για την Ευη...

κάποτε ήθελα να σου πω τα παρακάτω λόγια:


"[...]Για πόσο ακόμα θα υπάρχεις μες την θλίψη μου; Για πόσο ακόμα θα στοιχειώνεις τα όνειρα μου; Μπορεί να μην είσαι ότι ακριβώς περίμενα…..η ότι επιθυμώ…..Για πόσο θα αναρωτιέμαι τι έχασα; Γιατί η αλήθεια σου να είναι το δικό μου ψέμα; Πάντα μου έλειπε η φωνή σου από δίπλα μου όταν ξυπνούσα. Πάντα περίμενα να είσαι εκεί…….η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνώ, η τελευταία όταν κοιμάμαι. Δεν ξέρω γιατί τόσο μου λείπεις……Αν σκεφτείς ότι δεν σε είχα και ποτέ….Παράλογο είναι.

Πάντα σκεφτόμουνα τις γκριμάτσες που έκανε το πρόσωπο σου. Όταν γέλαγε, όταν θύμωνε, όταν με έδιωχνες μακριά σου. Πάντα σκεφτόμουνα ότι δεν ήτανε για 'μενα αλλά για κάποιον άλλο. Δεν ξέρω αν ήταν τυχερός…..Αυτό ακόμα το αναρωτιέμαι…..Αυτός μπορεί να σε έζησε…..κι αν δεν του άρεσε η εικόνα σου, κατέρρεες μπροστά του. Εγώ ήμουν τυχερός. Στο μυαλό μου σε είχα αγγελικά πλασμένη…..Δεν σε έζησα καθόλου…….Καμία εικόνα σου δεν κατέρρευσε μπροστά μου….

Αυτό το γράμμα αν σε βρει ποτέ, ελπίζω να με περιγράφει επακριβώς……Ίσως σε φέρει πιο κοντά……Ίσως σε απομακρύνει…..Δεν μπορώ να φανταστώ που και πως θα είσαι τώρα μα ούτε τότε…..Μπορεί να είσαι μόνη σου…..Δεν το νομίζω…..Μπορεί να είσαι και μητέρα…..Μην με ρωτήσεις γιατί άργησα…..Ποτέ μου δεν κατάλαβα αν ήθελες να βιαστώ. Την τελευταία φορά που σε είδα δεν την συγκράτησα. Βλέπεις δεν πίστευα ότι θα ήταν η τελευταία. [...]”.



αυτά και πολλά άλλα...από τότε πέρασε καιρός... πολλά χρόνια... άλλαξα εγώ, τα συναισθήματα μου για εσένα... σου γράφω είτε το δεις είτε όχι... γιατί δεν το έκανα τότε που το ήθελα… να φύγει από πάνω μου αυτό το ηλίθιο βάρος...




αντί επιλόγου.