5 λεξεις - 1 κειμενο (μερος 2ο).

μερος 1ο.

κάθε δωμάτιο του σπιτιού μου έχει τον δικό του κάτοικο. και προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο διακριτικός μαζί τους, μην ενοχλήσω κανένα/μία. δεν θέλω να φανώ αγενής και να καταχραστώ τη φιλοξενία τους.

στο υπνοδωμάτιο μου, κάτω από το κρεβάτι, ζουν οι εφιάλτες μου… φοβάμαι να απλώσω τα πόδια μου στο κενό μήπως κάποιος από αυτούς με τραβήξει. απλώνω το χέρι μου και ακουμπάω το πάτωμα… τους προκαλώ… και η προσμονή με αναστατώνει…

στο μπάνιο μου, ζουν τα όνειρα μου… κοιτάζω τον εαυτό μου στον θόλο από την υγρασία καθρέφτη και φαντάζομαι τι θα ήθελα, τι θα μπορούσα άλλο να ‘μαι… δεν είναι από οίκτο… είναι η προσμονή της κάθαρσης, της δύναμης του νερού… η προσμονή που με αναστατώνει…

στο σαλόνι μου, με περιμένει η αποξένωση… καθισμένη σε ένα καναπέ, ακόμα τυλιγμένο με το πλαστικό του κάλυμμα, να κοιτάζει την εξώπορτα που σπάνια πια ανοίγει… να περιμένει να ακούσει το κουδούνι, που έχει πάψει πια να χτυπάει… και αυτή η προσμονή την ενοχλεί… ναι, εκείνη η προσμονή που με αναστατώνει.

στην κουζίνα μου, το έγκλημα… νεκρά λαχανικά και άλλου είδους τροφές, κλεισμένες στο ψυγείο… να προσμένουν βασανιστικά να φαγωθούν… και αυτή η προσμονή εμένα με αναστατώνει…

τέλος, στον κήπο μου, βασίλισσα είναι η εγκατάλειψη. πάει καιρός από την τελευταία φορά που ασχολήθηκα μαζί του… παλιά είχα και ένα σκύλο που τον πρόσεχε… κάποτε όμως έφυγε… κυνήγησε μια γάτα, είπα, και απομακρύνθηκε… δεν ξέρει να γυρίσει, υπέθεσα… κάποιος/α θα τον βρει και θα τον φέρει πίσω… και θα ‘ναι χαρούμενος που θα με ξαναδεί… και θα κουνάει σαν τρελός την ουρά του που επέστρεψε… αρκεί να περιμένω αυτόν/η τον/την κάποιο/α να βρεθεί… και αυτή η προσμονή με αναστατώνει…