"Γάζωσαν" αστυνομικό τμήμα

Στόχος αγνώστων έγινε στη μια και τέταρτο το πρωί το αστυνομικό τμήμα της Νέας Ιωνίας στην οδό Μαδύτου 30.

Δύο άτομα που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα πυροβόλησαν με αυτόματο όπλο πάνω από 10 φορές εναντίον του κτιρίου, πέταξαν μία χειροβομβίδα και τράπηκαν αμέσως σε φυγή.

Προκλήθηκαν μικρές ζημιές σε δύο αυτοκίνητα.

Βαλλιστική έρευνα κάνει η αστυνομία προκειμένου να διαπιστωθεί αν το όπλο που χρησιμοποίησαν οι δράστες είναι αυτό που εκλάπη πριν 10 μέρες από τον ειδικό φρουρό της οικίας του προέδρου του Αρείου Πάγου, Ρωμύλου Κεδίκογλου, στη Γλυφάδα.

Το αστυνομικό τμήμα της Νέας Ιωνίας επισκέφθηκε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, όπου ενημερώθηκε από τους αρμόδιους για το τι είχε συμβεί.

(πηγη: Σκαι.gr).



περιεργα πραγματα συμβαινουν... ξαφνικη εξαρση... υποψια για τρομοκρατια... περιμενουν προκυρηξη... για να δουμε...

drum 'n' bass in your face...

simon v - keep the faith.




seba & paradox ft. robert manos - move on (απλα κομματαρα).





aphrodite - bomber style

στην πολη...

η φωνή του Gill Scott-Heron να μου τραγουδά πως παραλίγο να χάσουμε το Detroit

But no one stopped to think about the people
or how they would survive,
and we almost lost Detroit
this time.

και εγώ να αναρωτιέμαι πως χάσαμε την Αθήνα… πως μας την πήραν οι πολυκατοικίες, τα αυτοκίνητα, τα κακόγουστα κτήρια, οι αγενείς άνθρωποι, ο χρόνος που περνά (τι κι αν πάντα πίστευα πως ο χρόνος δεν υπάρχει… πως μόνο τα ρολόγια υπάρχουν… αυτό όμως δεν τον σταμάτησε ποτέ), τα φώτα της πόλης, τα λεωφορεία, τα ταξί…

πρωί, και έχω αργήσει… μπαίνω στο λεωφορείο για να κατεβώ στην κοντινότερη στάση του μετρό. στα αυτιά μου λέξεις από στέρεο νόβα

Ο φίλος μου κι εγώ διασχίζαμε προάστια
η διαδρομή μεγάλωνε, το μυαλό μου καιγότανε
σε μια στάση κάποιος μπήκε και ζητούσε χρήματα
έξω απ' το παράθυρο το φεγγάρι κρεμόταν στα σύρματα
καθενός το στόμα πάντα ψάχνει για τις λέξεις
κι εσύ σκέφτεσαι από μέσα σου πως θέλεις να τρέξεις

κι όντως… θέλω να κατεβώ στην πρώτη στάση και να αρχίσω να τρέχω… δεν έχω κάπου να πάω… απλά να τρέξω… να φύγω από εδώ. θέλω να σου πω πως πρέπει να τρέξεις και εσύ… αλλά με τι αφορμή; εκεί που εγώ τρέχω εσύ περπατάς βαριεστημένα… και εκεί που εσύ τρέχεις, εγώ έχω μείνει πίσω.

αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;

κατεβαίνω στη στάση και ψάχνω για ψηλά. τα βάζω στο μηχάνημα και παίρνω το εισιτήριο… νέα διαδρομή, υπόγεια αυτή τη φορά… το φως του ήλιου δεν φτάνει ως εδώ… και ξεκινώ την περιπλάνηση μου στο σκοτάδι.

Οι έρημες πόλεις, τα φώτα που σβήνουν
σαν γέροι που ‘κλείσαν τα μάτια και πίνουν
και συ να γερνάς μες της λήθης το ψέμα
κουφάρι απόγνωσης στου ήλιου το γέρμα.

μπαίνω στο βαγόνι που σταματά ακριβώς μπροστά μου (πάντα σταματά ένα βαγόνι εκεί ακριβώς που στέκομαι). μπαίνω στη νέα πραγματικότητα. σε αυτή που θα με συντροφεύει για τα επόμενα 8 λεπτά… επόμενος σταθμός Κατεχάκη. φάτσες απορημένες, χαμογελαστές, κουρασμένες, ταλαιπωρημένες, ερωτευμένες, αγριεμένες, μπερδεμένες… μια από αυτές είμαι και εγώ… μπερδεμένος…

Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός.

και όχι αναγκαστικά με αυτή τη σειρά…κατεβαίνω στο Σύνταγμα… το βήμα μου γοργό… πιο χαλαρό… αδύναμο… σταματώ. κοιτάω άσους/ες περνούν δίπλα μου, όσους/ες είναι μπροστά μου, όσους/ες έτυχε να είναι πίσω μου. τρίβω τα μάτια μου μήπως και αυτή η μαγική εικόνα χαθεί από μπροστά μου… σκέψου, λέω από μέσα μου, να ανοίξω τα μάτια μου και να βρεθώ να κολυμπώ σε καταγάλανα νερά… [...] στα όνειρα μου, το ιδανικό έχει συχνά τη μορφή της θάλασσας. ανοίγω τα μάτια μου. ακόμα είμαι στο μετρό… τα κύματα της ανθρωποθάλασσας θεριεύουν και αρχίζουν να με πνίγουν.

μεταβολή.

ψάχνω στη τσέπη μου για ψηλά. 1 ευρώ… 1 εισιτήριο και 20 λεπτά ρέστα. το ακυρώνω. και κατεβαίνω τις σκάλες. σε 5 λεπτά θα είμαι στο τρένο και θα επιστρέφω. μπαίνω στο βαγόνι. καμία σκέψη. δεν παρατηρώ τίποτα. ανυπομονώ να κατεβώ. φτάνω στην εθνική άμυνα. ανεβαίνω τις σκάλες… το πρόσωπο μου αρχίζει και αναστατώνεται… το αγγίζουν τα πρώτα χάδια του καθαρού δροσερού αέρα… αφήνομαι να ερωτοτροπήσω μαζί του. το γαλάζιο του ουρανού αρχίζει να φαίνεται όσο προχωρούν οι κυλιόμενες σκάλες προς την επιφάνεια. τώρα πια όχι μόνο αναπνέω την ελευθερία, την κοιτώ και κατάματα. έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του Αγγελάκα.

ποιος καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;


Εγώ.

Intense.

DJ Krust & Saul Williams - Coded Language





Whereas, breakbeats have been the missing link connecting the diasporic
community to its drum woven past
Whereas the quantised drum has allowed the whirling mathematicians to
calculate the ever changing distance between rock and stardom.
Whereas the velocity of the spinning vinyl, cross-faded, spun backwards, and
re-released at the same given moment of recorded history , yet at a
different moment in time's continuum has allowed history to catch up with
the present.

We do hereby declare reality unkempt by the changing standards of dialogue.
Statements, such as, "keep it real", especially when punctuating or
anticipating modes of ultra-violence inflicted psychologically or physically
or depicting an unchanging rule of events will hence forth be seen as
retro-active and not representative of the individually determined is.

Furthermore, as determined by the collective consciousness of this state of
being and the lessened distance between thought patterns and their secular
manifestations, the role of men as listening receptacles is to be increased
by a number no less than 70 percent of the current enlisted as vocal
aggressors.

Motherfuckers better realize, now is the time to self-actualize
We have found evidence that hip hops standard 85 rpm when increased by a
number as least half the rate of it's standard or decreased at ¾ of it's
speed may be a determining factor in heightening consciousness.

Studies show that when a given norm is changed in the face of the
unchanging, the remaining contradictions will parallel the truth.

Equate rhyme with reason, Sun with season

Our cyclical relationship to phenomenon has encouraged scholars to erase the
centers of periods, thus symbolizing the non-linear character of cause and
effect
Reject mediocrity!

Your current frequencies of understanding outweigh that which as been given
for you to understand.
The current standard is the equivalent of an adolescent restricted to the
diet of an infant.
The rapidly changing body would acquire dysfunctional and deformative
symptoms and could not properly mature on a diet of apple sauce and crushed
pears
Light years are interchangeable with years of living in darkness.
The role of darkness is not to be seen as, or equated with, Ignorance, but
with the unknown, and the mysteries of the unseen.

Thus, in the name of:
ROBESON, GOD'S SON, HURSTON, AHKENATON, HATHSHEPUT, BLACKFOOT, HELEN,
LENNON, KHALO, KALI, THE THREE MARIAS, TARA, LILITHE, LOURDE, WHITMAN,
BALDWIN, GINSBERG, KAUFMAN, LUMUMBA, GHANDI, GIBRAN, SHABAZZ, SIDDHARTHA,
MEDUSA, GUEVARA, GUARDSIEFF, RAND, WRIGHT, BANNEKER, TUBMAN, HAMER, HOLIDAY,
DAVIS, COLTRANE, MORRISON, JOPLIN, DUBOIS, CLARKE, SHAKESPEARE, RACHMNINOV,
ELLINGTON, CARTER, GAYE, HATHOWAY, HENDRIX, KUTL, DICKERSON, RIPPERTON,
MARY, ISIS, THERESA, PLATH, RUMI, FELLINI, MICHAUX, NOSTRADAMUS, NEFERTITI,
LA ROCK, SHIVA, GANESHA, YEMAJA, OSHUN, OBATALA, OGUN, KENNEDY, KING, FOUR
LITTLE GIRLS, HIROSHIMA, NAGASAKI, KELLER, BIKO, PERONE, MARLEY, COSBY,
SHAKUR, THOSE STILL AFLAMED, AND THE COUNTLESS UNNAMED

We claim the present as the pre-sent, as the hereafter.
We are unraveling our navels so that we may ingest the sun.
We are not afraid of the darkness, we trust that the moon shall guide us.
We are determining the future at this very moment.
We now know that the heart is the philosophers' stone
Our music is our alchemy
We stand as the manifested equivalent of 3 buckets of water and a hand full
of minerals, thus realizing that those very buckets turned upside down
supply the percussion factor of forever.
If you must count to keep the beat then count.
Find you mantra and awaken your subconscious.
Curve you circles counterclockwise
Use your cipher to decipher, Coded Language, man made laws.
Climb waterfalls and trees, commune with nature, snakes and bees.
Let your children name themselves and claim themselves as the new day for
today we are determined to be the channelers of these changing frequencies
into songs, paintings, writings, dance, drama, photography, carpentry,
crafts, love, and love.
We enlist every instrument: Acoustic, electronic.
Every so-called race, gender, and sexual preference.
Every per-son as beings of sound to acknowledge their responsibility to
uplift the consciousness of the entire fucking World.
Any utterance will be un-aimed, will be disclaimed - two rappers slain
Any utterance will be un-aimed, will be disclaimed - two rappers slain

νυχτερινη εκπομπη (3)..

(μιας και τα νιατα πισω δεν γυρνουν).




Madonna - Dress you up.




Jermaine Jackson & Pia Zadora - When The Rain Begins To Fall




Black - everything is comming up roses.




The Cure - lovesong.




Billy Joel - We didn't start the fire.

"παραιτηση" + ευθιξια

Με τηλεφώνημά του στον υπουργό Απασχόλησης, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ζήτησε και έλαβε τη παραίτηση του Σάββα Τσιτουρίδη, το μεσημέρι του Σαββάτου. Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση, χρέη υπουργού Απασχόλησης αναλαμβάνει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας κ Βασίλης Μαγγίνας.

Μετά από ένα "δραματικό παρασκήνιο" και έκτακτη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε το πρωί στο Μέγαρο Μαξίμου ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τους συμβούλους του, ο κ. Καραμανλής ζήτησε τη παραίτηση του υπουργού Απασχόλησης. Στη διάρκεια της σύσκεψης, κρίθηκε ότι ήταν επιβεβλημένη η παραίτηση του υπουργού.

Η παραίτησή του κρίθηκε αναγκαία μετά το δημοσίευμα - αποκάλυψη της "Καθημερινής" σύμφωνα με το οποίο ο εφέτης ανακριτής κ. Ιωάννης Σίδερης έχει ζητήσει το άνοιγμα του τραπεζικού λογαριασμού του στενού συνεργάτη του κ. Τσιτουρίδη, ειδικού γραμματέα του υπουργείου, Ευγένιου Παπαδόπουλου, για παλαιότερη υπόθεση του Χρηματιστηρίου.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, σύμφωνα με ανώτερη δικαστική πηγή, έχει ζητηθεί το άνοιγμα τραπεζικού λογαριασμού του. Η παραγγελία προήλθε από τον εφέτη ανακριτή κ. Ιωάννη Σίδερη και αφορά εμπλοκή του κ. Παπαδόπουλου σε παλαιότερη υπόθεση του Χρηματιστηρίου. Ο κ. Παπαδόπουλος φέρεται να εκπροσωπούσε offshore εταιρεία η οποία είχε ύποπτες συναλλαγές με άλλες παρόμοιες εταιρείες. Το όνομα του κ. Παπαδόπουλου ενεπλάκη επίσης στην υπόθεση των ομολόγων λόγω της αρμοδιότητας που του έδωσε ο κ. Τσιτουρίδης να συντονίζει ως ειδικός γραμματέας του υπουργείου Απασχόλησης όλους τους οργανισμούς και τα ασφαλιστικά ταμεία που εποπτεύει το υπουργείο. Η θέση του ειδικού γραμματέα θεσπίστηκε με ειδική υπουργική απόφαση του κ. Τσιτουρίδη.

Ο πρωθυπουργός σε έκτακτη συνέντευξη τύπου που έδωσε, δήλωσε ότι έκανε δεκτή την παραίτηση του Σ. Τσιτουρίδη για να μην μείνει καμία σκιά και είπε ότι «απόφασή μου είναι να μην ανεχθώ καμία ενέργεια που πληγώνει την πολιτική ζωή και τους Έλληνες"

«Όταν ανέλαβα την ευθύνη για την διακυβέρνηση της χώρας, ήθελα όλοι οι Έλληνες πολίτες να γνωρίζουν ότι ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση που επέλεξαν θα τους σέβεται, αποδεικνύοντας την ίδια ευαισθησία απέναντι σε όλα τα θέματα, μεγάλα και μικρά.

Από την πρώτη στιγμή, ζήτησα από τα μέλη της Κυβέρνησης να επιδεικνύουν τον ίδιο σεβασμό και να είναι πολύ προσεκτικοί, τόσο στις πολιτικές τους επιλογές, όσο και στις επιλογές των συνεργατών τους.

Επί μακρόν, τον τόπο ταλανίζει μια συζήτηση, που ξεκίνησε με την αποκάλυψη από την ίδια την Κυβέρνηση, για την αγορά ομολόγου από την διοίκηση ενός ταμείου, χωρίς όπως φαίνεται να έγινε σεβαστή η αρχή της προσεκτικής πολιτικής επιλογής και απόφασης. Οι διοικήσεις των ταμείων φέρουν το βάρος των αποφάσεών τους. Γι΄ αυτό, και με πρωτοβουλία της Κυβέρνησης, αποφασίσαμε να αλλάξουμε τον τρόπο επιλογής των προσώπων που τις απαρτίζουν, αναθέτοντας το έργο αυτό σε δύο ανεξάρτητες αρχές: Την Τράπεζα της Ελλάδος και την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, την οποία μάλιστα θωρακίσαμε θεσμικά, ώστε να επιτελεί το έργο της χωρίς προσωπικές και πολιτικές παρεμβάσεις. Είπα και σε άλλη ευκαιρία, κάνοντας την αυτοκριτική μας, ότι μπορεί να χρειάστηκαν τρία χρόνια αλλά, σε κάθε περίπτωση, η σημαντική αυτή αλλαγή γίνεται πράξη. Δεν κρύψαμε και δεν θα κρύψουμε κανένα πρόβλημα κάτω από το χαλί, από πίστη σε αρχές και αξίες και από σεβασμό στον Έλληνα πολίτη.

Η αλήθεια ήταν και είναι οδηγός μας για να μπορούμε να κριθούμε με βάση το έργο μας, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς υπόνοιες συγκάλυψης. Σήμερα αποκαλύπτεται ότι στενός συνεργάτης του Υπουργού Απασχόλησης βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Εισαγγελέα για επιχειρηματικές δράσεις στο παρελθόν, πολλά χρόνια προτού η Νέα Δημοκρατία γίνει κυβέρνηση. Δράσεις άσχετες με την υπόθεση του ομολόγου, αλλά που όμως δεν του επιτρέπουν να μείνει στη θέση του. Είναι θέμα ηθικής τάξης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο έκανα αποδεκτή σήμερα την παραίτηση του Υπουργού Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας Σάββα Τσιτουρίδη. Απόφασή μου είναι να μην ανεχθώ κανενός είδους ενέργεια ή συμπεριφορά που πληγώνει την πολιτική ζωή του τόπου, που πληγώνει τους Έλληνες. Τιμούμε την εμπιστοσύνη των πολιτών και πορευόμαστε με σταθερές τις αρχές και τις αξίες μας».

Ανακοίνωση σχετικά με την παραίτηση του υπ. Απασχόληση κ. Σάββα Τσιτουρίδη εξέδωσε ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου, στην οποία χαρακτήρισε τον κ. Καραμανλή ως «πρωθυπουργός μειωμένης ευθύνης». Ανάλογες ανακοινώσεις εξέδωσαν και το ΚΚΕ αλλά και ο ΣΥΝ.

(πηγες: Σκαι.gr και 'Καθημερινη').

~.~ ~.~ ~.~ ~.~ ~.~

όψιμο το ενδιαφέρον… θα μου πεις κάλιο αργά παρά ποτέ… αλλά η δουλεία πάει τόσο καιρό τώρα. έπρεπε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να αντιδράσει ο Καραμανλής… να δούμε τι θα γίνει και με τον υφυπουργό Πέτρο Δούκα που εξέδωσε τα ομόλογα… θα παραιτηθεί και αυτός;

γενικότερα υπάρχει ένα μούδιασμα… κάποιοι κουκουλοφόροι στη βουλή κάνουν τα δικά τους και εμείς θεατές ενός θεάτρου του παραλόγου περιμένουμε να ελεηθεί κάποιος/α να το σταματήσει… έχουμε συνειδητοποιήσει την δύναμη μας;

Η Βραδυτητα.

Η μαντάμ ντε Τ. αποπνέει μια γλυκιά οκνηρία. Έχει τη σοφία της βραδύτητας και χειρίζεται άριστα την τεχνική της επιβράδυνσης. Το αποδεικνύει ιδιαίτερα κατά το δεύτερο στάδιο της νύχτας.

Επιβραδύνοντας την πορεία της νύχτας τους, διαιρώντας τη σε διαφορετικά και ξεχωριστά μεταξύ τους μέρη, η μαντάμ ντε Τ. κατάφερε να παρουσιάσει το ελάχιστο χρονικά διάστημα που είχαν στη διάθεσή τους σαν μια θαυμάσια μικρή αρχιτεκτονική, σαν μια φόρμα. Το να δώσεις φόρμα σε μια διάρκεια είναι απαίτηση της ομορφιάς μα και της μνήμης. Διότι το άμορφο είναι ασύλληπτο, μη απομνημονεύσιμο.

Υπάρχει κρυφός σύνδεσμος μεταξύ βραδύτητας και μνήμης, μεταξύ ταχύτητας και λήθης. Ας πάρουμε μια όσο το δυνατόν πιο κοινότοπη κατάσταση: κάποιος περπατάει στο δρόμο. Ξαφνικά θέλει να θυμηθεί κάτι, άλλά του διαφεύγει η ανάμνηση. Εκείνη τη στιγμή, μηχανικά, επιβραδύνει το βήμα του. Αντιθέτως, κάποιος που προσπαθεί να ξεχάσει ένα δυσάρεστο περιστατικό που έζησε πριν από λίγο, επιταχύνει εν αγνοία του το βάδισμά του, σαν να θέλει να απομακρυνθεί γρήγορα από κάτι που, χρονικά, βρίσκεται ακόμα πολύ κοντά του.
Στα υπαρξιακά μαθηματικά αυτή η εμπειρία παίρνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης.






[Η βραδύτητα ενισχύσει την ενσυναίσθηση, Μαρσέλ Προύστ].

Οταν δεν τους περίμεναν.

Η ιστορία της διεκδίκησης, της αναμενόμενης οριστικής θετικής απόφασης και τελικά της ματαίωσης της απονομής του Βραβείου Νομπέλ στον Νίκο Καζαντζάκη κράτησε 11 ολόκληρα χρόνια. Θεωρώ ότι το είχαμε μέσα στα χέρια μας. Και το σκοτώσαμε. Ολα αυτά τα χρόνια, 1946-1957, η Ελλάς όχι μόνο κυνηγούσε τον Καζαντζάκη να μην πάρει το Νομπέλ, αλλά σε αντιπερισπασμό προέβαλλε άλλο συγγραφέα... αξιότερό του. Και απαξίωνε τον άξιο. Ουσιαστικά τον εξέβαλε από τον προθάλαμο της βράβευσης.

Χαρακτηριστική είναι η φράση του Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος πήρε το Νομπέλ το 1957, σε γράμμα του προς την Ελένη Ν. Καζαντζάκη: «...Και ακόμα δεν ξεχνώ πως τη μέρα που λυπόμουν να δεχθώ μια διάκριση, που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, επήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο από όλα τηλεγράφημα...».

Για πρώτη φορά η υποψηφιότητα του Νίκου Καζαντζάκη για το Νομπέλ προτείνεται στη Σουηδική Ακαδημία από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών τον Μάιο του 1946. Ηταν κοινή υποψηφιότητα για τον Καζαντζάκη και τον Αγγελο Σικελιανό. Νωρίτερα ο Καζαντζάκης, ως πρόεδρος της Εταιρείας και διά της Εταιρείας, είχε προτείνει για το Νομπέλ τον Σικελιανό. Οταν ύστερα πληροφορήθηκε από έρευνα στη Στοκχόλμη ότι η πρόταση μπορούσε να περιλαμβάνει πέραν του ενός πρόσωπα, ακόμη και τρία τέσσερα, επανήλθε. Και έγινε έτσι νέα πρόταση για τους δύο μαζί.

Ο Καζαντζάκης ζήτησε από τον Σικελιανό «να θελήσει να ενωθούν τα ονόματά τους αναπόσπαστα, γιατί, στην αγάπη, ένα πράμα, μοιραζόμενο, διπλασιάζεται. Και η τιμή για την Ελλάδα θα 'ταν διπλή». (Από γράμμα του προς τον Παντελή Πρεβελάκη, 18.7.1946.) Προτάσεις στη Σουηδική Ακαδημία μπορούσαν να κάνουν ακαδημίες και ακαδημαϊκοί, λογοτέχνες και σωματεία τους, γνωστοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.

Η Ακαδημία Αθηνών δεν τον πρότεινε βέβαια. Πώς άλλωστε ήταν δυνατό να προτείνει τον Καζαντζάκη για Νομπέλ, αφού μόλις τον προηγούμενο χρόνο τον είχε θεωρήσει ακατάλληλο να γίνει μέλος της, προκρίνοντας αντ' αυτού τον Σωτήρη Σκίπη; Εντός Ακαδημίας ο Σκίπης, εκτός Ακαδημίας ο Καζαντζάκης! Εκτός και ο Σικελιανός!

Μαζί με την αίτησή του προς την Ακαδημία Αθηνών, τον Μάρτιο του 1945, ο Καζαντζάκης υπέβαλε και κατάλογο των έργων του: πέντε ταξιδιωτικά, δώδεκα δραματικά, τρία φιλοσοφικά, ένα ποιητικό, τέσσερα μυθιστορήματα, ένα ιστορικό, δώδεκα μεταφράσεις και πολλά παιδικά βιβλία. Αυτή ήταν ως τότε η πνευματική δημιουργία του, καθώς και μερικά άλλα που δεν περιέλαβε. Με την πάροδο του χρόνου το συγγραφικό του έργο εμεγεθύνετο και έκρουε την πύλη της Σουηδικής Ακαδημίας.

Δεν είναι άσκοπα δύο κατατοπιστικά λόγια για τον αδιαλείπτως τον καιρό εκείνο προβαλλόμενο από την Ελλάδα για το Νομπέλ Γεώργιο Βουγιουκλάκη. Στην Εθνική Βιβλιοθήκη υπάρχει δελτίο με τα έργα του: «Το φάντασμα της γυμνής γυναίκας» το 1930, «Το φιδίσιο βλέμμα» το 1931, «Ο ξένος» το 1936, «Η Μαντάμ Ενα» και «Οι Πουλητές» το 1946 και «Η πράσινη οχιά» το 1962. Φιδίσια βλέμματα και γυμνά φαντάσματα και πράσινες οχιές. Για πράσινα άλογα δεν ξέρω αν έγραψε. Δεν είναι δυνατό να ήταν άμοιρος της ατιμίας κατά του Καζαντζάκη.

Γράφει στον Νίκο Καζαντζάκη, ελληνικά πάντοτε, ο φίλος του ελληνιστής και συγγραφέας ­ έγραψε βιβλίο για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία ­ Βörje Knöss από τη Στοκχόλμη στις 9.9.1956 («Νέα Εστία», τεύχος 1211, Χριστούγεννα 1977, σελ. 306): «... Η Σουηδική Ακαδημία δεν ξέρει τι να κάνει γιατί η Ακαδημία των Αθηνών και πολλοί Ελληνες έχουν προσφέρει για το Βραβείο Νόμπελ έναν κύριον που ονομάζεται Βουγιουκλάκης. Συγχρόνως έγραψαν να μη ζητήσουν οι Σουηδοί συμβουλές από εμένα γιατί είμαι "κομμουνιστής"...». Αυτός λοιπόν ο Βουγιουκλάκης δεν ανέκυψεν αιφνιδίως το 1956. Ηταν ήδη παλαιάς χρήσεως και μεταχειρισμένος από προηγούμενα χρόνια.

Ο Βörje Knöss έγραψε νωρίτερα, στις 14.12.1947, στον Γιώργο Θεοτοκά πληροφορώντας τον για μια δεκαπεντασέλιδη μπροσούρα, που κυκλοφόρησε στη Στοκχόλμη και ήταν εχθρική για τον Καζαντζάκη και τον Σικελιανό και λίαν επαινετική για τον έλληνα μυθιστοριογράφο Γεώργιο Βουγιουκλάκη, τον οποίο παρουσίαζε ως κορυφαίο! Και ο Knöss ρωτάει τον Θεοτοκά: Ποιος είναι αυτός; Αλήθεια, ποιος είναι αυτός; Μήπως μια πράσινη οχιά; Αποκλείεται.

Ξένοι προς την Ελλάδα

Είναι πασιφανές ότι ο Νίκος Καζαντζάκης καταπολεμάται σφοδρώς από την πατρίδα του, η οποία είχε χαρακτηρίσει «σκάνδαλο» τον διορισμό του στην UNESCO, στο Παρίσι, το 1946. Εφερε ο Καζαντζάκης, μαζί με τον Σικελιανό, ένα μεγάλο προπατορικό αμάρτημα. Σύμφωνα με εφημερίδα της εποχής («Εστία», 31.8.1946), ήσαν και οι δύο «υποψήφιοι των σφαγέων του Δεκεμβρίου» και «τελείως ξένοι προς την Ελλάδα». Η προσπάθειά τους για το Νομπέλ «ολίγον διαφέρει της απάτης» έκρινεν ακόμη η εφημερίδα. Το σχόλιό της εστέγασε κάτω από τον τίτλο: «Μια διεθνής απάτη». Διεθνής απατεώνας ο Καζαντζάκης, διεθνής απατεώνας ο Σικελιανός. Για διαπλοκές και διαπλεκόμενα δεν τους έγραψαν! Ησαν όμως «άνθρωποι της Μόσχας» και «Εαμοσλάβοι»! Στην Αθήνα γινόταν και κατάσχεση βιβλίων του Καζαντζάκη από την Αστυνομία.

Ο Καζαντζάκης εξαρχής εργάστηκε πολύ προς την κατεύθυνση του Νομπέλ, κινητοποιώντας φίλους του ή φίλους φίλων του. Μέσω φίλων, π.χ., επιδιώκει τη συμπαράσταση του πρέσβεως της Ελλάδος στη Νορβηγία Δημητρίου Λάμπρου, του πρέσβεως Επαμεινώνδα Πανά στη Στοκχόλμη, ακόμη και του αντιπροσώπου της Ελλάδος στην UNESCO Αλεξάνδρου Φωτιάδη. Για την ελληνική πρεσβεία στις Βρυξέλλες γράφει ότι «του είναι εχθρικό έδαφος». Αυτό το εχθρικό έδαφος στη συνέχεια θα επεκταθεί και θα γίνει ναρκοπέδιο. Και θα οργανωθεί καλύτερα και το ελλαδικό επιθετικό φουσάτο. Στην προσπάθειά του ο Καζαντζάκης έγραψε επιστολή και στον Αρχιεπίσκοπο της Ουψάλας της Σουηδίας επιζητώντας τη βοήθειά του. Θετική είναι η πληροφορία μου αυτή και απλώς αναζητώ το κείμενο.

Η υπόθεση Καζαντζάκη γίνεται ευρύτερα γνωστή και προκαλεί συμπάθειες, ενώ ο συγγραφέας ολοέν και περισσότερο με το έργο του κατακτά τη διεθνή αναγνώριση. Το 1952 οι νορβηγοί συγγραφείς ­ η Νορβηγική Εταιρεία Λογοτεχνών ­ τον προτείνουν ομοθύμως ως υποψήφιο για το Νομπέλ. Η Νορβηγία προσφέρεται να του δώσει νορβηγική υπηκοότητα και νορβηγικό διαβατήριο. Εκείνος ευχαριστεί, αλλά αρνείται να αποδεχθεί. Δεν ήταν η πρώτη φορά που αποποιήθηκε παρόμοια πρόταση, έστω και αν θα του έλυνε μεγάλα προβλήματα.

Οι βιοτικές του συνθήκες ήσαν άσχημες. Η ανέχεια τον βασανίζει. Λίγο αργότερα θα γράψει: «...πια έφτασε το μαχαίρι στο κόκκαλο...» και εν συνεχεία: «βράζει η ψυχή μου και λαχταρώ να λυτρωθώ από την οικονομική ανάγκη». Είναι και άρρωστος. Το 1952 του παρουσιάζεται σοβαρή μόλυνση στο δεξί μάτι, το οποίο τελικά έχασε τον επόμενο χρόνο. Τότε και άλλο πρόβλημα υγείας, μάλλον από ιατρικό λάθος, τον έφερε στα πρόθυρα του θανάτου. Ο φίλος του Βörje Knöss ζητεί την άδειά του να κάνει έκκληση από το ραδιόφωνο και, «σε μια ώρα» του γράφει «θα μαζέψω όσα χρήματα χρειάζονται να κάνετε την καλύτερη θεραπεία του κόσμου». Αλλά αρνείται να το δεχθεί ο σαρανταπληγιασμένος ετούτος σκληροτράχηλος Κρητικός, που πάλευε με τον Χάρο σφίγγοντας στα δόντια του σαν ιερή πικροδάφνη τον καημό και το όραμα της διώκτριας μητρός πατρίδος Ελλάδος. Σαν τον αρχαίο τυφλό ραψωδό υμνεί τα κλέη της πατρίδος του. Και σαν σύγχρονος αρχέτυπος Οδυσσέας απλώνει τους οραματισμούς του πάνω και πέρα από τους ορίζοντες των ανθρώπων χαράσσοντας πορεία για την ανθρωπότητα.

Και όμως. Ούτε καν ανανέωση ή θεώρηση διαβατηρίου του έδιναν εύκολα τα ελληνικά προξενεία για να μπορεί να διακινείται. Και για εκείνον τα όνειρα και τα ταξίδια ήσαν «ευεργέτες». Για κάθε χώρα χρειαζόταν «βίζα». Τον παίδευαν κυριολεκτικά κάθε φορά, αλλά και ενίοτε δεν του την έδιναν. Εγραψε ο Καζαντζάκης ένα τέτοιο περιστατικό στον Παντελή Πρεβελάκη στις 5.7.1951 από την Αντίμπ: «...Ολα ήταν έτοιμα (pension που θα μένω, άδεια γαλλική, visa ιταλικό) για να πάω στη Φλωρεντία ­ κι η Ελληνική Κυβέρνηση αρνιέται να μου ανανεώσει το διαβατήριο! Εχω προξενικό διαβατήριο ­ κι αρνιέται να με αφήσει να βγω από τα γαλλικά σύνορα. Εκεί καταντήσαμε· με κυνηγούν, μου κάνουν ό,τι κακό μπορούν και λυπούνται που δεν μπορούν να μ' εξοντώσουν...».

Οταν ο Νίκος Καζαντζάκης, ετών 41, και η Ελένη Σαμίου, ετών 20, πρωτοσυναντήθηκαν τον Μάιο του 1924 στην Αθήνα και συνέχεια στη Ραφήνα, ο ένας διάβασε μέσα στα μάτια του άλλου το αλληλένδετο πεπρωμένο του. Και όταν αποφάσισαν να δεθούν μεταξύ τους και θαρραλέως να συζούν, πριν ακόμη από τον γάμο, ο Νίκος είπε στην Ελένη ότι η αγάπη τους είναι μονόδρομος, δρόμος χωρίς επιστροφή. Της είπε ακόμη ότι στη ζωή τους θα βρουν δυσκολίες πολλές, μπορεί και «να πουν το ψωμί ψωμάκι». Και το είπανε. Ενα πράγμα όμως δεν θα της συμβεί ποτέ μαζί του, να πλήξει. Δεν έπληξε ποτέ. Και στάθηκε στον «πούντον» της, όπως λέμε στην Κύπρο. Σε όλες τις αντίξοες ώρες η Ελένη με αυταπάρνηση του συμπαραστάθηκε και τον γλύκαινε. Και στις ευτυχισμένες ώρες τού έκανε τη γη παράδεισο. Εγινε αθλητίνα και συναθλητίνα του, «γενναία συντρόφισσα στον εδικό του ανήφορο».

Εβγαινε τότε ταπεινά η Ελένη στα πάρκα της Αντίπολης ­ πόσο θυμίζει τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού ­ και μάζευε φοινίκια κάτω από τις φοινικιές. Τα πλένει, τα βάφει, τα τρυπάει, τα περνά σε πλαστική κλωστή και τα πουλάει στους τουρίστες. Και σώζει έτσι ξανά τον άνθρωπό της, όπως τον έσωσε και πριν στην Αίγινα, τον καιρό της ναζιστικής Κατοχής και της μεγάλης πείνας. Γι' αυτό και όχι αδίκως εκείνος της πλέκει ύμνο μέγα στην «Αναφορά στον Γκρέκο»: «...είχαμε καλή γυναίκα, εσένα την έλεγαν Χερώνυμα, εμένα Ελένη. Τι τύχη ήταν ετούτη, παππού μου! Πόσες φορές, κοιτάζοντάς τις, δεν είπαμε κι οι δυο από μέσα μας: "Βλογημένη να 'ναι η ώρα που γεννηθήκαμε!"...». (Κεφάλαιο: Επίλογος.)

Σε μια πρεσβεία μας δεν του έδωσαν καρέκλα να καθήσει και τον άφησαν να περιμένει, όταν επήγε μαζί με τη σύζυγό του Ελένη να ζητήσουν θεώρηση διαβατηρίου. Και επιπλέον υβρίστηκε. Το ίδιο εκείνο βράδυ, στην ίδια πόλη, η κινεζική πρεσβεία του παρέθετε επίσημο δείπνο! Ηταν στα τελευταία του τότε ο Νίκος Καζαντζάκης. Και είχε τη διαίσθηση του συντόμως επερχόμενου θανάτου του. Στις 6 Ιουνίου 1957 έγραψε στο ημερολόγιό του: «Αποχαιρετώ τα πάντα, τα πάντα με αποχαιρετούν· το παραμύθι παίρνει τέλος». Και πέθανε σε λιγότερο από πέντε μήνες. Και η πατρίδα του στο διάστημα τούτο και νωρίτερα να τον προπηλακίζει μέσα σε εθνικό της έδαφος ­ οι πρεσβείες θεωρούνται εθνικό έδαφος της κάθε αντίστοιχης χώρας ­ και να τον σταυρώνει μέσα στο ξένο έδαφος, στην είσοδο της Σουηδικής Ακαδημίας καθώς ανέμενε το σίγουρο Βραβείο Νομπέλ. Δεν είναι αυτά μια τραγωδία; Τραγωδία του Καζαντζάκη, τραγωδία της Ελλάδας;

Ποιος τα ξέρει αυτά; Ποιος πολιτειακός παράγοντας πήγε ποτέ στον τάφο του για να απολογηθεί γι' αυτές τις κρατικές βαναυσότητες; Και να καταθέσει όχι λουλούδια, παρά ένα πανέρι με φρούτα. Το είπε κάποτε ο ίδιος: Οταν μου φέρετε φρούτα στον τάφο μου, θα αναστηθώ. Τον ανασταίνουμε σήμερα ή συνεχώς τον ξανασταυρώνουμε; Πιστεύω ότι συμβαίνουν και τα δύο.

Τηλεφώνημα από τη Στοκχόλμη

Δεν ήταν μόνο το 1957 που αναμενόταν η βράβευση του Καζαντζάκη, αλλά και κατά τον προηγούμενο χρόνο. Το 1956 φαινόταν πλέον ότι είχε έλθει η σειρά του. Δέχθηκε και τηλεφώνημα από τη Στοκχόλμη ότι ήταν δικό του το Βραβείο. Το απένειμαν όμως στον Χουάν Ραμόν Χιμένεθ. Και πληροφορείται μετά ότι «ήταν ο ευνοούμενος υποψήφιος ως την τελευταία στιγμή». Αυτά του διεβίβασε ο φίλος του Max Tau, κριτικός, στα μέσα και στα έξω, Γερμανοεβραίος που επολιτογραφήθη Νορβηγός. Με μεγαλόκαρδη ανωτερότητα συγχαίρει θερμά τον Χιμένεθ ο Καζαντζάκης, γνωστό και φίλο από χρόνια πολλά.

Με όσα εγκύρως άκουσα και ξέρω τα τελευταία 30 χρόνια, ένας λόγος της επιμονής του Καζαντζάκη να πάρει το Βραβείο Νομπέλ ήταν και ο οικονομικός. Πρώτα, για να διασφαλίσει την Ελένη για το μέλλον. Και μετά για τον ίδιο, τα χρήματα από το Νομπέλ θα του απόδιωχναν τις έγνοιες και τις σκοτούρες και θα του επέτρεπαν απρόσκοπτη αφοσίωση στη συγγραφή, που ήταν πάντοτε ο πόθος του. Και ήθελε ακόμη, και αυτό ήταν το κορυφαίο σημείο στη συνείδησή του εν προκειμένω, να δώσει μεγάλη χαρά και τιμή στην Ελλάδα και στην Κρήτη του. Αποστρεφόταν τη Μελάδα και τους Ελληνάδες, όχι την Ελλάδα, «την Ελλάδα την αιώνια που κουβαλούσε μέσα του». «Μελάδα» είπε την Ελλάδα ο Αλέξης Μινωτής λόγω Μελά.

Η είδηση για τον απονομή του Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1957 στον Αλμπέρ Καμύ βρήκε τον Καζαντζάκη νοσηλευόμενο στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Φράιμπουργκ της Γερμανίας. Είπε τότε στην Ελένη του: «Λένοτσκα, ελάτε να με βοηθήσετε να στείλουμε ένα καλό τηλεγράφημα. Ο Χιμένεθ, ο Καμύ, να δύο άνθρωποι που άξιζαν το Νόμπελ! Εμπρός, ελάτε να στείλουμε κάτι θερμό!».

Ο Καμύ απάντησε αργότερα στη χήρα πλέον Ελένη Ν. Καζαντζάκη:

«...Ετρεφα πάντα μεγάλο θαυμασμό και, αν το επιτρέπετε, ένα είδος στοργής για το έργο του συζύγου σας. Είχα τη χαρά να μπορέσω να εκδηλώσω και δημοσία στην Αθήνα αυτό το θαυμασμό, σε μια εποχή που η επίσημη Ελλάδα έκανε "μούτρα" στον πιο μεγάλο της συγγραφέα. Ο τρόπος, που δέχτηκε το φοιτητικό μου ακροατήριο αυτή τη μαρτυρία του θαυμασμού μου, αποτελούσε την πιο ωραία αναγνώριση που μπορούσε να λάβει το έργο και η δράση του συζύγου σας.

Και ακόμα δεν ξεχνώ ποτέ πως τη μέρα που λυπόμουν να δεχθώ μια διάκριση, που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, επήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο από όλα τηλεγράφημα. Λίγο αργότερα κατάλαβα με τρόμο πως το μήνυμα αυτό ήταν γραμμένο λίγες μέρες πριν πεθάνει. Μαζί του χάθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες. Είμαι από εκείνους που αισθάνονται και θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται το μεγάλο κενό που άφησε».

Με το γράμμα αυτό ο τίμιος και γενναίος Καμύ σαν να κατέθετε το Νομπέλ του στη μνήμη του Καζαντζάκη.

Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1950 η φήμη του Καζαντζάκη άρχισε πλέον να απλώνεται σε όλες τις ηπείρους. Η διεθνής αναγνώριση τού διάνοιγε τον δρόμο προς το Βραβείο, το οποίον ακοιμήτως ναρκοθετούσε η Ελλάς. Να τον αφήσει να πάρει το Νομπέλ; Αδύνατον. Ακόμη και μυστικούς αστυνομικούς έστελναν τότε στην Αντίμπ, οι οποίοι υπεδύοντο τους δημοσιογράφους για να τον κατασκοπεύσουν!

Η ματαίωση της απονομής του Νομπέλ στον Καζαντζάκη υπήρξε σαφώς ελληνικός άθλος. Ευτελές εργαλείο αυτής της ασχημοσύνης ήταν ο Σπύρος Μελάς, συνεργαζόμενος με τον έλληνα πρέσβη στη Στοκχόλμη Πίνδαρο Ανδρουλή, ο οποίος δρούσε βάσει οδηγιών από το κέντρο, την Αθήνα. Δεν ήταν δυνατό να συμβεί διαφορετικά. Τι είχε με τον Καζαντζάκη ο Μελάς; Φθόνο, μίσος, αντιζηλία; Ισως όλα, και μαζί έχθρα και φοβερή ζήλια. Ηταν και Κρητικός ο Καζαντζάκης. Τον καιρό της γερμανικής Κατοχής ο Μελάς αρθρογραφούσε στην ελεγχόμενη τότε από το κατοχικό καθεστώς εφημερίδα «Η Καθημερινή». Κατά την εισβολή των Γερμανών στην Κρήτη, προέτρεψε τους Κρητικούς να μην αντισταθούν, αλλά να καλωσορίσουν τους Γερμανούς.

Οσον αφορά τον πρέσβη Ανδρουλή, είναι χαρακτηριστικό το ξέσπασμα του Νίκου Καζαντζάκη σε επιστολή του προς τον Knöss στις 22.7.1951 για τον θάνατο του Αγγελου Σικελιανού: «Εκεί καταντήσαμε. Αυτό δείχνει
ποιοι άνθρωποι, ποιοι Ανδρουλήδες, κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα». Το όνομα προσώπου έγινε δείγμα ποιότητας και συμπεριφοράς.

Γράφει ο Βörje Knöss στον Γιώργο Θεοτοκά στις 9.3.1951: «...Τώρα δεν θέλω παρά να σας επισημάνω με δυο λόγια και εντελώς εμπιστευτικά ότι ο κ. Σπύρος Μελάς βρίσκεται στη Στοκχόλμη, σαν εκπρόσωπος της Ακαδημίας Αθηνών και των Ελλήνων Συγγραφέων. Τον είδα και κουβέντιασα πολύ λίγο μαζί του. Τον γνώριζα ήδη από τη φήμη του, όχι προσωπικά, αλλά οι συμπατριώτες μου και οι εφημερίδες εδώ, που δεν ξέρουν τίποτα, νομίζουν πως είναι ο πιο διακεκριμένος συγγραφέας της Ελλάδας. Ο πρέσβης της Ελλάδα στη Σουηδία είναι της ίδιας γνώμης, όπως φαίνεται. Κάνω ό,τι μπορώ για να διορθώσω τις παρεξηγήσεις, αλλά η φωνή μου πνίγεται από το μεγάλο θόρυβο που δημιούργησαν...». Τον πρέσβη Πίνδαρο Ανδρουλή ο Knöss χαρακτηρίζει «παρα πολύ αντιπροοδευτικό» και «πολύ φίλο του κ. Σπύρου Μελά». (9.10.1957)

Σε άλλη επιστολή του προς τον Θεοτοκά στις 29.3.1951 ο Βörje Knöss συμπληρώνει: «...Είμαι πολύ στενοχωρημένος για όλον αυτόν το θόρυβο που δημιούργησε εδώ ο κ. Σπύρος Μελάς. Εγινε δεκτός από τον βασιλέα, πράγμα που δεν έχει σημασία. Αλλά το χειρότερο είναι ότι πήγε και επισκέφθηκε μερικά μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας ­ τον κ. Οντερλινγκ, μόνιμο γραμματέα, και τον κ. Τάλλμπεργκ ­ και έκαμε το παν για να συκοφαντήσει τον Σικελιανό και τον Καζαντζάκη, που, για κείνον, ήταν "κομμουνιστές" και τους βλέπουν με πολλή δυσμένεια στην Ελλάδα. Ερχόμενος με την ιδιότητα του μέλους της Ακαδημίας Αθηνών, αντιπροσώπευε ο ίδιος την αληθινή νέα ελληνική λογοτεχνία! Ηθελε μάλιστα να μεταφράσω μερικές νουβέλλες που έχει δημοσιεύσει. Εκανα γνωστή στους φίλους μου ποια ήταν η αλήθεια στα λόγια του και έκανα ό,τι μπορούσα για να διορθώσω τις παρεξηγήσεις και τα λάθη που θα μπορούσαν να γίνουν. Δυστυχώς παρ' όλα αυτά μερικές εντυπώσεις μένουν...».

Ο Knöss σε γράμμα του προς τον Καζαντζάκη (28.10.1954) προχωρεί περισσότερο: «...Τρέχει λόγος εδώ: πως η βασίλισσα της Ελλάδος έχει γράψει στη Σουηδικήν Ακαδημία ή στον Βασιλιά για να ξεσυμβουλεύσει να δοθεί το Βραβείο Νόμπελ σε ριζοσπαστικούς Ελληνες, γιατί θα 'ναι βλαβερό για την ειρηνική πολιτική των Αγγλοσαξονικών(!)...». Εχει χάρη και γραφικότητα ο ελληνικός λόγος του Knoss. Η δική μου ερμηνεία του κειμένου αυτού είναι να πάρουν πίσω την απόφαση για να δώσουν το Νομπέλ στον Καζαντζάκη. Και υπεισέρχονται εδώ και οι «Αγγλοσαξονικοί», δηλαδή οι Αγγλοι.

Γνωρίζοντας και από άλλες περιπτώσεις την πολυπραγμοσύνη της βασίλισσας Φρειδερίκης ­ τριάντα χρόνια υφυπουργός παρά τω Προέδρω της Κυπριακής Δημοκρατίας διετέλεσα ­ δέχομαι ως γενόμενη αυτή την παρέμβασή της εναντίον του Καζαντζάκη. Η ίδια η Φρειδερίκη, π.χ., τηλεφώνησε στον αείμνηστο Εθνάρχη Μακάριο στο Λονδίνο τον Φεβρουάριο του 1959 και τον πίεσε να δεχθεί και να προσυπογράψει τη Συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στη Ζυρίχη για λύση του Κυπριακού. Πρόκειται για τις γνωστές Συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου. Τι της έπεφτε λόγος να παρέμβει; Αν από πλευράς τους κρινόταν σωστό ή αναγκαίο, ας τηλεφωνούσε ο Βασιλιάς Παύλος. Γιατί όχι λοιπόν και σ' αυτή την περίπτωση; Είναι γνωστό ότι «έκανε τού κεφαλιού της», αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης στιγμής. Πρέπει όμως να της αναγνωρίσω ότι έκανε και θετική παρέμβαση για τον Καζαντζάκη, με σκοπό ουσιαστικά τη διαφύλαξη του διεθνούς γοήτρου της Ελλάδας. Παρενέβη το 1954 στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος για αποτροπή του αφορισμού του Καζαντζάκη. Και ο Καζαντζάκης τελικά δεν αφορίστηκε. Και άλλοι συνέτειναν βέβαια. Αλλά το σωστό να λέγεται. Την είχε παρακινήσει για τούτο η Μαρία Βοναπάρτη, πριγκίπισσα Γεωργίου της Ελλάδος.

Σ' αυτή την ατελείωτη διελκυστίνδα για Καζαντζάκη και Νομπέλ εμπλέκεται και η Κύπρος, με το Κυπριακό πρόβλημα, που κορυφώθηκε με τον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα από το 1955-1959.

Ο Καζαντζάκης ζώντας, έστω, μακριά στην Αντίμπ παρακολουθούσε εναγωνίως τα διαδραματιζόμενα στην Κύπρο και ύψωνε διαρκώς κραυγή συμπαράστασης προς τη μαρτυρική Μεγαλόνησο και καταδίκης της αγγλικής κατοχής. Περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλον έλληνα συγγραφέα ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε τα μαχητικότερα κείμενα και υπερασπίστηκε την Κύπρο και τα δίκαιά της, αρχίζοντας τούτο από τότε που την επισκέφθηκε, μία και μοναδική φορά, τον Μάιο του 1926.

Ο Βörje Knöss, εκτός από την προηγούμενη αναφορά για τους «Αγγλοσαξονικούς», είπε ειδικά για την Κύπρο σε γράμμα του προς τον Καζαντζάκη στις 18.5.1956: «...Μου φαίνεται απίθανον, μα η ανοησία και η κακοσύνη των ανθρώπων υπερβαίνουν όλα τα όρια, και το ζήτημα της Κύπρου σκοτεινιάζει όλα τα πνεύματα. Παντέρμη Ελλάδα, που πάντα είναι καταβολή στο παίξιμο των Μεγάλων Δυνάμεων! Και λυπούμαι απ' όλη την καρδιά μου τους δυστυχείς Κυπριώτες, που οι Εγγλέζοι τόσο τους αδικούν...».

Σηκώνονται οι λίγες τρίχες της κεφαλής μου αναλογιζόμενος ότι αυτοί οι άθλιοι ίσως να καπηλεύτηκαν και την εθνική υπόθεση της Κύπρου για να ματαιώσουν την απονομή του Βραβείου Νομπέλ στον Καζαντζάκη! Δεν το αποκλείω. Αλλά δεν αποκλείω από όσα γράφει και όπως τα γράφει ο Βörje Knöss και αγγλική ανάμειξη! Αυτή τη στιγμή που χαράσσω στο χαρτί αυτές τις σκέψεις μού έρχεται στον νου η επίσημη πληροφορία από το Βρετανικό Δημόσιο Αρχείο στο Λονδίνο, που μου εδόθη πριν από λίγα χρόνια: Οτι τα έγγραφα που αφορούν τον Νίκο Καζαντζάκη δεν δημοσιοποιήθηκαν όλα. Μετά τη συμπλήρωση της τριακονταετίας από της ημερομηνίας τους μερικά ετέθησαν στη διάθεση του κοινού. Πρόκειται για προγράμματα επισκέψεών του στο Λονδίνο και άλλα σχετικά, ενδιαφέροντα, αλλά όχι και τόσο σπουδαία. Αλλα έγγραφα, είπαν, θα ανοιχτούν 50 χρόνια μετά τον θάνατό του και, αν καλώς ενθυμούμαι, άλλα μετά 100 χρόνια. Αυτή είναι η θεσμική πρακτική τους όταν πρόκειται για σημαντικά πράγματα που μπορεί να προκαλέσουν σάλο. Αρα κάτι το πολύ σοβαρό αποκρύπτεται και, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να είναι άλλο σχετικό με τον Καζαντζάκη, δεν βλέπω άλλο, παρά το Βραβείο Νομπέλ. Δηλαδή η καταπολέμηση της υποψηφιότητάς του. Διότι ο Καζαντζάκης είχε γράψει σκληρά κατηγορητήρια κατά της αγγλικής αποικιοκρατικής κατοχής της Κύπρου. Και οι Αγγλοι δεν ξεχνούν και εκδικούνται!

Θα πει ενδεχομένως κανείς: Μα και σ' αυτό θα ανακατέψουμε τους Αγγλους; Είδα με τα μάτια μου στο Βρετανικό Δημόσιο Αρχείο έγγραφο της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα, που προφανώς είχε παραπέσει κατά τη διαλογή για ταξινόμηση, με πληροφορίες δοθείσες από επώνυμο έλληνα λόγιο και διανοούμενο για τα φρονήματα των λογοτεχνών και των πνευματικών ανθρώπων στην Ελλάδα. Και ανάμεσά τους, σαν πολύ κομμουνιστές φιγουράριζαν ψηλά ψηλά ο Καζαντζάκης και ο Σικελιανός. Είδα και διάβασα ακόμη έγγραφα πολλά ­ δημοσιεύτηκαν και σε βιβλίο ­ για αγγλική ανάμειξη στις εκλογές Ορθοδόξων Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών στη Μέση Ανατολή. Παντού είχαν και έχουν χωμένη τη μύτη τους οι Αγγλοι. Γιατί όχι και σ' αυτό;

Βρισκόμαστε στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου και όλα είναι θεμιτά, και τα θεμιτά και τα αθέμιτα, ακόμη και οι πολιτικές παρεμβάσεις στη Σουηδική Ακαδημία. Ο Knöss καλύπτει και αυτή την πτυχή σε γράμμα του προς τον Καζαντζάκη στις 11.9.1952, έτος κατά το οποίο το Νομπέλ δόθηκε σε Αγγλον:

«...Είμαι πολύ πολύ θλιμμένος για την απόφαση της Σουηδικής Ακαδημίας... μου λένε πως ήταν δυο κόμματα στην Ακαδημία, το ένα για Σας και το άλλο για τον Graham Greene... Επειτα η Ακαδημία έλαβε ανάριθμα (αναρίθμητα) γράμματα από την Ελλάδα που Σας απέδωσαν κομμουνιστικές συμπάθειες, κανένας δεν το πίστεψε, μα εν τούτοις μικρή οσμή έμεινε στην ατμόσφαιραν. Με συγχωρείτε την ειλικρίνειάν μου, μα δεν θέλω να συγκρατήσω την αλήθειαν!...».

Επανέρχομαι στην ιεραποστολή του Μελά στη Στοκχόλμη, για την οποία γράφει ο Καζαντζάκης στον Πρεβελάκη (18.12.1952): «Το τι είπε εναντίον μου και στους Σουηδούς ακαδημαϊκούς και στο Σουηδό βασιλέα, το ξέρω από πρώτη πηγή: Είμαι κομμουνιστής και διαφθείρω την ελληνική νεότητα και η Ελλάδα θα εξευτελιστεί αν τιμηθεί στο πρόσωπό μου.

Κάθε χρόνο, βροχή πάνε τα γράμματα στη Σουηδική Ακαδημία εναντίον μου (έχω αντίγραφα) και κανένας φίλος Ελληνας δεν αποκότησε να στείλει ένα γράμμα να πει πως είμαι τίμιος άνθρωπος και το έργο μου δε συγκρίνεται με κανένα άλλο.

Η Νορβηγική Εταιρία Λογοτεχνών επρότεινε πέρυσι παμψηφεί και θα προτείνει και την άνοιξη του 1953 να πάρω το Νόμπελ· τι έκαμε η δική μας Εταιρία;

Δε με νοιάζουν οι οχτροί, με γνοιάζουν οι φίλοι· νομίζω θα παραμείνει επί πολλά χρόνια πνευματικό αίσχος για τους Νεοέλληνες».

Στο θλιμμένο τούτο γράμμα ο Καζαντζάκης διατυπώνει και το παράπονο ότι ουδείς ακαδημαϊκός διαμαρτυρήθηκε για τις ενέργειες του Μελά, ο οποίος παρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος της Ακαδημίας. «Κι ήταν τότε Πρόεδρος ο έντιμος Μαριδάκης» λέει με απογοήτευση ο Καζαντζάκης.

Οι πληροφορίες από τη Στοκχόλμη είναι έγκυρες, γιατί προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι ήσαν μέσα στα πράγματα. Χωρίς αυτές τις παρεμβάσεις και ενστάσεις, ο Νίκος Καζαντζάκης θα ήταν ο πρώτος έλληνας νομπελίστας. Θα τιμούσε έτσι και την Ελλάδα. «Ζω στην ξενιτιά μα η καρδιά μου περιφέρεται στην Ελλάδα» έγραψε σε γράμμα του, στις 18.8.1956, στον Θρασύβουλο Ανδρουλιδάκη, που του ξεχώριζε ένα πιάτο φαγητό από το συσσίτιο των κρατουμένων στις Φυλακές της Αίγινας κατά την Κατοχή. Και η Ελλάδα περιφερόταν στην ξενιτιά καταδιώκοντάς τον. Και ας τον είχαν διαβεβαιώσει επισήμως κατά το 1955 ότι θα έπαυαν να τον καταδιώκουν.

Εκτός από τις έγκυρες πληροφορίες που διαρκώς έφθαναν από φίλους στον Καζαντζάκη για το Νομπέλ, το ζεύγος Καζαντζάκη παρατήρησε ­ χωρίς να το εξηγήσει, γιατί δεν ήξερε ­ ότι περισσότεροι σουηδοί δημοσιογράφοι κατά το 1956-1957 παρά πριν έφθαναν στην Αντίμπ και ζητούσαν να τους δουν. Νίκος και Ελένη δεν έδωσαν και πολλή σημασία, απλώς ευχαριστήθηκαν. Ανάλογο φαινόμενο συνέβη και το 1952, με τη διαφορά ότι τότε οι εφημερίδες εζήτησαν πληροφορίες και σημειώματα από τον Βörje Knöss για τη ζωή και το έργο του Καζαντζάκη.

Επρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να ακούσω από τον αείμνηστο φίλο μου Νίκο Καρύδη μια ανάλογη ιστορία με τον Γιώργο Σεφέρη, όταν επρόκειτο να πάρει το Νομπέλ. Ηλθαν τότε στην Αθήνα σουηδοί δημοσιογράφοι, αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες γι' αυτόν. Κάποιοι αντιλήφθηκαν περί τίνος επρόκειτο. Τους μαζεύει λοιπόν η Ιωάννα Τσάτσου, που μας αφήκε χρόνους πριν από λίγες ημέρες, αδελφή του Γιώργου Σεφέρη, και τους επιδαψιλεύει περιποιήσεις επί περιποιήσεων. Η Ελλάδα εσκέπαζε τότε ένα μεγάλο πνευματικό τέκνο της, τον Γιώργο Σεφέρη, και πολύ καλά έκανε. Δεν έστειλε Μελάδες στη Στοκχόλμη. Ελληνάδες αποκαλούσε αυτά τα υποκείμενα ο Καζαντζάκης.

Πριν από μερικά χρόνια είπα στην Ελένη Καζαντζάκη την ιστορία που άκουσα από τον Καρύδη για τον Σεφέρη. Και τότε άρχισαν να ξυπνούν μέσα της οι μνήμες του παρόμοιου γεγονότος στην Αντίμπ. Είχε τώρα την εξήγηση, που δεν έμαθε ποτέ ο άντρας της, ο οποίος έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο βαθύτατα και βαρύτατα και αφόρητα πικραμένος και από αυτό το «αίσχος» και από άλλα ανάλογα, που δεν σταμάτησαν ποτέ και ακόμη συνεχίζονται υπό άλλες μορφές.

Οταν το Βατικανό ανέγραψε τον «Τελευταίο Πειρασμό» στον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων και όταν η Εκκλησία της Ελλάδος, κατά κακήν απομίμηση, άρχισε τις διώξεις και αθλίως ετοίμαζε αφορισμό του Καζαντζάκη, εκείνος, μεταξύ άλλων, τους είπε και τους έγραψε: «Στο Δικαστήριό Σου, Κύριε, κάνω έφεση!».

Γι' αυτή την περίπτωση του κατάπτυστου πνευματικού και ανθρωπίνου διωγμού του ταιριάζει ένας άλλος λόγος του Καζαντζάκη: «...Αν υπήρχε δικαστήριο τιμής και στις πνευματικές ατιμίες που γίνουνται, θα 'κανα αγωγή, για να μη χαθεί το δίκιο· μα τέτοια δικαστήρια δεν υπάρχουν... Δικαζόμαστε λοιπόν ενώπιον του καιρού...».

Ο Νίκος Καζαντζάκης δικάζεται ενώπιον του καιρού. Δικάζεται και δικαιώνεται. Και διαλέγεται πλέον με την αιωνιότητα!

(Πάτροκλος Σταύρου, πρόεδρος του Ιδρύματος Μελετών «Νίκος και Ελένη Καζαντζάκη»,

ο ΒΗΜΑ, 15/10/2000 , Σελ.: C06
Κωδικός άρθρου: B13083C061
ID: 228952)

Μίλησε, μνήμη.

Κάθε φορά που αναλογίζομαι οτι αγαπώ κάποιο πρόσωπο, έχω την τάση να σχεδιάζω ακτίνες που ξεκινούν απο την εστία της αγάπης -την καρδιά μου, τρυφερό πυρήνα προσωπικών υποθέσεων- και τραβάνε προς τερατωδώς απόμακρα σημεία του σύμπαντος. Κάτι με σπρώχνει να μετρήσω τη συνειδητότητα της αγάπης μου απέναντι σε πράγματα ασύλλυπτα και απροσμέτρητα, όπως η συμπεριφορά των νεφελωμάτων (των οποίων τα μάκρη μοιάζουν να είναι, καθ' εαυτά, μια μορφή παραφροσύνης), οι τρομερές παγίδες της αιωνιότητας, το άγνωρο πέρα απο το άγνωστο, η απελπισία, η παγωνιά, οι ιλιγγιώδεις περιελίξεις και αλληλοδιεισδύσεις του χώρου και του χρόνου. Ολέθριο συνήθιο, μα τί να κάνω ; Είναι κάτι σαν το ανεξέλεγκτο τίναγμα, σε νύχτα αϋπνίας, της γλώσσας που ελέγχει το αιχμηρό δόντι στη σκοτεινιά του στόματος και πληγώνεται καθώς το κάνει, μα επιμένει.

everything is different

high contrast.

(καποιος/α πρεπει να γεμισει το youtube με drum 'n' bass).

...riders on the storm

[...]
Theres a killer on the road
His brain is squirmin like a toad
Take a long holiday
Let your children play
If ya give this man a ride
Sweet memory will die
Killer on the road, yeah

Girl ya gotta love your man
Girl ya gotta love your man
Take him by the hand
Make him understand
The world on you depends
Our life will never end
Gotta love your man, yeah

...again

μερος 1ο.


μερος 2ο.




[...]
You're killing me again
Am I still in your head?
You used to light me up
Now you shut me down.

My sweet prince.

[...]

Never thought I'd get any higher
Never thought you'd fuck with my brain
Never thought all this could expire
Never thought you'd go break the chain

Me and you baby,
still flush all the pain away
So before I end my day
remember
My sweet prince
you are the one.

La Ballade of Lady and Bird.

Bird : Lady?

Lady : Yes Bird?

Bird : It's cold

Lady : I know

Lady : Bird... I cannot see a thing

Bird : It's all in your mind

Lady : I'm worried

Bird : No one will come to see us

Lady : Maybe they come but we just don't see them. What do you see?

Bird : I see what's outside

Lady : And what exactly is outside?

Bird : It's grown-ups

Lady : Well maybe if we scream they can hear us

Bird : Yeah, maybe we should try to scream

Lady : Ok, Bird

Lady & Bird : Heeeelp, Heeeelp. Can you hear us now ? Hello!
Help ! Hello it's me. Hey. Can you see. Can you see me. I'm here.
Nana come and take us. Hello. Are you there. Hello.

Lady : I don't think they can hear us

Bird : I can hear you lady

Bird : Do you want to come with me lady

Lady : Will you be nice to me Bird

Lady : You're always be nice to me because you're my friend

Bird : I try but sometimes I make mistakes

Lady : Nana says we all make mistakes

Bird : Maybe we should scream more

Lady : Yes, Bird let's scream more

Lady & Bird : Help ! Help us ! Come on ! Help. Hello !
Help! Hello ! We're lost

Lady : I don't think they cannot see us

Bird : Nobody likes us

Lady : But they all seem so big

Bird : Maybe we should just jump

Lady : What if we fall from the bridge and then nobody can catch us

Bird : I don't know let's just see what happens

Lady : Okay

Bird : Come with me

Lady : Shall we do it together

Bird : Yeah

Lady & Bird : 1 2 3....Aaaaaaah

Bird : Lady?

Lady : Yes Bird

Bird : It's cold

Lady : I know

Lady : Bird...I cannot see a thing

Bird : It's all in your mind

νοσταλγια + επιλογος.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε - Νοσταλγία.

Αυτό ’ναι η νοσταλγία: να κατοικείς στο κύμα
και να μην έχεις πατρίδα μες στον χρόνο.
Κ’ οι επιθυμίες αυτό ’ναι: σιγαλή συνομιλία
της αιωνιότητας με καθημερνές ώρες.
Κ’ η ζωή ’ναι αυτό: ώσπου από ένα χτες
να βγει η μοναχικώτερη απ’ τις ώρες ώρα,
που, διαφορετικά απ’ τις άλλες αδελφές της
γελώντας, μπροστά στο αιώνιο μόνο θα σωπάσει.


Heinrich Heine - Sag , wo ist dein schones liebchen.

"Πες η αγάπη τι έχει γίνει,
στα τραγουδια σου που υμνούσες ,
της καρδιάς η φλόγα εκείνη
που σ εθέρμανε και ζούσες?"

Ειναι η φλόγα στάχτη κρύα
είναι τάφος η καρδιά μου
κι ειναι οι στιχοι σαν υδρία
με την τέφρα του έρωτα μου...


Κώστας Καρυωτακης - Οταν κατεβουμε τη σκαλα.

Οταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτα τους χείλη;

Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.
Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα.

Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.

Αν έρθη κανείς την πλάκα μας να χτυπήση,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρη ένα τριαντάφυλλο ή αφίση χάμου,
το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.

Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλλες του Posillipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν crieket οι οπαδοί σου.--


Sylvia Plath - Κυρια Λαζαρος.

Το έχω κάνει ξανά.
Μια χρονιά σε κάθε δέκα
Το κατορθώνω -

Ένα είδος σταδιακού θαύματος, το δέρμα μου
Αστραφτερό σαν ναζιστικό αμπαζούρ
Το δεξί μου πόδι

Ένα πρες παπιέ
Το πρόσωπό μου ένα αχαρακτήριστο, ωραίο
Εβραϊκό λινό

Βγάζω το σαβανο
Ω εχθρέ μου
Τρομοκρατώ;

Η μύτη, των ματιών οι κόχες, η σειρά των δοντιών;
Η ξυνή αναπνοή
Θα εξαφανιστεί σε μια μέρα

Σύντομα, σύντομα η σάρκα
Η σπηλιά του τάφου μου θα' ναι
Στο σπίτι πάνω μου

Και είμαι μια γελαστή γυναίκα
Είμαι μονάχα τριάντα
Και σαν τη γάτα πράπει να πεθάνω 9 φορές.

Αυτό είναι το Νούμερο Τρία
Τι σκύβαλα
Να εκμηδενίζεις κάθε δεκαετία.

Τι εκατομμύρια λεπτά νήματα
Το τραγανιστό σαν φυστίκι πλήθος
Σπρώχνει για να δεί

Ξετυλίγουν τα χέρια και τα πόδια μου -
Η μεγάλη σπαζοκεφαλιιά της λουρίδας.
Κύριοι, κυρίες

Αυτά είναι τα χέρια μου
Τα γονατά μου
Ίσως eίμαι κόκκαλο και πετσί

Παρόλα αυτά, είμαι η ίδια, απαράλλαχτη γυναίκα
Την πρώτη φορά που μου συνέβει ήμουνα δέκα
Ήταν ατύχημα

Τη δεύτερη φορά σκόπευα
Να το πάω σε μάκρος και να μην ξαναγυρίσω
Λικνιζόμουνα κλεισμένη

Σαν ένα θαλασσινό κοχύλι
Έπρεπε να ' ρχονται και να ξαναρχονται
Και να μαζεύουν τα σκουλίκια απο πάνω μου σα γλοιώδη μαργαριτάρια

Να πεθαίνεις
Είναι μια τέχνη, σαν όλες τις άλλες
Το κάνω εξαιρετικά ωραία

Το κάνω να' ναι σαν κόλαση
Το κάνω να' ναι αληθινό
Μαντεύω ότι θα μπορούσατε να πείτε πως έχω κάποιο λόγο

Είναι αρκετά εύκολο να το κάνεις σ' ένα κελί
Είναι αρκετά εύκολο να το κάνεις και να μείνεις άθικτη
Είναι η θεατρική

Επιστροφή μέρα μεσημέρι
Στο ίδιο μέρος, στο ίδιο πρόσωπο, στο ίδιο ζώο
Εύθυμη κραυγή:

"Ένα θαύμα!"
Αυτό με αφήνει καταπληκτη
Yπάρχει μια ευθύνη

Για την όψη των ούλων, υπάρχει μια ευθύνη
Για το χτύπο της καρδιάς -
Πράγματι υπάρχει.

Και υπαρχει μια ευθύνη, πολύ μεγάλη ευθύνη
Για μια λέξη ή ένα άγγιγμα
Ή λίγο αίμα

Μ'ένα κομμάτι απ' τα μαλλιά μου ή τα ρούχα μου
Έτσι, έτσι, Κύριε Γιατρέ
Έτσι, Κύριε Εχθρέ.

Είμαι το έργο σου
Είμαι το πολύτιμό σας
Το γνήσιο χρυσό μωρό

Που λιώνει με μια στριγγλιά
Αλλάζω και καίγομαι
Μη νομίσετε ότι υποτιμώ το μεγάλο σας ενδιαφέρον

Στάχτη, στάχτη -
Σκαλίζεις κι ανακατεύεσαι
Σάρκα, κόκκαλο, υπάρχει ένα τίποτα εκεί -

Μια πλάκα σαπούνι
Ένα δαχτυλίδι αρραβώνων
Αρκετός χρυσός

Κύριε Θεέ, Κύριε Εωσφόρε
Προσοχή
Προσοχή

Μέσα απο την στάχτη
Ανασταίνομαι με τα κόκκινα μαλλιά μου
Και τρώω ανθρώπους σαν τον αγέρα.


Μανόλης Αναγνωστάκης - Επίλογος.

Oι στίχοι αυτοί μπορεί και νά 'ναι οι τελευταίοι
Oι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Aυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Tα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Kαι τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Nα γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.

"Ευδοκια"...

(πολυ καλη ταινια... πολυ καλη και η μουσικη του λοιζου... για να θυμουνται οι παλιοι/ες και να μαθαινουν οι νεοτεροι/ες).

Παναθηναικος - Αρης: 0-1

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΞΕΦΤIΛΑ...

δεν εχω κουραγιο ουτε να τους βρισω... αντε να παω να φουνταρω μηπως και αλλαξει τιποτα γιατι αρκετα πια με αυτον τον καρκινο που τρωει ενα απο τα πιο σημαντικα πραγματα της ζωης μου, τον Παναθηναικο.

μικραινει επικινδυνα το μεγαλειο του, και κανεις δεν δειχνει να ενδιαφερεται...

ποσο ακομα θα κανουμε υπομονη με αυτη την ομαδα; ποσο ακομα θα παιζουν με την αρρωστεια μας;




ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝ ΟΛΟΙ, ΚΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ/Α ΑΡΕΣΕΙ.



ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΟΙΔΙΑ.



o δε ρομερο τι στο διαολο πανυγυριζε που εβαλε το γκολ με το χερι... που παιζεις ρε μαλακα και πανυγυριζεις. ή παιξε μπαλα ή χασε αξιοπρεπως... ασε τα αρχιδιλικια.


οι σαλπιγγιδης/παπαδοπουλος/μαντζιος αναρωτιεμαι εαν μπορουν να σκοραρουν σε αδειο τερμα.

πολλοι/ες δε, λενε πως δεν ειχαμε γκονζαλες και βικτωρ (τα 2 ακριβοτερα συμβολαια)... αν δεν μπορεις να νικησεις μια κερκυρα, εναν ατρομητο, εναν εργοτελη, εναν απολλωνα καλλαμαριας χωρις βικτωρ και γκονζαλες τοτε παιξε στην β' εθνικη να ξεμπερδευουμε.


συγχαρητηρια στον αρη, γιατι εχει ενα πολυ καλο συνολο (και ας μην επαιξε σημερα). συγχαρητηρια και στον ολυμπιακο για το πρωταθλημα...

... μια συμβουλη

“Ποιος θα μου ξεπληρώσει όμως που λόγω της υποκριτικά συντηρητικής κοινωνίας ούτε μια φορά δεν έχω κοιμηθεί αγκαλιά με κάποιον που αγαπώ”.


μια φραση δανεισμενη* απο το blog gay life in greece...

αν με ρωτησεις αγαπητε δημητρη (ετσι νομιζω σε λενε) η παραπανω φραση σου ειναι ο λογος που το blog σου δεν πρεπει να κλεισει... πως πρεπει να συνεχισει να υπαρχει.

καλη συνεχεια.




*αν μου ζητηθει απο τον συγκεκριμενο blogger να αφαιρεθει το σχολιο τουτο γιατι δεν επιθυμει αναφορα στο προσωπο του, θα αφαιρεθει.

Ιερές κρουαζιέρες με τη Louis

Η Εκκλησία της Ελλάδος αποδεικνύεται καλός πελάτης πολυδάπανων ταξιδιών κόστους 1.250.000 ευρώ.
Τακτικός και καλός πελάτης της εταιρείας Louis Hellenic Cruises αποδεικνύεται η Εκκλησία της Ελλάδος. Μάλιστα για τη νέα κρουαζιέρα που προετοιμάζει η Ιερά Σύνοδος με πλοίο της εταιρείας του κ. Κωστάκη Λοΐζου θα καταβληθούν 1.250.000 ευρώ. Την αφορμή για το πολυήμερο προσκυνηματικό ταξίδι στις ελληνικές θάλασσες προσφέρει ο διαγωνισμός που διεξάγει η Εκκλησία για τον Απόστολο Παύλο με τη συμμετοχή μαθητών από την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, αλλά και από την Κύπρο και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η κρουαζιέρα θα ξεκινήσει στις 30 Ιουνίου και θα ολοκληρωθεί στις 9 Ιουλίου. Τη χρηματοδότησή της καλούνται να εξασφαλίσουν το ελληνικό υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης (κατά 70%) και ο Τουριστικός Οργανισμός Κύπρου (κατά 30%) και πρόκειται για τη δεύτερη κρουαζιέρα που πραγματοποιεί η Εκκλησία της Ελλάδος. Η προηγούμενη διεξήχθη στα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου και στις αρχές Οκτωβρίου και πάλι με πλοίο της εταιρείας του κ. Λοΐζου για τον πρώτο διαγωνισμό για τον Απόστολο Παύλο που διεξήγαγε η Εκκλησία της Ελλάδος και στον οποίο συμμετείχαν μαθητές από τις 81 μητροπόλεις που υπάγονται στη δικαιοδοσία της.

(περισσοτερα εδώ)

~.~

1.250.000 ευρώ καλειται να πληρωσει το ελληνικο κρατος, δηλαδη εμεις, για να κανουν οι αλλοι δωρεαν τα ταξιδακια τους με τη διαπλεκομενη εταιρια τους… τοσο πολύ πια κοστιζει μια μαθητικη κρουαζιερα; τι διαολο πια…

Σύννεφο Με Παντελόνια

Τη σκέψη σας που 'νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα τη τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στη ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας το κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!...
Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;
Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι,
εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.

Θέλετε
θα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος
-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-
θέλετε-
θα 'μαι η άχραντη ευγένεια
-όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια...

(Vladimir Maiakowski: Σύννεφα Με Παντελόνια)

εν ειδη βιογραφικου:

Το 1928 επισκέπτεται το Παρίσι κι ερωτεύεται τη Τατιάνα Γιακόβλεβα. Όμως η ταραγμένη κι ανήσυχη, ακόρεστη, τελειομανής ψυχή του, αδυνατεί να κατανοήσει και να ενταχτεί στο μέτριο. Έτσι στις 14 Απρίλη 1930, βάζει τέρμα στη ζωή του μ' ένα πιστόλι, σ' ηλικία μόλις 27 ετών.

(περισσοτερα εδω)

θυμασαι...

θυμάσαι πως φαινόμασταν παλιά,
σαν ακροβάτες πάνω στα αστέρια,
φυτρώνανε στο διάβα μας πούλια,
δεν είχανε φτερά, μα είχαν χέρια.

θυμάσαι που στεκόμασταν κρυφά,
να δούμε ποιος κρατάει το φεγγάρι,
το χώμα τότε μύριζε φωτιά,
που έφεραν μαζί τους δυο γλάροι.

θυμήθηκα όπως τρέχαμε γυμνοί,
το βράδυ να κρυφτούμε κάτω από τον ήλιο,
τα δέντρα που μιλάγαμε μικροί,
τώρα μονάχα φύλα ψιθυρίζουν.

γεμίσαμε το σπίτι με σκιές,
και κάναμε παρέα στις δικές μας,
η σκέψη μας και πάλι υπνοβατεί,
και μπαίνει από τις τρύπες στις καρδιές μας.

φρικη σε αμερικανικο πανεπιστημιο.

με αφορμη τα χθεσινα γεγονοτα:

"Τραγωδία μνημειωδών διαστάσεων".

Η πλέον πολύνεκρη επίθεση με πυροβόλο όπλο στην ιστορία των ΗΠΑ σημειώθηκε τη Δευτέρα σε Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιρτίζινια, όταν 24χρονος φοιτητής από τη Σανγκάη άνοιξε πυρ αρχικά μέσα στις εστίες και εν' συνεχεία στις αίθουσες διδασκαλίας, σκορπίζοντας το θάνατο σε φοιτητές και προσωπικό.

Απολογισμός του μακελειού ήταν χάσουν τη ζωή τους 33 φοιτητές και να τραυματιστούν άλλοι 15, εκ των οποίων οι 5 νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση.

Η αστυνομία εκτιμά ότι τα κίνητρα του δράστη, που αυτοκτόνησε, ήταν προσωπικής φύσης, ενώ το FBI απέκλεισε την περίπτωση τρομοκρατικής ενέργειας.

Πάντως, οι αρχές δέχτηκαν έντονες επικρίσεις γιατί δεν ενημέρωσαν επαρκώς για τις δύο πρώτες δολοφονίες που σημειώθηκαν στο χώρο του ιδρύματος.

Οι αστυνομικοί ερευνούσαν τη σκηνή του πρώτου εγκλήματος, στην εστία Γουεστ Άμπλερ Τζόνστον Χολ, όταν ειδοποιήθηκαν για τη δεύτερη επίθεση στο κτήριο Νόρις Χολ όπου στεγάζονται οι αίθουσες διδασκαλίας.

Σύμφωνα με τον αρχηγό της αστυνομίας του πανεπιστημίου, στο Νόρις Χολ ένας ένοπλος άρχισε να πυροβολεί περνώντας από τη μία αίθουσα στην άλλη. Κάποιες από τις εξωτερικές πόρτες είχαν κλειδωθεί από μέσα με αλυσίδες.

Ο πρόεδρος του πανεπιστημίου, Τσαρλς Στέγκερ, υπερασπίστηκε την απόφαση του ιδρύματος να περιμένει για δύο ώρες προτού ενημερώσει τους φοιτητές για το πρώτο επεισόδιο, λέγοντας ότι η αστυνομία πίστευε πως ο δράστης είχε φύγει από το χώρο και ότι η κατάσταση ήταν υπό έλεγχο.

Όταν άρχισαν να φτάνουν οι πληροφορίες για τη σφαγή στο Νόρις Χολ έθηκε σε λειτουργία ένα σύστημα ειδοποίησης με μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που καλούσαν τους φοιτητές να μείνουν μέσα στα δωμάτιά τους και να μην πλησιάζουν στα παράθυρα γιατί κυκλοφορούσε ένας ένοπλος στην περιοχή.

Σύμφωνα με τον Στέγκερ, στάλθηκαν 36.000 μηνύματα, σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και σε κινητά τηλέφωνα όμως πολλοί δεν τα έλαβαν εγκαίρως γιατί κατευθύνονταν ήδη προς τις τάξεις.

Τον αποτροπιασμό του για το μακελειό και τη συμπάθειά του προς τις οικογένειες των θυμάτων εξέφρασε ο Αμερικανός πρόεδρος, Τζωρτζ Μπους, ενώ για "τραγωδία μνημειωδών διαστάσεων" έκανε λόγο ο πρόεδρος του πανεπιστημίου.

Αυτοσχέδιο μνημείο: Εκατοντάδες φοιτητές, με δάκρυα στα μάτια, συγκεντρώθηκαν γύρω από το μνημείο πολέμου του πανεπιστημίου και κατέθεσαν στεφάνια στη μνήμη των νεκρών συμφοιτητών τους.

Το κρύο και οι ισχυροί άνεμοι που επικρατούν στην περιοχή δεν επέτρεψαν στους φοιτητές να πραγματοποιήσουν αγρυπνία, ορισμένοι από αυτούς όμως έφτιαξαν ένα αυτοσχέδιο μνημείο, στο σχήμα του λογότυπου του πανεπιστημίου, και άφησαν μηνύματα στη μνήμη όσων πέθαναν.

Στο πανεπιστήμιο, που απέχει 740 χιλιόμετρα από την Ουάσινγκτον, φοιτούν περίπου 26.000 φοιτητές -- από αυτούς το 10% είναι ξένοι. Όμως μόνο 9.000 φοιτητές ζουν στις φοιτητικές εστίες.

(πηγη: http://www.skai.gr/master_story.php?id=45567).


η ιστοσελιδα του συγκεκριμενου Πανεπιστημιου: http://198.82.160.236/

και το χρονοδιαγραμμα των γεγονοτων:

Timeline of Events

7:15 a.m.

Virginia Tech Police Department (VT PD) receives a 911 call to respond to a dormitory room at West Ambler Johnston Residence Hall.

Within minutes, Virginia Tech Police and Virginia Tech Rescue Squad respond to find two gunshot victims, a male and a female, inside a dormitory room within the Hall. The residence hall was immediately secured by VT PD and students within the hall were notified and asked to remain in their rooms for their safety. VT PD immediately secured the room for evidence collection and began questioning dorm residents and identifying potential witnesses. In the preliminary stages of the investigation, it was believed the deaths were an isolated incident, domestic in nature.

Blacksburg Police Department were also on scene assisting VT PD with establishing a safety perimeter around the residence hall and securing Washington Street.

7:30 a.m.

Investigators were following up on leads concerning a person of interest in relation to the double homicide. Investigators from VT PD and Blacksburg PD were actively following up on various leads.

8:25 a.m.

Virginia Tech Leadership Team, which includes the university president, executive vice president, and provost, assembled to begin assessing the developing situation at the residence hall and determining a means of notifying students of the homicide.

9:00 a.m.

Leadership Team was briefed on the situation by VT PD Chief W.R. Flechum on the latest developments in the ongoing investigation at the residence hall.

9:26 a.m.

The Virginia Tech community – all faculty and students – were notified by e-mail of the homicide investigation and scene at West Ambler Johnston Residence Hall, and asked to report any suspicious activity to. The Virginia Tech Emergency/Weather Line recordings were also transmitted and a broadcast telephone message was made to campus phones. A press release was drafted and posted on the Virginia Tech Website.

9:45 a.m.

The VT PD received a 911 call of a shooting at Norris Hall, which contains faculty offices, classrooms and laboratories. VT PD and Blacksburg PD immediately responded to Norris Hall. Notice in leadership command center via our police rep of a shooting in Norris.

Upon arrival to Norris Hall, the officers found the front doors barricaded. Within a minute the officers breached the doors, which had been chained shut from the inside.

Once inside the building, the officers heard gunshots. They followed the succession of gunshots to the second floor. Just as the officers reached the second floor, the gunshots stopped.

The officers discovered the gunman, who had taken his own life. There was never any engagement between the responding officers and the gunman.

9:55 a.m.

By the same means as prior notice, Virginia Tech notified campus community of the second murder scene. Other notifications followed via other means.

(http://198.82.160.236/tragedy/timeline.php).

χωρις περαιτερω σχολια.


υγ. και σαν να μην εφθανε αυτο:

Αιματηρό επεισόδιο σε δημοτικό σχολείο της Γερμανίας.

Ενοπλος μασκοφόρος εισέβαλε σε δημοτικό σχολείο της μικρής γερμανικής πόλης Εμσντετεν πυροβολώντας και τραυματίζοντας πολλά άτομα, ανακοίνωσε η γερμανική αστυνομία, χωρίς να επιβεβαιώσει την πληροφορία ότι υπάρχει ένας νεκρός.Η γερμανική τηλεόραση μετέδωσε ότι ίσως να πρόκειται για παλαιό μαθητή του σχολείου, 18 ετών σήμερα, ο οποίος έχει συλλάβει ομήρους. Ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας έχουν περικυκλώσει το κτίριο.

(πηγη: http://www.skai.gr/master_story.php?id=18327).

συντροφια με τον Φ.Γ. Λορκα

αφορμη για την πρωτη επαφη με τον ποιητη και το εργο του ηταν ενας παλιος δισκος της μητερας μου οπου ο Πουλοπουλος τραγουδουσε μελοποιημενη ποιηση του Φεντερικο Γκαρσια Λορκα (12 τραγουδια του F.G. Lorca, στιχουργος/ελευθερη αποδοση: λευτερης παπαδοπουλος & συνθετης: γιαννης γλεζος, 1969). ενας δισκος που μαζι με καποιους αλλους, όπως η «11^η εντολη» της νανας μουσχουρη επαιζε συνεχεια στο σπιτι μου.

εκει ακουσα πρωτη φορα για τη λολα που τραγουδαει («το μπαλκονι», δειτε τη λολα που τραγουδαει, και τη χαιδευουν μεντα και βασιλικος, ναι, ειν’ η λολα, που ωρες τωρα καθρεφτιζοταν μεσα στα νερα)... εκει εμαθα πως από ερωτα πεθαινουν τα κλαρια («από ερωτα πεθαινουν τα κλαρια», η νύχτα στέκει μουσκεμένη μεσα στου ποταμιου τις οχθες και στα στηθια της Λολιτας, από ερωτα πεθαινουν τα κλαρια)… εκει πρωτογνωρισα την Κορδοβα («κορδοβα», μεσα από τον καμπο, μεσα από τον ανεμο, πουλαρι μαυρο, φεγγαρι κοκκινο, ο θανατος με παραμονευει από τους πυργους της Κορντοβας), τον ποταμο Γουαλδακιβιρ που περναει από πορτοκαλιες και από λιοδενδρα («ο ποταμος γουαλδακιβιρ», ο ποταμος Γουαλδακιβιρ περναει από πορτοκαλιες και από λιοδενδρα τα δυο ποταμια της Γραναδας τρεχουν από το χιονι στο σιταρι. Αχ η αγαπη που παει, παει με τον αγερα. Αχ η αγαπη που παει και πισω δεν γυρνα). με τους στιχους του ονειρευτηκα το πρωτο μου φιλι που ‘χε φιλιου τη γευση («το πρωτο φιλι», και το φιλι το πρωτο, που ‘χε φιλιου τη γευση και ηταν δροσερη βροχη. Στα παιδικα μου χειλη να είναι ταχα μεσα σου, μεσα σου μαυρη νυχτα;) και τελος τον αποχαιρετισμο μου («αποχαιρετισμος», αν πεθανω ασε το μπαλκονι ανοιχτο. τρωει πορτοκαλια το παιδι, απ’ το μπαλκονι μου το βλεπω. Θεριζει ο θεριστης τα σταχυα, από το μπαλκονι τον ακουω, αν πεθανω, ασε το μπαλκονι ανοιχτο).

αργοτερα μου δωθηκε η ευκαιρια να τον γνωρισω μεσα και από τον πεζο του λογο όταν με το σχολειο μας πηγαν σε μια θεατρικη παρασταση του «ματωμενος γαμος». ημουν όμως μολις 14 και δεν ειχα μυαλο για σχολικη θεατρικη παρασταση… ετσι λοιπον από αυτή την εκδρομη δεν θυμαμαι απολυτως τιποτα… απλα εμαθα πως ο λορκα δεν εχει γραψει μονο ποιηση.

μεγαλωνοντας και εχοντας καποιους στιχους του στο μυαλο μου εψαξα να βρω εικονες από την κορδοβα (το διαδικτυο τοτε, 1994, ηταν σε εμβρυακο σταδιο – και στην ελλαδα ανυπαρκτο)… ετσι λοιπον πηγα σε ένα τουριστικο πρακτορειο και πηρα κατι διαφημιστικα φυλλαδια για ολη την περιοχη της Ανδαλουσιας. ενθουσιαστηκα από τις εικονες που ειδα.. από τα χρωματα, τις πορτοκαλιες, τον ηλιο που δυει, το καστρο, κλπ… ορκιστηκα στον εαυτο μου πως καποια στιγμη θα την επισκεφθω αυτή την περιοχη. κορδοβα και γραναδα.

αξιζει να ασχοληθει καποιος/α με το εργο του Λορκα (εστω και απο απλη περιεργεια).

συντομο βιογραφικο (http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=725):

Γεννήθηκε στο Φουέντε Βακέρος, το 1898. Ο πατέρας του ήταν αγρότης κι η μητέρα του δασκάλα και πρώτη του δασκάλα στο πιάνο. Φοίτησε σε σχολείο Ιησουϊτών στη Γρανάδα και μετά από πιέσεις του πατέρα του, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γρανάδα, την οποίαν όμως εγκατέλειψε σύντομα, για ν' ασχοληθεί με λογοτεχνία, μουσική και ζωγραφική.
Το 1919, εγκαθίσταται στη Φοιτητική Κατοικία Πανεπιστημίου Μαδρίτης, που τότε ήτανε σαν ανοιχτό πανεπιστήμιο, πολιτιστικό κέντρο, της ισπανικής πρωτεύουσας. Εκεί θα συναντήσει τον Σ. Νταλί, τον Λ. Μπουνιουέλ, τον ποιητή Αλμπέρτι και τον Χιμένεθ. Την ίδια περίοδο συνθέτει τα πρώτα του ποιήματα που κυκλοφορούνε το 1921, με τίτλο:"Βιβλίο Ποιημάτων". Λίγο νωρίτερα, το 1918, είχε δημοσιεύσει το έργο: "Εντυπώσεις & Τοπία" περιδιαβαίνοντας τη Καστίλη.

Το 1922, συνεργάζεται με τον συνθέτη Μ. ντε Φάγια στο Φεστιβάλ Λαϊκης Μουσικής, στη Γρανάδα. Στις παραδόσεις της λαϊκής και τσιγγάνικης μουσικής, πίστευει πως βρίσκει τη βάση των ποιητικών και πνευματικών του ενορμήσεων. Δημιούργημα του τότε είναι το "Ποίημα Του Κάντε Χόντο" λαϊκό τραγούδι της Ανδαλουσίας*, που τραγουδιέται απο τσιγγάνους με συνoδεία κιθάρας και λίγο αργότερα, το 1924, ξεκινά να γράφει το "Ρομανθέρο Χιτάνο"** που το τελειώνει το 1927. Μια σύνθεση 18 ποιημάτων με σταθερή στιχουργική μορφή, έκφραση μιας απο τις αρχαϊκότερες μορφές ισπανικής ποίησης. Την ίδια περίοδο συνθέτει και την "Ωδή Στον Σαλβαντόρ Νταλί" ενώ παράλληλα γράφει το θεατρικό έργο: "Μαριάνα Πινέδα", που πρωτοπαίζεται στη Βαρκελώνη, την ίδια χρονιά, σε σκηνογραφία Νταλί και σημειώνει επιτυχία.

Τα έτη 1929-30, ανήσυχος ων, αναζητεί νέες πηγές έμπνευσης και ταξιδεύει στις ΗΠΑ και στη Κούβα. Αποτέλεσμα το, "Ένας Ποιητής Στη Νέα Υόρκη". Επιστρέφει στην Ισπανία το 1931 και συνθέτει το "Ντιβάνι Της Ταμαρίτ", ενώ παράλληλα δουλεύει κι έργα για το Κουκλοθέατρο. Εκεί δείχνει ξεκάθαρα πως επιλέγει ως κύρια ενασχόλησή του, τη συγγραφή θεατρικών και τα 3 τελευταία χρόνια της ζωής του συνθέτει τις κορυφαίες του δημιουργίες: "Το Σπίτι Της Μπερνάρντα 'Αλμπα", "Ματωμένος Γάμος", "Γέρμα", τραγωδίες με θέμα τη κοινωνική καταπίεση κι έκδηλο τ' ανθρώπινο στοιχείο και το ποίημα, "Θρήνος Για Τον Ιγκνάθιο Σάντσεθ Μεχίας".

Με την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, συστήνει θεατρική ομάδα, τη "La Barroca" που με τη βοήθεια του Υπουργείου Παιδείας δίνει παραστάσεις κλασσικών έργων σε χώρους εργατών κι αγροτικές περιοχές. Το 1936 υποδέχεται τον Αλμπέρτι, καθώς επέστρεψε από τη Μόσχα. Συντάσσει μια διακήρυξη συγγραφέων κατά του φασισμού κι ετοιμάζεται να γράψει μια σειρά σκηνών με μορφή επιθεώρησης μα τον Ιούλιο, ξεσπά ο Εμφύλιος κι απλώνεται γοργά. Στις 19 Αυγούστου οι φασίστες Φρανκιστές, τον εκτελούνε κάπου στη Γρανάδα. Ο Τάφος του δε βρέθηκε ποτέ.

Ήταν μόλις 38 ετών. 'Αλλα έργα του επίσης ήτανε: "Τα Μάγια Της Πεταλούδας" 1925, "Τα Πρώτα Τραγούδια" 1926, "Τραγούδια" 1927, "Δόκτωρ Περλιμπλίν & Μπελίσα" (Οι Φασουλήδες Του Κατσιπόρρα) 1928.

Ωδή Στον Σαλβαντόρ Νταλί

Ένα ρόδο στον έξοχο κήπο που επιθυμείς.
Μια ρόδα με τη καθαρή σύνταξη του χάλυβα.
Γυμνωμένο το όρος από ιμπρεσσιονιστική αχλύ.
Οι γκρίζοι τόνοι που ανερευνούν τους τελευταίους φράχτες.

Στα λευκά τους ατελιέ οι μοντέρνοι ζωγράφοι,
κόβουν τον αποστειρωμένο ανθό από τη τετράγωνη ρίζα.
Στου Σηκουάνα τα νερά μαρμάρινο παγόβουνο
παγώνει τα παράθυρα και διώχνει τους κισσούς.

Ο άντρας με βήμα σταθερό βαδίζει στο πλακόστρωτο.
Οι βιτρίνες κλέβουν τη μαγεία του αντικατοπτρισμού.
Η Κυβέρνηση έκλεισε τ' αρωματοπωλεία.
Η μηχανή διαιωνίζει τη παλινδρομική της κίνηση.

Μια απουσία από δάση, παραβάν και ματόκλαδα
πλανιέται πάνω στις ταράτσες των παλαιών σπιτιών.
Ο αγέρας στιλβώνει το πρίσμα του πάνω στη θάλασσα
κι ο ορίζοντας υψώνεται σα μεγάλη υδρορροή.

Ναυτικοί που αγνοούν το κρασί και το ημίφως,
αποκεφαλίζουν τις σειρήνες στις μολυβένιες θάλασσες.
Η Νύχτα, μαύρο μνημείο της σύνεσης, κρατά
το στρογγυλό καθρέφτη της σελήνης μες τη χούφτα.

Μια επιθυμία μας διακατέχει για μορφές, για όρια.
Να ο άντρας που βλέπει μ' ένα κίτρινο μέτρο.
Η Αφροδίτη είναι μια λευκή νεκρή φύση
κι οι πεταλουδοσυλλέκτες χάνονται.

Το Καντακές στη κόψη του νερού και του λόφου,
υψώνει αναβαθμίδες και κρύβει όστρακα.
Οι ξύλινες φλογέρες ειρηνεύουν τον αγέρα.
Ένας γέρων Θεός των Δασών, δίνει καρπούς στα παιδιά.

Οι ψαράδες του, αποκαμωμένοι, κοιμούνται βαριά πάνω στην άμμο.
Στ' ανοιχτό πέλαγος έχουνε για πυξίδα ένα ρόδο.
Παρθένος ο ορίζοντας από πληγωμένα μαντήλια,
ενώνει τις γυαλισμένες επιφάνειες του ψαριού και της σελήνης.

Κολλαριστό στέμμα από λευκά πανιά,
ζώνει πικρά μέτωπα και μαλλιά της άμμου.
Οι Σειρήνες πείθουνε χωρίς να επιβάλλουν
και φανερώνονται μόλις τους δείξουμε ένα ποτήρι γλυκό νερό.

Ω! Σαλβαντόρ Νταλί, με τη φωνή τη λιόχρωμη!
Δεν επαινώ την ατελή νεανική σου πινελιά,
ούτε το χρώμα σου που δε ξεφεύγει από το χρώμα του καιρού σου,
αλλά υμνώ την αγωνία σου, περιορισμένε αιώνιε!

Υγιεινή ψυχή, ζεις πάνω σε νέα μάρμαρα.
Αποφεύγεις το σκοτεινό δάσος των απίστευτων μορφών.
Η φαντασία σου φτάνει όπου φτάνουνε τα χέρια σου
κι εσύ απολαμβάνεις το σονέτο της θάλασσας, στο παράθυρό σου.

Ο κόσμος είν' άλαλα σκότη κι αταξία,
στα πρώτα όρια που συναντά ο άνθρωπος.
Όμως, τ' αστέρια κιόλας κρύβοντας τα τοπία,
τονίζουνε το τέλειο σχήμα της τροχιάς τους.

Η ροή του χρόνου τακτοποιείται και συγκροτείται
σε αριθμητικές μορφές του ενός αιώνα και του άλλου.
Κι ο Θάνατος ηττημένος καταφεύγει τρέμοντας
στο στενό κύκλο της παρούσας στιγμής.

Παίρνοντας τη παλέτα σου, τρύπια από βόλι στη μια άκρη,
ψάχνεις το φως που ζωντανεύει τη κούπα από ξύλο ελιάς.
Μεγάλο φως της Αθηνάς της δομήτορος,
φως όπου μήτε το όνειρο μήτε η ανακριβής χλωρίδα του, έχουν θέση.

Ψάχνεις το αρχαίο φως που αναπαύεται στο μέτωπο
χωρίς να κατεβαίνει προς το στόμα ή τη καρδιά του ανθρώπου.
Φως που φοβίζει τα οδυνηρά αμπέλια του Βάκχου
και την άτακτη δύναμη που κρύβει το νερό που κατρακυλά.

Έχεις δίκιο να φωτίζεις με φλογοειδείς ταινίες,
το σκοτεινό όριο που λάμπει τη νύχτα.
Σα ζωγράφος δε θέλεις να κάνεις μαλθακή τη μορφή
με το μεταβλητό βαμβάκι κάποιου απρόβλεπτου νέφους.

Το ψάρι στο ενυδρείο και το πουλάκι στο κλουβί.
Δε θέλεις να τα φανταστείς στη θάλασσα ή στον αγέρα.
Παρατηρείς προσεκτικά με τίμιο βλέμμα κι έπειτα
στυλιζάρεις ή αντιγράφεις τα ευκίνητα κορμάκια τους.

Αγαπάς τη προσδιορισμένη και σαφή ύλη
όπου το μανιτάρι δε μπορεί να στήσει τη τέντα του.
Αγαπάς την αρχιτεκτονική που χτίζει στο κενό
και παίρνεις τη σημαία για έναν απλό αστεϊσμό.

Ο ατσάλινος διαβήτης ρυθμίζει τον βραχύ ελαστικό του στίχο.
Η σφαίρα κιόλας απαρνιέται τ' άγνωστα νησιά.
Η ευθεία εκφράζει τη κατακόρυφη προσπάθειά της
κι οι σοφοί κρύσταλλοι υμνούν τη γεωμετρία τους.

Αλλά ακόμα και το ρόδο του κήπου όπου ζεις.
Πάντα το ρόδο, πάντα, βόρεια και νότια από μας!
Ήρεμο κι αυτοσυγκεντρωμένο σα το τυφλό το άγαλμα,
που αγνοεί τις υπόγειες προσπάθειες που προκαλεί.

Ρόδο αγνό που καθαρό από τεχνάσματα και σκίτσα,
μας ανοίγει τα φροντισμένα φτερά του χαμόγελου.
(Πεταλούδα καρφιτσωμένη που αναπολεί το πέταγμά της.)
Ρόδο της ισορροπίας χωρίς ηθελημένους πόνους. Πάντα το ρόδο!

Ω! Σαλβαντόρ Νταλί, με τη φωνή τη λιόχρωμη!
Μιλώ για όσα μου λεν το πρόσωπο κι οι πίνακές σου.
Δεν επαινώ την ατελή νεανική σου πινελιά,
αλλά υμνώ τη τέλεια κατεύθυνση του βέλους σου.

Υμνώ την όμορφη προσπάθειά σου από κατάλανικα φώτα,
την αγάπη σου για κάθε τι που έχει μια δυνατή εξήγηση.
Υμνώ την αστρονομική και τρυφερή καρδιά σου,
τη καρδιά σου, της τράπουλας, την αλώβητη καρδιά σου.

Υμνώ το άγχος του μνημείου που κυνηγάς αδιάκοπα,
το φόβο της συγκίνησης που σε καρτερά στο σοκάκι.
Υμνώ τη μικρή σειρήνα του πελάγους που σου τραγουδά,
ανεβασμένη σ' ένα ποδήλατο από κοράλια και κοχύλια.

Μα πάνω απ' όλα υπνώ μια κοινή σκέψη
που μας ενώνει τις μαύρες και χρυσαφένιες ώρες.
Δεν είναι η Τέχνη το φως που μας τυφλώνει τα μάτια.
Πρώτα είναι η αγάπη, η φιλία κι η μονομαχία.

Πριν από τον πίνακα που υπομονετικά σχεδιάζεις,
πριν από τον κόρφο της Τερέζας, με το περίβλημα της αϋπνίας,
πριν από τη σφιγμένη μέση της αχάριστης Ματθίλδης,
έρχεται, πάνω απ' όλα, η φιλία μας ζωγραφισμένη, σα το παιχνίδι της χήνας.

Δαχτυλογραφικά αποτυπώματα από αίμα πάνω στο χρυσό,
ραγίζουν τη καρδιά της Καταλωνίας, της αιώνιας.
Αστέρια σα γροθιές, δίχως τον γύπα, σε φωτίζουν,
όσο η ζωή κι η ζωγραφική σου ανθίζουν.

Μη κοιτάς τη κλεψύδρα με τις μεμβράνινες φτερούγες,
ούτε το αλύγιστο δρεπάνι των αλληγοριών.
Ντύσε και ξέντυσε το πινέλο σου πάντα στον αγέρα,
μπροστά στη θάλασσα που βρίθει από πλοία και ναυτικούς.

ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ
(Μετάφραση Βας. Λαλιώτης)

Το ξημέρωμα της Νέας Υόρκης έχει
τέσσερις κολόνες από λάσπη
κι έναν τυφώνα από μαύρα περιστέρια
που αναταράζουνε τα σάπια τα νερά.
Το ξημέρωμα της Νέας Υόρκης στενάζει
στ' απέραντα κλιμακοστάσια
ψάχνοντας μέσα απ' τις γωνίες
νάρδους από σχεδιασμένη αγωνία.
Το ξημέρωμα φτάνει και κανείς δεν το παίρνει στο στόμα του
γιατί εκεί δεν έχει αύριο και δυνατότητα ελπίδας:
Κι είναι φορές που τα νομίσματα σε σμήνη αγριεμένα
τρομάζουν και σπαράζουνε παιδιά εγκαταλειμμένα.
Οι πρώτοι που βγαίνουνε νιώθουνε με τα κόκαλά τους
πως δε θα βρούν παράδεισο ούτε έρωτες ξεφυλλισμένους:
ξέρουν πως πάνε σ' ένα βόρβορο από αριθμούς και νόμους,
σε άτεχνα παιχνίδια,σ' άκαρπους ιδρώτες.
Το φως είναι θαμμένο από αλυσίδες και θορύβους
σε μιάν άσεμνη πρόκληση μιάς γνώμης δίχως ρίζες.
Στις συνοικίες είναι άνθρωποι που τουρτουρίζουν άυπνοι
σαν να γλιτώσαν μόλις από ένα ναυάγιο αίματος.


τελος ενα ποιημα του ποιητη Μανολη Αναγωνστακη για τον Λορκα:

ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Θέλω να κοιμηθώ σα μήλο της μηλιάς
να ξεμακρύνω από την τύρβη των κοιμητηριών,
θέλω να κοιμηθώ τον ύπνο εκείνου του παιδιού
που ήθελε να κόψει την καρδιά του στις πλατιές θάλασσες.
Δε θέλω να μου ξαναπούν πως οι νεκροί δε χάνουν αίμα,
πως το σάπιο στόμα ζητάει ολοένα νερό.
Δε θέλω να μάθω για τα μαρτύρια της χλόης,
μήτε για το φεγγάρι που έχει στόμα σερπετού
και δουλεύει πριν έρθει η αυγή.
Θέλω να κοιμηθώ λιγάκι,
λιγάκι, ένα λεπτό, έναν αιώνα,
αλλά να μάθουν όλοι πως δεν πέθανα
πως κούπα χρυσαφιού στα χείλια μου έχω
πως είμαι ο μικρός φίλος του Δυτικού ανέμου
πως είμαι των δακρύων μου η απέραντη σκιά.
Σκέπασέ μ’ ένα τούλι την αυτή
γιατί θα μου πετάξει χούφτες τα μερμύγκια ο θάνατος
και τα ποδήματά μου θα μουσκέψει με σκληρό νερό
για να γλιστράνε οι δαγκάνες του σκορπιού του.
Γιατί θέλω να κοιμηθώ των μήλων τον ύπνο,
για να μάθω κάποιο θρήνο που θα με καθάρει από το χώμα
γιατί θέλω να ζήσω μ΄εκείνο το παιδί το σκοτεινό
που ήθελε στ΄ανοιχτά νερά να κόψει την καρδιά του Φ. Λόρκα!!


και τελος το ποιημα του Νικου Καββαδια "Federico Garcia Lorca".

08 Frederico.mp3

Federico Garcia Lorca

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι.
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι.

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου.
Στο ρωγοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε ακαμάτης τ' αχαμνά του.

Του ταύρου ο Πίκασσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι.
Τραβέρσο ανάποδο - πορεία προς το Βοριά.
Τράβα μπροστά -ξοπίσω εμείς- και μη σε μέλλει.

Κάτου απ' τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια.
Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια.

Ατσίγγανε κι Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω;
Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κ' ίσα έν' αντρίκιο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο φέρτε νερό και ξίδι.
Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μέσ' απ' τα διψασμένα της χωράφια τ' ανοιχτά.

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή, δίχως καρένα.
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά.
Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό ν' ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.