θυμασαι...

θυμάσαι πως φαινόμασταν παλιά,
σαν ακροβάτες πάνω στα αστέρια,
φυτρώνανε στο διάβα μας πούλια,
δεν είχανε φτερά, μα είχαν χέρια.

θυμάσαι που στεκόμασταν κρυφά,
να δούμε ποιος κρατάει το φεγγάρι,
το χώμα τότε μύριζε φωτιά,
που έφεραν μαζί τους δυο γλάροι.

θυμήθηκα όπως τρέχαμε γυμνοί,
το βράδυ να κρυφτούμε κάτω από τον ήλιο,
τα δέντρα που μιλάγαμε μικροί,
τώρα μονάχα φύλα ψιθυρίζουν.

γεμίσαμε το σπίτι με σκιές,
και κάναμε παρέα στις δικές μας,
η σκέψη μας και πάλι υπνοβατεί,
και μπαίνει από τις τρύπες στις καρδιές μας.