"πρότυπα" + τηλεοραση / η δυναμη της εικονας. (Intro)

θελω καθε φορα που θα βρισκω μια τηλεοπτικη καρικατουρα να την καταγραφω... βεβαια το θελω απεχει πολυ απο την πραγματικοτητα... ειτε λογω αφηρημαδας, η αναβλητικοτητος - επιστημονικη ονομασια της βαρεμαρας... ξεκινω... και οτι γινει, εγινε....

Η τηλεόραση, όπως πολύ σωστά λέει και μια φίλη, αντιμετωπίζει όλες τις περσόνες ως καρικατούρες. Αυτό συμβαίνει γιατί η τηλεόραση πρέπει όλα να τα μεγεθύνει για να γίνουν αντιληπτά. Λειτουργούν όλα ένα (ή πολλά) κλικ παραπάνω από ό,τι στην πραγματική ζωή. Λες και οι γυναίκες παρουσιάζονται κανονικα, ή οι οικογένειες που παρουσιάζονται είναι ρεαλιστικές ή και τα σκηνικά των σπιτιών είναι απεικονίσεις πραγματικών σπιτιών. Ούτε καν οι φωνές ή οι ομιλίες των πρωταγωνιστών δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Οι χαζοί στην τηλεόραση είναι πιο χαζοί από ό,τι στην πραγματικότητα, οι κακοί είναι πιο κακοί, οι όμορφες είναι πιο όμορφες, οι άσχημες πιο ασχημες, και οι gay είναι πιο gay.

και εδώ είναι η δυναμη της τηλεορασης και της εικονας. το πώς μια συμπεριφορα καταφερνει να την καταδικαζει με την στρεβλη παρουσιαση της (πχ. γκέι) και πως μια άλλη πχ του σεξιστη σεξομανη να την θεοποιει και να την κανει αποδεκτη (πχ. μεσα από τον κωμικο ρολο του «ακαλυπτου», κλπ) ή την σεξουαλικη σχεση μεταξυ δασκαλου + μαθητριας (μεσα από ένα κωμικο σηριαλ του αντ1).

επικεντρωνομαι σε αυτη γιατι για πολλους/ες αποτελει το μεσο που τους/τις ενημερωνει, τους/τις διασκεδαζει, τους κανει παρεα και γενικοτερα ζει την ζωη αντι για αυτους/ες. η δυνατοτερη μηχανη επηρεασμου συνειδησεων (όχι στη λογικη του matrix απαραιτητα) και διαμορφωσης αντιληψεων αυτή τη στιγμη.