Μίλησε, μνήμη.

Κάθε φορά που αναλογίζομαι οτι αγαπώ κάποιο πρόσωπο, έχω την τάση να σχεδιάζω ακτίνες που ξεκινούν απο την εστία της αγάπης -την καρδιά μου, τρυφερό πυρήνα προσωπικών υποθέσεων- και τραβάνε προς τερατωδώς απόμακρα σημεία του σύμπαντος. Κάτι με σπρώχνει να μετρήσω τη συνειδητότητα της αγάπης μου απέναντι σε πράγματα ασύλλυπτα και απροσμέτρητα, όπως η συμπεριφορά των νεφελωμάτων (των οποίων τα μάκρη μοιάζουν να είναι, καθ' εαυτά, μια μορφή παραφροσύνης), οι τρομερές παγίδες της αιωνιότητας, το άγνωρο πέρα απο το άγνωστο, η απελπισία, η παγωνιά, οι ιλιγγιώδεις περιελίξεις και αλληλοδιεισδύσεις του χώρου και του χρόνου. Ολέθριο συνήθιο, μα τί να κάνω ; Είναι κάτι σαν το ανεξέλεγκτο τίναγμα, σε νύχτα αϋπνίας, της γλώσσας που ελέγχει το αιχμηρό δόντι στη σκοτεινιά του στόματος και πληγώνεται καθώς το κάνει, μα επιμένει.