οι συμμορίες της .…Αθήνας

προβοκατόρικος τίτλος για ένα ανάλογο θέμα. αφορμή, η επίθεση σε 4 άνδρες των ματ από 50 (;) κουκουλοφόρους σήμερα Κυριακή στα Εξάρχεια έξω από το βιβλιοπωλείο των αδελφών Γεωργιάδη και το γενικοτερο κλιμα βιας που κυριαρχει στην ελλαδα.

απάντηση, δήθεν, στο φασιστικό χτύπημα των ΜΑΤ στην πορεία των φοιτητών την προηγούμενη Πέμπτη… δήθεν, καθότι τέτοιες λογικές είναι χαρακτηριστικό δράσης συμμοριών και όχι πολιτικού λόγου.

τώρα σειρά έχουν να απαντήσουν τα ΜΑΤ κλπ. τι ωραία… και όλη η δημιουργικότητα μας περιορίζεται στο ποιος/α θα πλακώσει τον/την άλλο/η πρώτα… λες και άμα πάνε 100 των ΜΑΤ στο νοσοκομείο και άλλοι/ες 100 διαδηλωτές/ριες κάτι θα γίνει… λες και το όποιο κίνημα θα πετύχει έτσι τον σκοπό του.

αλλά τι μας νοιάζει εμάς. αφού κάνουμε την επαναστατική γυμναστική μας. και αν πάρουμε και κάποιον/α στο λαιμό μας (βλέπε τους/τις αθώους φοιτητές/ριες που ξυλοκοπήθηκαν από τα ΜΑΤ – χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι μπάτσοι θέλουν και συγκεκριμένη αφορμή για να πλακώσουν τον κόσμο – λόγω των κουκουλοφόρων) ας πρόσεχαν… δεν θα καθυστερήσουμε εμείς την επανάσταση επειδή δεν είναι αυτοί/ές έτοιμοι/πρόθυμοι. δημοκρατικά πάντα… κατηγορούμε τα ΜΑΤ για το ότι συλλαμβάνουν ένα/μια και τον/την χτυπούν όλοι μαζί αλύπητα, όταν επιτίθονται 50 (;) σε 4;

και αν μας βάλει και κανείς/μια «χέρι» κατηγορώντας μας για φασίστες, την απάντηση την έχουμε έτοιμη… τι περίμεναν τα ΜΑΤ; να κάνουν ότι κάνουν και να μην έχουν απάντηση; έτσι πέφτουμε στην παγίδα του φαύλου κύκλου της βίας. και απασχολούμαστε με θέματα τύπου «ποιοι είναι οι κουκουλοφόροι», «τι σκοπό έχουν», «από πού προέρχονται», «είναι προβοκάτορες» (με ότι συνεπάγεται αυτό) ενώ νομοσχέδια περνούν, η ελληνική κοινωνία γίνεται συντηρητικότερη, ο κόσμος απομακρύνεται αντί να γίνεται αλληλέγγυος, την θέση των συντρόφων/ισσων την παίρνουν τα διάφορα κωλόπαιδα που καίνε, η αστυνομία γίνεται αυταρχικότερη, οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί (επιεικώς – βλέπε Πρετεντέρης, Στάη, Ευαγγελάτος, Παυλόπουλος, Τριανταφυλόπουλος, τραγκαουνάκηδες, κλπ) ξεσαλώνουν, και ξάφνου γινόμαστε όλοι/ες κουκουλοφόροι. και σε ένα κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται προτάσσουμε τη βία ως απάντηση. και καταλήγουμε να θεωρούνται ριζοσπάστες οι πλέον συντηρητικοί αυτού του τόπου.

δεν με ενδιαφέρει να κρίνω κανένα και καμία ιδεολογικά. δεν νομιμοποιώ τον εαυτό μου για κάτι τέτοιο. αρνούμαι όμως να θεωρήσω συντρόφους/ισσες όσους\ες δρουν διασπαστικά. όσους/ες κάνουν κακό στον όποιο αγώνα (όπως τον αντιλαμβάνεται κανείς/μία) για έναν άλλο κόσμο.

αντιτίθομαι σε κάθε μορφή μιλιταρισμού, σε κάθε μορφή εξουσίας, στην άλογη χρήση βίας από όπου και αν προέρχεται. δεν είναι θέμα ρομαντισμού. ούτε θεωρώ ότι η αλλαγή θα έρθει με το να μοιράζουμε ο ένας στον άλλο λουλούδια (τι ωραία που θα ήταν όμως)… δεν είμαι όμως και «χούλιγκαν». θέλω να έχω έναν πολιτικό λόγο να ορθώσω απέναντι στο κράτος και στις όποιες αυθαιρεσίες του (και την γροθιά μου αν χρειασθεί) και όχι μολότοφ, καδρόνια και ένα ξύλινο λόγο.

οφείλω να παραδεχθώ πως το μέλλον δεν με γεμίζει με αισιοδοξία. τι θα γίνει εάν κάποιος/α θεωρήσει ότι η μολότοφ έχει ξεπεράσει την χρησιμότητα της; θα πάρουν τις καραμπίνες και θα βγουν στους δρόμους; θα συνεχιστεί η βεντέτα με τα ΜΑΤ και θα έχουμε νεκρούς; που είναι η ανθρωπιά μας; γίναμε και εμείς γουρούνια-δολοφόνοι;

[Χαρακτηριστικό σχετικά είναι το παρακάτω απόσπασμα από μία μπροσούρα που βγήκε για τα τρία χρόνια λειτουργίας μιας από τις γνωστότερες καταλήψεις της Θεσσαλονίκης: «Να περιμένω να γίνει η επανάσταση, αυτό δεν γίνεται. Η αναμονή είναι ο καθημερινός βιασμός μου από το σύστημα, δεν μπορώ να τη δεχτώ ως επαναστατική πρακτική. Έχω περιμένει πάρα πολύ – (…) – για να περιμένω και την επανάσταση μπας και δω καμία άσπρη μέρα (…). Θέλω να καθορίζω εγώ τον τόπο διαμονής μου, το φαγητό μου, τον τρόπο και το περιεχόμενο της μόρφωσης και της εργασίας μου (!!!), της μουσικής (ψυχαγωγία)». Αυτό που τρομάζει σ’ αυτές τις διαπιστώσεις είναι η πρόσδεση σ’ έναν ακραίο ατομικισμό ο οποίος εμπλουτίζεται με φαντασιώσεις παντοδυναμίας του υποκειμένου το οποίο νομίζει πως μπορεί να κατορθώσει τα πάντα. Όλα αυτά που μόνο η αλλαγή του συστήματος μπορεί να κατορθώσει υποτίθεται πως μπορεί να τα παράσχει ένα στέκι, μια κατάληψη, μια παρέα κτλ. Είναι περισσότερο από προφανές ότι συμπεράσματα αυτού του είδους αποδυναμώνουν το αίτημα για την συστημική αλλαγή αφού υποδεικνύουν πως μια ατομική λύση των προβλημάτων είναι δυνατή. Συγχρόνως οδηγούν κατευθείαν στον life-style αναρχισμό, δηλαδή στην υιοθέτηση συγκεκριμένου λαιφ σταιλ σαν υποκατάστατο της επίπονης και μακρόχρονης δράσης μέσα σε ένα προγραμματικό κίνημα για την αλλαγή του συστήματος.
(http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is8/issue_8_atomikismos.htm)]


αν θέλεις να αλλάξεις την κοινωνία πρέπει να απευθύνεσαι και σ’ αυτήν, συνεπώς πρέπει να έχεις προτάσεις οι οποίες θα είναι αλληλένδετες με την πραγματικότητα. διαφορετικά, ευλογείς τα γένια σου.



"Yes, Dante, they can crucify our bodies today as they are doing," Sacco tells his son, "but they cannot destroy our ideas, that will remain for the youth of the future to come."
(Nicola Sacco, August 18, 1927. Charlestown State Prison).