είμαι.

είμαι ο ερικ που μέσα στο δωμάτιο του αυτομαστιγωνόμαστε,
είμαι ο τζακ που στη ζούγκλα του μας κατασπάραξαν αγρία θηρία,
είμαι ο τζωρτζ που από το πινέλο περνάμε στον καμβά του,
είμαι ο τζων που στο δάσος του μαζεύουμε άγριες φράουλες,
είμαι η τζειν που στο δωμάτιο της πάντα βρέχει,
είμαι η μαρθα που όλοι οι εραστές της την εγκατέλειψαν,
είμαι η ανν που στην αυλή της παίζαμε,

είμαι ο ίδιος μου ο εαυτός, η κάθαρση μου;
κάποτε μου μίλησα… κ’ αυτά που μου ‘πα δεν μου άρεσαν.
και έκλεισα τα αυτιά μου στα λόγια μου, και με μίσησα γιατί ποτέ μου δεν μου είχαν μιλήσει έτσι, και με έφτυσα, με έγδαρα, με προσέβαλα, με ταπείνωσα, με κλώτσησα…
προσπάθησα να με σκοτώσω κι όλας. πήρα φόρα και από το παράθυρο με πέταξα, δεν κατάφερα όμως να με σκοτώσω. και έτσι αποφάσισα να με εκδικηθώ. πέθανε μου φώναζα κοιτώντας με στον καθρέφτη…

πρώτα αυτοτυφλώθηκα, μετά έκοψα τη γλώσσα μου για να μην μου μιλώ, τα αυτιά μου έκοψα, όχι το ένα, μα και τα δυο… έκοψα και τη μύτη μου να μην μυρίζω ούτε τα χνώτα μου. μετά ένα ένα τα δάχτυλα μου να μην μ’ εγγίζω. μετά σιγά τα πόδια μου, να μην περπατήσω και μου ξεφύγω. στο τέλος, έκοψα το πέος μου μα και το αιδοίο μου να μην μπορώ να αναπαραχθώ.

και έμεινα ένα σημάδι, που όμως πάλι με ενοχλούσα. και ξαφνικά κατάλαβα ότι έφταιγα εγώ. στη στιγμή όλα άλλαξαν μέσα μου. προσπάθησα απ’ την αρχή το σώμα μου να φτιάξω κι όταν γινόμουν όπως πριν… ε τότε ξανά θα αυτοκαταστρεφόμουν.