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, ο κ. Π. Ψωμιάδης είπε με τη γνωστή του επιστημονική αυτοπεποίθηση: «Το να είσαι άνθρωπος είναι θέλημα Θεού. Το να είσαι Ελληνας είναι προνόμιο της Ιστορίας». Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι λαοί (ή ιδεολογικοί οδηγοί άλλων λαών) που πιστεύουν κάτι ανάλογο για λογαριασμό τους, οπότε η ανιστόρητη οίηση κάπως μοιράζεται, η ρήση πάντως του κυρίου νομάρχη είναι γέννημα του ίδιου συστήματος σκέψης που οδήγησε τον μακαριστό Χριστόδουλο να αποκαλέσει κατ’ επανάληψη τους Ελληνες «ευλογημένο του Κυρίου λαό». Λίγες δεκαετίες πιο πίσω, τα δελτάρια που έστελναν από τα νησιά της εξορίας οι πολιτικοί κρατούμενοι έφεραν σφραγισμένο το «μήνυμα»: «Το να γεννηθή τις Ελλην είναι θείον δώρον». Αυτό το «θείον δώρον» πάντως οι μισοί Ελληνες, οι «καθαροί», οι νικητές δηλαδή και βεβαίως πιστοί χριστιανοί, το αφαιρούσαν βίαια (και δι’ εκτελέσεων) από τους άλλους μισούς, τα «μιάσματα», τους ηττημένους, προφανώς επειδή πίστευαν ότι καμία αξία δεν έχει το να είναι ο Θεός Ελλην, όπως ακόμα ακούμε να λέγεται, αν δεν είναι ταυτόχρονα και δεξιός.

Ούτε ίχνος αυτογνωσίας δεν διαθέτει η εθνικιστική διόγκωση της έννοιας της πατρίδας, ούτε ένα νηματάκι δεν τη συνδέει με την Ιστορία. Γνωστικό, και εντέλει ωφέλιμο, είναι να βλέπεις τον τόπο σου και τους ανθρώπους του δίχως φωτοστέφανα, σκήπτρα και «προνόμια» δοσμένα από τον Θεό ή την Ιστορία. Να τον βλέπεις δίχως την κίβδηλη στίλβη της εξιδανίκευσης, με τις αντιφάσεις του, αφού αυτές είναι ο μέγας πλούτος του, ή σαν μια ζώσα τοιχογραφία με επάλληλες επιστρώσεις, όπως τον είδε ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Δώρο ασημένιο ποίημα»: «Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ’ επιστρώσεις διαδοχικές φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο // Σ’ ένα πλήθος Εξουσίες· ξένες». Κι αφού ο λόγος για αντιφάσεις, ας θυμηθούμε εδώ τρεις από τις χαρακτηριστικότερες της πρόσφατης παραγωγής, που απαντούν με τον τρόπο τους στο ερώτημα «τι ’ν’ η πατρίδα μας», υποδεικνύοντας τι δεν θέλει να είναι και τι νομίζει πως δεν είναι:

Περιστατικό πρώτο: Παρά τη μάχη για το όνομα και την τόση αναδρομική λατρεία για τους αρχαίους Μακεδόνες, που υποτίθεται ότι μας ώθησε να σκύψουμε στις πηγές της ιστοριογραφίας, στην ταινία «Μέγας Αλέξανδρος», η οποία, προς τόνωση του ηθικού, παίζεται συχνά στα κανάλια και μοιράζεται από εφημερίδες, διαβάζουμε στους υπότιλους πως ανάμεσα στους διαδόχους του Μακεδόνα στρατηλάτη υπήρξε και κάποιος «Σολούκας». Σολούκας; Κατακαημένε Σέλευκε, το δικό σου όνομα δεν ήταν φαίνεται η ψυχή σου. Περιστατικό δεύτερο: Σε αγώνα Κυπέλλου του Αρη με την Ξάνθη, κάποια στιγμή ένας παίκτης βρίσκεται στο χώμα και οι αντίπαλοί του, που βιάζονται να πετύχουν γκολ, δεν βγάζουν την μπάλα έξω. Πάραυτα αρχίζει η κλοτσοπατινάδα, εν ονόματι φυσικά του ευ αγωνίζεσθαι και της εδώ γεννήσεώς του. Περιστατικό τρίτο: Συλλαμβάνεται και κατηγορείται για αρχαιοκαπηλία ένας από τους λεγόμενους ευπατρίδες, ο πρόεδρος της «Ελληνικής Εταιρείας για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Ελληνικής Κληρονομιάς». Δεν είναι μόνο αυτά η πατρίδα μας βέβαια. Αλλά είναι και αυτά.


(του Παντελη Μπουκαλα).

Tuesday 22 April 2008

Συμβουλές ομορφιάς προς αναρχικά κορίτσια.

Για σήμερα, συμβουλές ομορφιάς προς αναρχικά κορίτσια.

Αν θέλετε πλούσιες, στραφταλιστές βλεφαρίδες, στολισμένες με αστεροειδή μοτίβα, βλεφαρίδες με όγκο, κύρος και βαρύτητα,

δεν έχετε παρά να ξυπνήσετε στη μέση της νύχτας από τον χειρότερο ενοχικό εφιάλτη σας, και νωρίς το πρωί, την ώρα της ανατολής, να σταθείτε μπροστά από το παράθυρο σας,

την ώρα που βγαίνει το πρώτο φως του ήλιου και να αφήσετε τα δάκρυα σας να χυθούν με γενναιότητα στην εσοχή των ματιών σας.

Προσέξτε με: λίγο μετά, καθώς θα απλώνετε την μάσκαρά σας πάνω στις πεντακάθαρες βλεφαρίδες σας, το σχήμα τους θα είναι αρκούντως ξεκάθαρο και έτσι η μαύρη, πυκνή χρωστική ουσία που σας είναι απαραίτητη, θα απλωθεί ομοιόμορφα.





Thursday 10 April 2008

μηδενικη ανοχη για προσφυγες.

Τη «μαύρη τρύπα» της Ευρώπης, όσον αφορά τον σεβασμό των δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών, αποτελεί η Ελλάδα.

Θα διώχναμε και τον... Ξένιο Δία

Καταιγιστικές είναι το τελευταίο διάστημα οι εκθέσεις διεθνών οργανισμών που κατατάσσουν τη χώρα μας στην κορυφή της «λίστας της ντροπής», χωρών που καταπατούν στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Το ίδιο κάνει και η έκθεση για τα δικαιώματα των αιτούντων πολιτικό άσυλο, που συνέταξαν το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι και η Νορβηγική Επιτροπή Ασύλου, σε συνεργασία με άλλες ΜΚΟ και ομάδες δικηγόρων. Οι συντάκτες της έκθεσης μίλησαν με πρόσφυγες σε Ελλάδα και Νορβηγία, δικηγόρους, συλλόγους μεταναστών και το γραφείο της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στην Αθήνα.

Τα συμπεράσματά τους, αναμενόμενα, αλλά εν τούτοις συγκλονιστικά:

* Το ελληνικό σύστημα ασύλου δεν προσφέρει καμία προστασία στους πρόσφυγες. Δεν είναι ασφαλές για τους πρόσφυγες να μεταφέρονται στην Ελλάδα.

* Οι πρόσφυγες φυλακίζονται κατά κανόνα αμέσως μόλις φτάνουν στην Ελλάδα και πέφτουν θύματα βίας, καταχρήσεων και κακομεταχείρισης από αστυνομικούς.

* Δεν υπάρχουν χώροι υποδοχής για τα ασυνόδευτα ανήλικα. Οι συνθήκες στα περίπου 750 κέντρα υποδοχής είναι ανεπαρκείς. Οι περισσότεροι πρόσφυγες αφήνονται στη τύχη τους.

* Μόλις 10-12 αστυνομικοί ασχολούνται με τις συνεντεύξεις των προσφύγων, που είναι σύντομες και επιδερμικές.

* Οι πιθανότητες να δοθεί άσυλο είναι μηδενικές, ανεξάρτητα από τους λόγους που επικαλείται κάποιος. Οι περισσότεροι μάλιστα απελευάνονται στις χώρες προέλευσης.

* Το υπερβολικό μικρά ποσοστό χορήγησης ασύλου δείχνει ότι στρατηγική της Ελλάδας είναι να αποθαρρύνει, όσους ζητούν άσυλο, να έρθουν στη χώρα.

Πρόσφατα και η Επιτροπή κατά των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης (CPT) είχε εντοπίσει περιστατικό ξυλοδαρμού στο Αστυνομικό Τμήμα του Αεροδρομίου της Αθήνας. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση: «Ατομα που συλλαμβάνονται από τις διωκτικές αρχές στην Ελλάδα διατρέχουν πραγματικό κίνδυνο κακομεταχείρισης. Τα ευρήματα από την επίσκεψη του 2007 επιβεβαιώνουν αυτόν τον κίνδυνο».

Οι περιπτώσεις της έκθεσης

Υπόθεση Νούρι (Αφγανός που ζήτησε πολιτικό άσυλο). Συνελήφθη αρχικά όταν πέρασε παράνομα στη Μυτιλήνη. Βρέθηκε τελικά στην Αυστρία και μεταφέρθηκε πίσω στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 2007:

«Στο αεροδρόμιο με συνέλαβαν και με κράτησαν 7 ημέρες. Οταν αρνήθηκα να δώσω τα δακτυλικά μου αποτυπώματα, επειδή δεν ήθελα η υπόθεσή μου να εξεταστεί εδώ, οι αστυνομικοί με χτύπησαν... Αρχισα να χτυπάω μόνος μου τον εαυτό μου για να τους κάνω να σταματήσουν... Σκέφτηκα να πηδήξω από το παράθυρο για να βάλω τέλος στη ζωή μου...».

Υπόθεση Σουίνι (Ιρακινός πρόσφυγας). Συνελήφθη όταν πέρασε με τα πόδια τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Μάρτιος 2006

«Τέσσερις αστυνομικοί-φρουροί, με πήγαν σ' ένα μικρό δωμάτιο, έδεσαν τα χέρια μου με ένα σχοινί και με κρέμασαν στο παράθυρο. Αρχισαν να με δέρνουν με σκληρούς, μαύρους πλαστικούς σωλήνες. Με έδειραν σε όλο μου το σώμα, αλλά πιο πολύ στο στομάχι...».

Υπόθεση Αμπντουλάχ (Ιρακινός πρόσφυγας). Ηρθε στην Ελλάδα ταξιδεύοντας σε φορτηγό. Τον άφησαν στο κέντρο της Αθήνας. Συνελήφθη τρεις ημέρες αργότερα. «Η αστυνομία ζήτησε χαρτιά. Δεν είχα και όταν το είπα ένας από τους αστυνομικούς με χτύπησε παρά το ότι ήμασταν στη μέση του δρόμου. Με πήγαν φυλακή χωρίς να με ενημερώσουν για τίποτα. Δεν με ρώτησαν αν ζητώ άσυλο. Εχω διαβήτη, αλλά δεν μου έδωσαν καμιά βοήθεια. Είδα πολλούς κρατούμενους να δέρνονται από αστυνομικούς».

Υπόθεση Τάλεμπ. Ιρανός πρόσφυγας. Εισήλθε παράνομα στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2006. Συνελήφθη και «επαναπροωθήθηκε» βίαια στην Τουρκία.

«Οσο μας κρατούσαν, δεν μας έδωσαν τίποτα να φάμε και να πιούμε. Οι αστυνομικοί με χτύπησαν με ένα ηλεκτρικό καλώδιο. Είδα να δέρνουν και μία Ιρακινή...».

[Ελευθεροτυπια - 10/04/2008, του χρηστου ζερβα].




την αμεση αναστολη επιστροφης αιτουντων ασυλο στην ελλαδα (με τον κανονισμο δουβλινο ΙΙ) απο τα κρατη μελη της ΕΕ αιτει με επιστολες του ο γ.γ. του ECRE (ευρωπαικο συμβουλιο για τους προσφυγες και τους εξοριστους) κ. Μπιαρτε Βαντβικ. αποδεκτες των επιστολων ειναι ο αντιπροεδρος της ευρωπαικης επιτροπης κ. ζακ μπαρο, ο υπουργος εσωτερικων της προεδρευουσας σλοβενιας και οι μονιμοι αντιπροσωποι των κρατων-μελων. η ελλαδα κατηγορειται οτι οι συνθηκες υποδοχης και η διαδικασια ασυλου απεχουν κατα πολυ απο τα ελαχιστα των διεθνων υποχρεωσεων της και οτι οσοι αιτουντες ασυλο επιστρεφονται, κινδυνευουν με επαναπροωθηση στη χωρα οπου διωκονται.

[Καθημερινη, ο4/ο4/08].




οπως χαρακτηριστικα δηλωσε και ο ιγνασιο ραμονε στην προσφατη ομιλια του στην αθηνα, "καλυτερα να γεννηθεις ευρωπαια αγγελαδα, παρα ξενος".

πανω απο ενα δισεκατομυριο ανθρωποι ζουν με λιγοτερο απο ενα δολαριο την ημερα, ενω μια αγελαδα στην ευρωπη επιδοτειται με 4 ευρω...

Monday 7 April 2008

για ολα φταιει ο ... "Πεσέιρο".

φταιει που ξεκινα με 3 αμυντικα χαφ, οταν πρεπει να χτυπησει το παιχνιδι απο την αρχη... που πηρε τον μανουτσο δανεικο και εχει παιξει με το ζορι εναν αγωνα μεχρι τωρα. φταιει που παιζει ακομα ο βυντρα και ο τζιωλης αντι του ... νινη. φταιει που εχει χασει τον ελεγχο στα αποδυτηρια... που ο γκονζαλες εχει πλακωθει με παπαδοπουλο, μαντζιο, νινη και γκαλινοβιτς... φταιει που αντι να εχει τον γκαλινοβιτς και τον γκονζαλες εκτος αποστολης μετα το επεισοδιο μεταξυ τους, ειχε τον ενα βασικο και τον αλλο στον παγκο... που οι παικτες ειναι αχρηστοι... που βγαζει στο 50κατι του αγωνα με τον οφη, τον πλεον παραγωγικο σου παικτη (τον ιβανσιτς)... που το ''παραρτημα'' σου, σου εχει στερησει την εξοδο στην ευρωπη το 1997 και τα τελευταια χρονια σου εχει στερησει 2, τουλαχιστον, φορες το πρωταθλημα... που ο βαρδινογιαννης δεν πουλα και που ο βγενοπουλος κανει μονο δηλωσεις... φταιει και που οι γιαννακοπουλεοι δεν μπορουν να συντηρησουν ολο τον ερασιτεχνη μονοι τους αλλα πρεπει να παρουν την ΠΑΕ (και να πεθανει η ΚΑΕ;;;)... που εχει αλλαξει τοσους προπονητες και παικτες τα τελευταια χρονια... που δεν αποχωρησε η ομαδα απο την ριζουπολη (ετσι ωστε να μην διεξαχθει ο αγωνας με τον γαυρο)...



ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ γιατι να την πληρωσει ομως;



υγ. δεν φταιει παντως για την ευρεση 11 αθλητων απο τους 13 της εθνικης στην αρση βαρων ντοπαρισμενους... για το τροχαιο της θανου και του κεντερη λιγο πριν τους ολυμπιακους του 2004 στην αθηνα αλλα και για τον ντοπαρισμενο σαμπανη της αρσης βαρων (στους ιδιους αγωνες) που καποιος/α του εβαλε κατι στην πορτοκαλαδα του...


για αυτο φταινε οι κινεζοι και οι ''αμερικανοι'' που τοσα χρονια πια, μας ''κυνηγουν''...

Tuesday 18 March 2008

χαρτογραφωντας την "πατριδα" μου.

παντα φοβομουν την λεξη 'πατριδα'... ηχει περιεργα στα αυτια μου, και το μυαλο μου την αντιστοιχει σε κατι κακο, σε ενα 'μπαμπουλα'... δεν αυτοπροσδιοριστηκα ποτε βαση του τοπου οπου κατοικω... μ' αρεσε η ευκολια της μετακινησης, του 'σημερα ειμαι αυτο, αυριο θα ειμαι κατι αλλο'... με συναρπαζει το ταξιδι, και τα συνορα μου φαινονται απλες ανοητες, τραβηγμενες σε χαρτες, γραμμες. αλλωστε τα ισχυροτερα συνορα τα απαντα κανεις/μια στο ανθρωπινο πνευμα.

κι ομως οπου κι αν ειμαι, αν βρεθω σε δυσκολη στιγμη, το πρωτο πραγμα που θα μου ερθει στο μυαλο θα ειναι μια 'πατριδα'... η 'πατριδα μου'... οχι, με την στενη την εννοια, αλλα με την ποικιλια που θεωρω οτι τη διακρινει.

πατριδα μου ειμαι εγω... οι αναμνησεις μου, οι ανθρωποι μου, οι σκεψεις μου, η ηθικη και οι αξιες μου, τα οσα εχω βιωσει... οπου μπορει να ανατρεξει το μυαλο μου και να θυμηθει κατι ευχαριστο, εκει ειναι το σπιτι μου... και οτι ασχημο εχω ζησει, εκει ειναι οι αλλοι, οι ξενοι... οι ξενοι που η συναναστροφη μου με αυτους/ες, μου εμαθε πολλα.

συναισθηματικη, αυθαιρετη ισως, αυτο-γεωγραφια.

και νοιωθω την αναγκη να τα υπερασπιστω ολα αυτα, αν χρειαστει.


για αυτο η αθηνα, μια ακομα κρυα τσιμεντουπολη, μου ανηκει... γιατι ολα τα χρονια μου ως παιδι τα εζησα εκει... παραδοξως η ελλαδα μου ανηκει και αυτη... μεσα της ανατραφηκα... ειναι η βαση μου. εδω ζω, και ευελπιστω να τη δω καποτε εξανθρωπισμενη... να ζουμε ολοι/ες μαζι συναδελφωμενοι ανεξαρτητου καταγωγης, φυλης, θρησκειας... ενα κραμα πολιτισμων... μαζι με αυτα και το χωριο μου... τα τοσα καλοκαιρια, το πασχα, ο δεκαπενταυγουστος, και ας μην υπηρξα ποτε κοινωνος καποιας θρησκειας. παραλληλα πατριδα μου ειναι και οποιοδηποτε αλλο μερος της γης θα μπορουσα να υπαρξω οπως (φανταζομαι;) οτι θελω...

ετσι, η πατριδα μου εχει και πολυκατοικιες, και ανθισμενα λιβαδια,





και θαλασσα, και βουνα/ποταμια/λιμνες...

κι ανθρωπους πολλους, μαυρους/ασπρους/κιτρινους.


... ετσι, πατριδα μου εισαι και εσυ. που εχω ζησει κατι μαζι σου, το χαδι σου, το φιλι σου, το αγγιγμα σου, το σωμα σου.




- που πανε ολα τα αυτοκινητα μαμα;
- ακολουθουν ενα μεγαλο γκριζο αμαξι, μωρο μου.


οι αναμνησεις μου...

Wednesday 5 March 2008

ο χρονος δεν υπαρχει... (τα ρολογια υπαρχουν!!!)

07:00 - 13:30 εγω...



15:00 - 00:00 εσυ.




ισως και να υπαρχει τελικα... (ο γαμημενος).


υπηρεσια αυριο, 24ωρη...




[kati tetoies stigmes, me pianoun ta diaolia mou.]

cirKus & Neneh Cherry - You're Such An Asshole

Tuesday 4 March 2008

ο τροπικος του καρκινου (απο τον χενρι μιλερ)

(υστερα απο προσκληση της osela)



... λιγο αργοτερα με ανεβαζει στη σοφιτα πο ειναι γεματη με τσιγκινα δοχεια και ενα σωρο παλιατσαριες απο την Ινδια τυλιγμενες σε καναβατσο και χαρτι για τρακατρουκες. "Εδω φερνω τα κοριτσια εγω" λεει. Και μετα, κομματι μελαγχολικα: "Δεν ειμαι και πολυ σπουδαιος εραστης, Εντρι.




(συνεχεια: Μπα, δεν γαμαω πια. Τις κραταω αγκαλια και τους λεω διαφορα. Μ' αρεσει μοναχα να τους λεω διαφορα τωρα")

ιστοριες καθημερινης τρελας...

μια φιλη αφηγειται:



Αθήνα, 27/02/08

Αγαπητοί συναναγνώστες,

Με αφορμή ένα σημερινό περιστατικό θα ήθελα να επισημάνω την εμπάθεια που επικρατεί στα κρατικά όργανα αυτής της χώρας και συγκεκριμένα στο χώρο της αυτοαποκαλούμενης “δικαιοσύνης”.

Λόγω της πρωινής στάσης εργασίας των εργαζομένων στο Μετρό Αττικής οι πρώτοι συρμοί, μετά τη λήξη της, ήταν γεμάτοι με αποτέλεσμα τον συνωστισμό των επιβατών στα βαγόνια.

Μία κυρία κατά την είσοδό της στο συρμό έδινε οδηγίες στους συνεπιβάτες της να προχωρήσουν πιο μέσα. Μέσα σε όλο το σπρώξιμο και το γενικότερο εκνευρισμό της απαντάω “Πού να πάμε, κυρία μου; Είστε σοβαρή;”. Η κυρία με περιεργάζεται από πάνω μέχρι κάτω και ρίχνει τη βόμβα: “Εσύ, τώρα, τί είσαι; Γυναίκα ή αγόρι;” (επισημαίνω ότι πρόσφατα έκοψα τα μαλλιά μου πολύ κοντά). Οι συνεπιβάτες μας άρχισαν να καγχάζουν το ανάρμοστο σχόλιό της προς το άτομό μου και εκείνη προφανώς μην έχοντας κάποιο σχετικό επιχείρημα απαντάει: “Είμαι δικαστικός! Μην με αναγκάσεις να ασκήσω τα επαγγελματικά μου καθήκοντα.

Κανονικά πρέπει να σε πάω αυτή τη στιγμή στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα!” Όλη αυτή η αμυντική της στάση οφειλόταν στο ότι την αποκάλεσα “μη σοβαρή”. Η ίδια κυρία στην επόμενη στάση δήλωνε έντονα τη δυσαρέσκειά της προς τους επιβάτες που εκείνη την ώρα επιβιβάζονταν και την έσπρωχναν.

Το σχόλιό της δεν με προσέβαλε γιατί στα 29 μου χρόνια έχω πλέον εξοικειωθεί με την αγένεια που κυκλοφορεί. Αυτό που με εξόργισε είναι ότι επικαλέστηκε την ιδιότητά της με ύφος εξουσιαστικό και άκρως ρατσιστικό χωρίς να συνειδητοποιεί ότι η ίδια σπιλώνει τους εκπροσώπους του χώρου της και κατ’ επέκταση του κράτους.

Εξάλλου, η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Δυστυχώς όμως, όχι λόγω της αμερόληπτης στάσης της αλλά λόγω των γυναικείων προτύπων που έχουν πλέον λάβει, απ’ό,τι φαίνεται, και νομικές διαστάσεις.

Monday 25 February 2008

... /...

Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.


(ντινος χριστιανοπουλος, ερωτας).

Sunday 24 February 2008

Panathinaikos FC & προσεκτικος σχεδιασμος ομαδος...

εξω παλι ο μανουτσο, ο ποστιγκα δειχνει να προσπαθει αλλα να μην το εχει... ο σωτηρακης, η αποκαλυψη του περσινου πρωταθληματος αλλα και του ευρωπαικου των νεων, εκτος... ο σπυροπουλος, επιτελους, μπορει να παιξει σημερα...

αυτο θα πει σχεδιασμος...

τι τον πηρες ρε τζιγκερ τον μανουτσο; για να παιξει 3 αγωνες στο τελος; θελει να προετοιμαστει πρωτα ε; να μαθει τους τρελους αυτοματισμους του πεσειρο... ο ποστιγκα αληθεια γιατι μπηκε με το που ηρθε και δεν χρειαστηκε περιοδο προσαρμογης; τι ωραια που θα ηταν να βλεπαμε την 3αδα των φετινων μετεγραφων κατα τον απριλιο... να παιζουν τρελη μπαλα.

που ειναι ο νινης ρε;

τι θα γινει ρε με τον γκονζαλες... ελεος πια με τα νευρα του... με τον νινη βρηκες να τα βαλεις; 17 χρονων παιδι ειναι και δεν εχει δωσει κανενα δικαιωμα ποτε... μην θυμηθουμε τα δικα σου με τη σεβιλη στο ουεφα ή τις μαπες με τον παπαδοπουλο...

στηνεις ομαδα με δανεικους παικτες... και το καλοκαιρακι παλι απο την αρχη, να ψαχνουμε για επιθετικους... και εκει που θα περιμενουμε τον παικτη φαινομενο (γιατι ετσι θα μας λεει ο γκοτζος, ο κοντος, και ο νικολογιαννης) θα σκασει κανενας καρχαριας (τυπου τοργκελε ή σιγκουρτσον).

και επιτελους ρε βγενοπουλε... ασε τις δηλωσεις... σε ενδιαφερει η ομαδα; ε τοτε κανε την κινηση σου.

αρκετα πια... ως ποτε θα παιζετε με τα νευρα μας;

μεχρι ποτε θα καταστρεφετε την ομαδα της καρδιας μας;


ΣΩΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ.


Saturday 23 February 2008

Η γενεαλογια του κακου:

Thursday 21 February 2008

Nick Cave On... Acid.

1. "Get It On"


2. "No Pussy Blues"


3. "Electric Alice"


4. "Grinderman"


5. "Depth Charge Ethel"


6. "Go Tell the Women"


7. "(I Don't Need You To) Set Me Free"


8. "Honey Bee (Let's Fly to Mars)"


9. "Man in the Moon"


10. "When My Love Comes Down"


11. "Love Bomb"






Monday 18 February 2008

ενα ταξιδι στο φεγγαρι.


τοπος: το νησι πια αποτελει παρελθον... νεα μεταθεση: αθηνα. οσο ελειπα σκεφτομουν την στιγμη που θα γυρισω... τωρα που γυρισα σκεφτομαι ποσο θα μου λειψει το ταξιδι... δεν ξερω τι θελω τελικα... πλησιαζει και ο καιρος των αποφασεων και αυτη η ανεμελια, αυτη η ανανεωση του 10 μερες εδω - 10 μερες εκει θα μου λειψει... σκεφτομαι δε τη θητεια που κανουν καποιοι αλλοι και νοιωθω ενοχες για τη δικη μου ευκολια... απο μεσα μου χαιρομαι. αν μπορουσα να την κανω ευκολοτερη, θα το 'κανα.

επιθυμια: γυρισα για να σε παρω και να φυγουμε... να παμε στη μαγαδασκαρη. εχω το βλεμμα σου για οχημα... και το γελιο σου για συντροφια... τη γκρινια σου λεω να την αφησουμε πισω... δεν θα ταιριαξει καλα με τον εγωισμο μου... ναι, ναι... και αυτον θα τον αφησουμε πισω (λεμε τωρα)... διπλα σου νοιωθω ξεγνοιασια... σαν 10 χρονων παιδι που μαζι με την παιδικη του φιλη ζει ολον αυτο το ρομαντισμο της ηλικιας του.

συμπερασμα: στον καιρο της αφθονιας, ζουμε την εποχη της σπανης. homus homini lupus...

αβολη κατασταση: εχω 2 ημερες να σε δω, λογω κακοκαιριας. [κι ομως αυριο θα 'σαι εδω].

ex nihilo nihili fit: ολα θα αλλαξουν. σκεφτομαι παγκοσμια/δρω τοπικα. πλανητικο χωριο... οτιδηποτε κανει τον πλανητη μας μικρο (θυμαμαι παλια, παρασκευες στην τηλεοραση - ετ3).

ο/η/(το) man on the moon: δεν υπαρχει - εχω ανοιξει διαλογο με τον εαυτο μου. θα υπαρχει κι αλλος/η σαν και 'μενα σ' αυτο το δολιο το φεγγαρι.

νεα γραφη/νεα αναγνωση (η γραμματικη μου παραμενει η ιδια).




ονειρευομαι ταξιδι με το αυτοκινητο... τα γυμνα σου ποδια να ακουμπουν στο ταμπλο... καλοκαιρι... το χερι σου εξω απο το παραθυρο, να παιζει με τον αερα... κι αυτος να ερωτοτροπει με τα μαλλια σου. o δρομος αδειος... το ραδιο να παιζει μουσικη... μου χαμογελας και με χαιδευεις στο λαιμο...


επιλογος: η γη μοιαζει μικρη απο εδω ψηλα. η δικη μου αληθεια σ' αυτο τον χαμο. κοινη με ολων των αλλων, συναμα ομως τοσο μοναδικη.


* ποσοι/ες διαβαζουν το τι γραφεις; τι θεματολογια επιλεγεις... ειδησιογραφικα πρακτορια υπαρχουν πολλα... δεν θελω να φτιαξω κι αλλο ενα. θελω να βγαλω αυτο που εχω μεσα μου... εχει ομως χαρακτηρα εξεγερσιακο (παρακινει μεχρι και εμενα):

"αλλα η σημερινη ιστορια με τις αμφισβητησεις της μας αναγκαζει να πουμε οτι η εξεγερση ειναι μια απο τις ουσιαστικες διαστασεις του ανθρωπου. Ειναι η ιστορικη μας πραγματικτοτητα. Στην καθημερινη μας δοκιμασια η εξεγερσις παιζει τον ιδιο ρολο που παιζει το 'cogito' στον τομεα της σκεψης: ειναι η πρωτη ενδειξη. αυτη ομως η ενδειξη βγαζει το ατομο απο τη μοναξια του... Επαναστατω, αρα υπαρχουμε". [αλμπερ καμυ, ο επαναστημενος ανθρωπος]


καλη σου νυχτα.

Sunday 3 February 2008

100 χρονια ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ - O Αυτοκρατορας του Ελληνικου Αθλητισμου





χρονια μας πολλα και ακομα περισσοτερες επιτυχιες.

γιατι η γη ειναι πολυ μικρη για να σ' αφησω.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ.


Friday 1 February 2008

για τον καθε "χριστοδουλο".

για τον καθε "χριστοδουλο" και τα περι σεβασμου στο νεκρο... δεν εχουμε ενα απλο πτωμα εδω. εχουμε νεκρο εναν ανθρωπο με συγκεκριμενες πραξεις και λογια... και για αυτα θα κριθει μιας και αυτο ειναι το εργο που εχει αφησει παρακαταθηκη. η αναγνωση που κανω στον ανθρωπο χριστοδουλο δεν δεσμευεται απο το συγκινησιακο φορτιο του θανατου του ή της θεσης του. ως αρχηγος/διοικητης/προκαθημενος της ελλαδικης ορθοδοξης εκκλησιας δεν με αγγιζει... οπως δεν με αγγιζει και ο παπας ή ο οποιος μουφτης, ραβινος κλπ... αυτα επηρεαζουν τους πιστους των. αναγνωριζω μονο την κοινωνικη (και πολιτικη) φυση αυτου του θεσμου (και του ανθρωπου αυτου) και ετσι τον κρινω.

δεν θα τον "αγαπησω" ουτε θα παψω να ενοχλουμαι απο αυτα που εκανε και με ενοχλουσαν... η οποια συναισθηματικη φορτιση δεν θα με κανει να διαχωρισω τον ανθρωπο απο τα εργα του και να τον κρινω ως νεογνο που δεν προλαβε να δωσει δειγματα γραφης του χαρακτηρα του. δεν πιστευω δε οτι και οι νεκροι δεδικαιωνται. παντα υπαρχει η "σταμπα" των πραξεων μας ειτε εισαι ο/η/το man on the moon (που δεν υπαρχει) ειτε ο χριστοδουλος ειτε ο κεμαλ (δεν διαλεξα τυχαια τον συγκεκριμενο)...

σεβομαι το οτι υπεφερε απο καρκινο και δεν θριαμβολογω πανω στο πτωμα του. αλλα δεν θα θρηνησω και με το ζορι. και δεν ειναι ελλειψη ανθρωπιας αυτο. δεν μπορω να θρηνισω για καποιον/α που δεν δεθηκα συναισθηματικα ποτε (και το "συναισθηματικα" εχει απειρες μορφες). η απανθρωπια ειναι αλλου. οταν απαιτουμαι αφεση αμαρτιων για τον δικο μας νεκρο και βεβηλωνουμε τους νεκρους αλλων. οταν εκβιαζουμε το συναισθημα... οταν απαιτουμε απο τους/τις αλλους/ες να υποκλιθουν στον πονο μας διχως αυτος να τους λεει κατι. οταν με το ζορι καποιοι/ες περνουν αφεση αμαρτιων ενω καποιοι/ες αλλοι/ες γραφονται στα πιο μαυρα καταστιχα της ιστοριας...

Saturday 26 January 2008

iki kere yabanci / δυο φορες ξενος

cec kaldik anilari kaydetmeye
o ilk malzeme yitti gitti
ilk mubadiller goturduler anilarini
oysa onlar hemen kaydedilmeliydi
uzerindem 80 yil gectikten sonar
ani savaslari
her turlu manupulasyona acik
Mubadeleyle ilgili her metnin uzu ayni:
Yerinde dogup yabanda kocamak
iki yerde de yabanci o Imak.


Ειναι αργα για μας να διατηρησουμε τις μνημες μας.
Η ουσια τους, η αρχικη ουσια,
εχει ηδη αφανιστει.
Εκεινοι οι πρωτοι προσφυγες πηραν μαζι τις αναμνησεις τους,
αναμνησεις που επρεπε
να ειχαν καταγραφει χωρις καθυστερηση.
Εχουν περασει ογδοντα χρονια,
και οι αναμνησεις παλευουν με κατι αλλο,
ετοιμο να παραποιηθει.
Αλλα το επικεντρο της διηγησης καθε προσφυγα
παραμενει το ιδιο.
Να γεννιεσαι σε ενα μερος,
να γερνας σε ενα αλλο.
Και να αισθανεσαι ξενος και στα δυο μερη.





(καθηγητρια Ayse Lahur Kirtunc, της οποιας η οικογενεια εφτασε στην τουρκια απο την κρητη).

Saturday 12 January 2008

dixws sxolia.



Thursday 3 January 2008

Ελα μωρέ, αυτά θέλει ο κόσμος...

Tου Aλεξη Παπαχελα

Με τον κίνδυνο να κατηγορηθώ από καλούς συναδέλφους για έπαρση, έλεγα σήμερα να γράψω για ένα φαινόμενο που νομίζω ότι πρέπει να μας προβληματίσει. Αν διαβάσετε μια μέση ευρωπαϊκή εφημερίδα ή αν παρακολουθήσετε ένα ευρωπαϊκό δελτίο ειδήσεων, θα έχετε τη σχετική βεβαιότητα πως αυτό που ακούτε ή διαβάζετε είναι πάνω κάτω ακριβές. Γιατί αυτό δεν συμβαίνει άραγε στην Ελλάδα;

Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί εδώ και μερικά χρόνια. Φοιτητής ακόμη εργαζόμουν 1-2 καλοκαίρια στην «ΑΥΓΗ». Ο προϊστάμενός μου μου έφερε μία φωτογραφία που απεικόνιζε ένα αυτοκίνητο Golf στη γραμμή παραγωγής και μου ζήτησε να γράψω μία λεζάντα με την οποία θα εξηγούσα ότι η παραγωγή Golf στην Αμερική σταμάτησε λόγω της απεργίας μεταλλωρύχων στη Γερμανία. Θαύμασα το πρωτοσέλιδο δημιούργημά μου την Κυριακή, αλλά την επόμενη ημέρα είδα την ίδια φωτογραφία στη Herald Tribune με μία λεζάντα που εξηγούσε ότι το απεικονιζόμενο αυτοκίνητο ήταν το πρώτο που παρήχθη στο συγκεκριμένο εργοστάσιο κ.λπ. κ.λπ. Ούτε απεργία, ούτε τίποτα. Πήγα στον προϊστάμενο σοκαρισμένος και του είπα «μα κύριε... κοιτάξτε εδώ τι λέει», για να πάρω την απάντηση «μη σε νοιάζει· κανείς που μας διαβάζει δεν διαβάζει και την Tribune...».

Πέρασαν μερικά χρόνια και μια μέρα διάβασα σε μεγάλο κυριακάτικο φύλλο ένα λίβελο εναντίον μιας λαμπρής οικονομολόγου που εργαζόταν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και είχε αποσπασθεί στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού. Ο έγκυρος αρθρογράφος έγραφε πως η εν λόγω κυρία ήτο γραμματεύς και όχι οικονομολόγος. Τον πήρα τηλέφωνο και του εξήγησα πως έχω πάει στο γραφείο της, πως είναι senior οικονομολόγος, πως έχει ντοκτορά κ.λπ. Με άκουσε προσεκτικά και μου απάντησε ανερυθρίαστα (υποθέτω, δεν τον έβλεπα) ότι «άκου να δεις, αυτά μου ζήτησε να γράψω ο φίλος μου ο διοικητής της..., αυτά έγραψα».

Πέρασαν μερικά ακόμη χρόνια και έγινα, με το αζημίωτο από υλικής (αλλά όχι και ψυχικής) πλευράς, τρόφιμος τηλεοπτικών παραθύρων. Μία των ημερών συζητούσαμε το αν ο Αρχιεπίσκοπος θα καθαιρέσει κάποιο μητροπολίτη στη σύνοδο της επόμενης ημέρας. Καλός και αγαπημένος συνάδελφός μου δήλωσε ότι «θα φάει τρεις». Του απάντησα μαζί με άλλους ότι «το πολύ να φάει έναν» αλλά αντίδραση δεν είδα. Λίγα λεπτά αργότερα στον αέρα περιορίσθηκα στον σεμνό και ταπεινό έναν προς φάγωμα. Ο καλός συνάδελφος εξοργίσθηκε, ζωντανά στον αέρα, και μου απάντησε «ε, λοιπόν εγώ κύριε σου λέω ότι θα φάει οκτώ». Ομολογώ ότι θύμωσα και τον ρώτησα μετά «αν είναι στα καλά του», για να πάρω την αποστομωτική απάντηση: «Ξέρεις τι εντύπωση έκανε αυτό που είπα; Και στο κάτω κάτω ποιος θα θυμάται σε έξι μήνες αν είπα 40 ή 3;».

Ελπίζω και ελπίζουμε όλοι μας πως όσο θα μπαίνουν σε αυτό το επάγγελμα νέα παιδιά που θα έχουν ένα άλλο επίπεδο από το δικό μας, θα αλλάζουν και αυτές οι γραφικές παραδοξότητες. Πρέπει όμως να συμπληρώσω πως τίποτα μα τίποτα δεν με εξοργίζει περισσότερο από συναδέλφους με γλώσσες, με κουλτούρα και μόρφωση που εξασκούν τον κιτρινισμό και ενίοτε το συνειδητό ψέμα και όταν τους κολλάς, σου απαντούν «έλα μωρέ, αυτά θέλει ο κόσμος» ή «αυτό πουλάει» ή και εκείνο το αμίμητο «έλα μωρέ, μου ζήτησε να το γράψω το αφεντικό». Εκεί δεν έχω, ή μάλλον δεν θέλω να έχω απάντηση, στο γιατί.

Η νόσος της φυλετικής ακραιφνότητας:

Tου Παντελη Μπουκαλα

Στο γήπεδο του Περιστερίου, την περασμένη Κυριακή, κάποιοι οπαδοί της τοπικής ομάδας, κληρονόμοι των ιδεωδών του αθλητισμού που εδώ κοιλοπονέθηκαν κι εδώ γεννήθηκαν, προπηλάκισαν με ρατσιστικά συνθήματα τον Τρεζόρ Λομάνα Λούα Λούα, τον Κονγκολέζο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού. Επειδή είναι μαύρος του επιτέθηκαν, όχι επειδή πέτυχε γκολ εις βάρος της ομάδας τους. Το ξέρουμε, άλλωστε, ότι στην κοιτίδα του πνεύματος (οι κάτοικοι της οποίας είναι οι μόνοι παγκοσμίως που δεν κατάγονται από τον πίθηκο αλλά από τους θεούς, όπως ισχυρίζονται οι ελληνέμποροι), όποιο άθλημα κι αν παίζεται οι «ακραιφνείς», οι καθαροί δηλαδή, οι «λευκότεροι των λευκών», ξεσπάνε με την κραυγή της μαϊμούς εναντίον οποιουδήποτε παίκτη γεννήθηκε στην Αφρική· και στη δική τους ομάδα να παίζει, αν αστοχήσει από καλή θέση, θα τον κατεβάσουν από το ύψος του λατρευόμενου θεού στα χαμηλά του «σκυλάραπα», ενός πλάσματος που μόνο κατά το ήμισυ είναι ανθρώπινο.

Ποιος ξέρει, ίσως το βλακώδες φυλετικό μένος των «Ελληνοαρίων» να πυροδοτήθηκε από το γεγονός ότι ο Λούα Λούα, που πιθανόν γεύτηκε το ίδιο φαρμάκι και στα γήπεδα των άλλων χωρών όπου αγωνίστηκε, είναι μέλος της οργάνωσης «Διώξτε τον ρατσισμό από τον αθλητισμό», ο τρισάθλιος… Σε ανάλογες οργανώσεις δραστηριοποιούνται πλέον αρκετοί ποδοσφαιριστές, κυρίως στη Γαλλία, όπου η πολυφυλετική εθνική ομάδα (οι «πολύχρωμοι μπλε»), δεν κατόρθωσε, παρά τα τρόπαια και τους δημοφιλέστατους αστέρες της, να θεραπεύσει το στίγμα του αποβλητέου ακάθαρτου το οποίο βαραίνει τους ομοεθνείς μεν, αλλογενείς δε που ταλανίζονται στα προάστια της υποβάθμισης. Ας προστεθεί ότι η ΟΥΕΦΑ προβλέπει επιτίμια για τις ομάδες που οι οπαδοί τους εκτρέπονται σε ρατσιστική δράση – αν και το τελευταίο που θα ελπίζαμε είναι ότι θα ισχύσει η πρόνοια αυτή στα μέρη μας, όπου η μοναδική έγνοια των εκάστοτε κυβερνώντων είναι πώς να κολακέψουν τους αμέτρητους είναι η αλήθεια «ιστορικούς συλλόγους» της χώρας και τους επίσης αμέτρητους «ηρωικούς λαούς τους», χαρίζοντάς τους υπέρογκα χρέη και γήπεδα.

Δύο ημέρες πριν από το περιστατικό της γηπεδικής φυλετικής βίας (που δεν ήταν λιγότερο ακίνδυνη ή προσβλητική επειδή εξαντλήθηκε στη λεκτική της φάση), την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου, αφιονισμένοι αγελέλληνες επιτέθηκαν σε Μαροκινούς στα Χανιά, ενώ καμιά τριανταριά λεβέντες με ξυρισμένο γουλί το κεφάλι πολιόρκησαν το φτωχόσπιτο οκτώ Πακιστανών στην οδό Πλάτωνος του Αιγάλεω. Με καδρόνια, ρόπαλα και μπετόβεργες, οι τριάντα λευκοί, που δεν είναι απίθανο να ομνύουν και στον Πλάτωνα (αγνοώντας ότι ακόμα κι αυτός ο αριστοκράτης αναγνώριζε πως οι Ελληνες δεν όφειλαν λίγα στους ξένους), όρμησαν εναντίον των «πολύ πολυπληθέστερων» οχτώ σκούρων και τους λιάνισαν. Τραυμάτισαν σωματικά πέντε (τον έναν πολύ σοβαρά), και ψυχικά και πνευματικά περίπου ένα εκατομμύριο ξένους που ζουν στη χώρα μας. Στο σχολείο βέβαια μαθαίνουμε από τα μικράτα μας ότι εμείς πολεμούμε πάντοτε λίγοι εναντίον πολλών και πολύ καλύτερα εξοπλισμένων, κι ότι έχουμε επίσης πάντοτε το δίκιο με το μέρος μας, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως δεν φαίνεται να ισχύει η πατροπαράδοτη ιστοριολογική (ηρωοποιητική μάλλον) φόρμουλα. Οπως δεν ισχύει βεβαίως και στα αναρίθμητα περιστατικά με πρωταγωνιστές λιμενικούς και αστυνομικούς και θύματα πρόσφυγες, που ξυλοκοπούνται, ταπεινώνονται κι ύστερα τους σέρνουν στα δικαστήρια «για αντίσταση κατά της αρχής», αφού πρώτα τους σκίσουν γελώντας όλα τους τα χαρτιά ή τους «επαναπροωθούν» προς την απελπισία. Οπως δεν ίσχυσε και την 27η Οκτωβρίου, όταν ακροδεξιοί έδειραν στο μετρό του Συντάγματος έναν Μαροκινό και τον έστειλαν αιμόφυρτο στο ΚΑΤ· τους είχε συνεπάρει φαίνεται ο ενθουσιασμός από τη συμμετοχή τους στην «7η Γιορτή Νεολαίας» νεοφασιστικών οργανώσεων απ’ όλη την Ευρώπη, στο Αλσος Στρατού, και δεν βρήκαν πιο «ελληνόψυχο» τρόπο να προεορτάσουν την εθνική επέτειο.

Για το επεισόδιο του Αιγάλεω, η Ελληνική Αστυνομία έκανε λόγο για «συμπλοκή», έτσι ουδέτερα. Υποβάθμισε, δηλαδή το γεγονός και απαξίωσε ακόμα και να πάρει αποτυπώματα, πιθανόν για να μην πέσει σε τίποτε γνωστούς της ή εκ πνεύματος συγγενείς, αφού είναι διαπιστωμένη η κατά των αλλοδαπών «αλληλέγγυα» δράση αστυνομικών οργάνων και ακροδεξιών ή φιλοναζιστών ξενηλατών· το καλοκαίρι του Γιούρο, γαλάζιες στρατιές και ένστολες διμοιρίες «συμμόρφωναν» τους ξένους με αλληλοσυμπληρούμενες μεθόδους. Δεν πρόκειται δυστυχώς για «μεμονωμένο περιστατικό» όπως σπεύσαμε να πούμε αυτοαπαλλασσόμενοι, υιοθετώντας το ίδιο διάτρητο άλλοθι πίσω από το οποίο νομίζουμε ότι κρυβόμαστε όποτε η σφαίρα του συνοριοφρουρού αυτοσχεδιάζει ανθελληνικώς και χάνει τελικά τον δρόμο της, αφού ενώ έχει ριχτεί στον αέρα «προς εκφοβισμό», βρίσκει κρόταφο ή αυχένα ή όποτε τα φιλοχιτλερικά και εβραιοφαγικά αγήματα της «Χρυσής Αυγής» επιδίδονται σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στα πέριξ της Πατησίων, στον Βοτανικό ή στου Ρέντη, όπου οι νεοφασίστες επιτέθηκαν σε παραπήγματα Πακιστανών εργατών, στις 10 Οκτωβρίου. Τρεις φορές τον τελευταίο καιρό, μετανάστες που ζουν στα δυτικά προάστια ξυλοκοπήθηκαν και μάλιστα από συμμορίες σχεδόν στρατιωτικά οργανωμένες. Στις 30 Οκτωβρίου μάλιστα, στο Αιγάλεω συγκεντρώθηκαν «αυθορμήτως» μπροστά στον Αγιο Σπυρίδωνα «αγανακτισμένοι πολίτες», υπό το σύνθημα «Και οι Ελληνες έχουν δικαίωμα στη ζωή», και απαίτησαν να εκριζωθεί η «εστία μόλυνσης», η κοινότητα των Ιρακινών. Και δεν λείπουν, φυσικά, όσοι απαιτούν την εδώ και τώρα απομάκρυνση όλων των μεταναστών από την Ελλάδα, αφού δεν τους αρκεί η «σωστή αναλογία» Ελλήνων/ξένων που απαιτεί ο κ. Καρατζαφέρης, αλλά προτιμούν κάτι που να φέρνει σε «τελική λύση».

«Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή», υπογραμμίζει το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, «όπου ρατσιστικοί και ναζιστικοί θύλακοι μοιάζει να ξεφυτρώνουν από παντού, ενισχυμένοι από την επιθετική νεοφασιστική ρητορική των ανεκδιήγητων εκπροσώπων του ρατσιστικού ΛΑΟΣ στη Βουλή και η δράση τους αποθρασύνεται με τη σιωπηρή ανοχή ενός κομματιού της ελληνικής κοινωνίας που μοιάζει να προσελκύεται από τον βίαιο λόγο τους». Οσοι εκπομπάρχες και ειδησάρχες της τηλεόρασης έδωσαν τον «αγώνα τον καλό» της υπερπροβολής του ΛΑΟΣ είτε «για να πλήξουν τη Νέα Δημοκρατία» είτε, πιο αγοραία, επειδή οι λαϊκιστές εκπρόσωποί του φέρνουν καλά νούμερα τηλεθέασης με τις υπερεθνικιστικές ιδεοληψίες και φαντασιώσεις τους, έχουν το περιθώριο να ξανασκεφτούν, εφόσον τους το επιτρέψει η ζαλιστική αίγλη τους, αν πράγματι η επιδίωξή τους ήταν η «πολυφωνία».

Για πολλά χρόνια το αυτοαθωωτικό σενάριο ισχυριζόταν ότι σαν Ελληνες δεν έχουμε πρόβλημα δυσανεξίας συνολικά με τους ξένους, αλλά ειδικά με τους Αλβανούς, επειδή «είναι όλοι τους κατσαπλιάδες και πλιατσικολόγοι». Τώρα, όμως, που οι Αλβανοί αφομοιώθηκαν ακόμα και εμφανισιακά και έπαψαν να αποτελούν ευδιάκριτο στόχο, το ρατσιστικό μένος στρέφεται εναντίον των σκούρων, που είναι πρόσφορα θύματα λόγω της αλλόχρωμης ξενότητάς τους. Αλλά ας μη γελιόμαστε: όσα βήματα και αν δεχθούμε πως έχουν γίνει, η τελευταία πανευρωπαϊκή έρευνα, όπως σχεδόν όλες οι προηγούμενες, μας φέρνει πολύ ψηλά στους «δείκτες απόρριψης του άλλου», δεύτερους μετά τους Ούγγρους και πολύ πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Το μόνο παρήγορο είναι, όπως προκύπτει από άλλη έρευνα, του ΕΚΚΕ, ότι το 80% των μαθητών κάνει απροβλημάτιστη παρέα με αλλοδαπούς. Μακάρι να μην «ωριμάσουν» ποτέ.



Ελευθερια εκφρασης ισον ελευθερια να παραπλανεις ή να εξαπατας?