νοσταλγια + επιλογος.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε - Νοσταλγία.

Αυτό ’ναι η νοσταλγία: να κατοικείς στο κύμα
και να μην έχεις πατρίδα μες στον χρόνο.
Κ’ οι επιθυμίες αυτό ’ναι: σιγαλή συνομιλία
της αιωνιότητας με καθημερνές ώρες.
Κ’ η ζωή ’ναι αυτό: ώσπου από ένα χτες
να βγει η μοναχικώτερη απ’ τις ώρες ώρα,
που, διαφορετικά απ’ τις άλλες αδελφές της
γελώντας, μπροστά στο αιώνιο μόνο θα σωπάσει.


Heinrich Heine - Sag , wo ist dein schones liebchen.

"Πες η αγάπη τι έχει γίνει,
στα τραγουδια σου που υμνούσες ,
της καρδιάς η φλόγα εκείνη
που σ εθέρμανε και ζούσες?"

Ειναι η φλόγα στάχτη κρύα
είναι τάφος η καρδιά μου
κι ειναι οι στιχοι σαν υδρία
με την τέφρα του έρωτα μου...


Κώστας Καρυωτακης - Οταν κατεβουμε τη σκαλα.

Οταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτα τους χείλη;

Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.
Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα.

Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.

Αν έρθη κανείς την πλάκα μας να χτυπήση,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρη ένα τριαντάφυλλο ή αφίση χάμου,
το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.

Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλλες του Posillipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν crieket οι οπαδοί σου.--


Sylvia Plath - Κυρια Λαζαρος.

Το έχω κάνει ξανά.
Μια χρονιά σε κάθε δέκα
Το κατορθώνω -

Ένα είδος σταδιακού θαύματος, το δέρμα μου
Αστραφτερό σαν ναζιστικό αμπαζούρ
Το δεξί μου πόδι

Ένα πρες παπιέ
Το πρόσωπό μου ένα αχαρακτήριστο, ωραίο
Εβραϊκό λινό

Βγάζω το σαβανο
Ω εχθρέ μου
Τρομοκρατώ;

Η μύτη, των ματιών οι κόχες, η σειρά των δοντιών;
Η ξυνή αναπνοή
Θα εξαφανιστεί σε μια μέρα

Σύντομα, σύντομα η σάρκα
Η σπηλιά του τάφου μου θα' ναι
Στο σπίτι πάνω μου

Και είμαι μια γελαστή γυναίκα
Είμαι μονάχα τριάντα
Και σαν τη γάτα πράπει να πεθάνω 9 φορές.

Αυτό είναι το Νούμερο Τρία
Τι σκύβαλα
Να εκμηδενίζεις κάθε δεκαετία.

Τι εκατομμύρια λεπτά νήματα
Το τραγανιστό σαν φυστίκι πλήθος
Σπρώχνει για να δεί

Ξετυλίγουν τα χέρια και τα πόδια μου -
Η μεγάλη σπαζοκεφαλιιά της λουρίδας.
Κύριοι, κυρίες

Αυτά είναι τα χέρια μου
Τα γονατά μου
Ίσως eίμαι κόκκαλο και πετσί

Παρόλα αυτά, είμαι η ίδια, απαράλλαχτη γυναίκα
Την πρώτη φορά που μου συνέβει ήμουνα δέκα
Ήταν ατύχημα

Τη δεύτερη φορά σκόπευα
Να το πάω σε μάκρος και να μην ξαναγυρίσω
Λικνιζόμουνα κλεισμένη

Σαν ένα θαλασσινό κοχύλι
Έπρεπε να ' ρχονται και να ξαναρχονται
Και να μαζεύουν τα σκουλίκια απο πάνω μου σα γλοιώδη μαργαριτάρια

Να πεθαίνεις
Είναι μια τέχνη, σαν όλες τις άλλες
Το κάνω εξαιρετικά ωραία

Το κάνω να' ναι σαν κόλαση
Το κάνω να' ναι αληθινό
Μαντεύω ότι θα μπορούσατε να πείτε πως έχω κάποιο λόγο

Είναι αρκετά εύκολο να το κάνεις σ' ένα κελί
Είναι αρκετά εύκολο να το κάνεις και να μείνεις άθικτη
Είναι η θεατρική

Επιστροφή μέρα μεσημέρι
Στο ίδιο μέρος, στο ίδιο πρόσωπο, στο ίδιο ζώο
Εύθυμη κραυγή:

"Ένα θαύμα!"
Αυτό με αφήνει καταπληκτη
Yπάρχει μια ευθύνη

Για την όψη των ούλων, υπάρχει μια ευθύνη
Για το χτύπο της καρδιάς -
Πράγματι υπάρχει.

Και υπαρχει μια ευθύνη, πολύ μεγάλη ευθύνη
Για μια λέξη ή ένα άγγιγμα
Ή λίγο αίμα

Μ'ένα κομμάτι απ' τα μαλλιά μου ή τα ρούχα μου
Έτσι, έτσι, Κύριε Γιατρέ
Έτσι, Κύριε Εχθρέ.

Είμαι το έργο σου
Είμαι το πολύτιμό σας
Το γνήσιο χρυσό μωρό

Που λιώνει με μια στριγγλιά
Αλλάζω και καίγομαι
Μη νομίσετε ότι υποτιμώ το μεγάλο σας ενδιαφέρον

Στάχτη, στάχτη -
Σκαλίζεις κι ανακατεύεσαι
Σάρκα, κόκκαλο, υπάρχει ένα τίποτα εκεί -

Μια πλάκα σαπούνι
Ένα δαχτυλίδι αρραβώνων
Αρκετός χρυσός

Κύριε Θεέ, Κύριε Εωσφόρε
Προσοχή
Προσοχή

Μέσα απο την στάχτη
Ανασταίνομαι με τα κόκκινα μαλλιά μου
Και τρώω ανθρώπους σαν τον αγέρα.


Μανόλης Αναγνωστάκης - Επίλογος.

Oι στίχοι αυτοί μπορεί και νά 'ναι οι τελευταίοι
Oι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Aυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Tα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Kαι τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Nα γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.