μπορεις να δεις καθαρα τωρα... (ενα ταξιδι στη γη).

"Μιραντα"

Μερικές φορές μες στην νύχτα περνά μια μπλε σειρήνα που δεν σταματά κι όπως και τότε ακούω τον αέρα, το γρασίδι να ψυθιρίζει λίγο πιο πέρα.
Λέξεις που κρέμασες πριν απ’ το τέλος στην καρδιά ενός sticker ένα κόκκινο βέλος έτσι χτυπούσες τον Dave Cassidy, μου έλεγες “σ΄αγαπώ πιο πολύ κι από τον Bruce Lee”.

Αν ήσουν κορίτσι θα σε παντρευόμουν, θα είχα σωθεί απ’ τα βάσανα αυτού του κόσμου, θα χάζευα ώρες τη ντεκαπάζ στα μαλλιά, τις αλλαγές από μαύρα σε χρυσά, ξανθά…
μα σ’ αυτό το σαλόνι ο καναπές έχει βουλιάξει, βρήκα μια φωτογραφία εσύ κι εγώ σχεδόν 16.
Κι σ’ όλα αυτά που έμειναν πίσω, τα λίγα στοιχεία, ανακάλυψα πάλι την βαθιά μας φιλία.
Τώρα πια κανείς δεν βιάζεται, για ‘σενα, ήσουν δεν ήσουν 21.

Σου γράφω ένα γράμμα, τόσα έχω σχίσει, κάθε απόγευμα που κοιτάζω την δύση,αυτός ο ήλιος με χτυπάει σαν μπάλα, συνέβησαν τόσα, ήρθαν κι άλλα.
Ταξίδεψα, έφυγα, πήρα ένα αμάξι, κάπου βολεύτηκα, μα δεν ένιωθα εντάξει.
Σαν να τρελαίνονται μύγες όλα γυρνάνε, σταματάω εκεί ακριβώς που οι άλλοι περπατάνε
στέλνοντας στην καρδιά μου την παγκόσμια ακινησία, κι αμέσως ανοίγουν οι σελίδες της ιστορίας.

Ν’ αγαπάς τους ανθρώπους, μην φοβάσαι κανέναν.
Αν μ’ ακούς, φίλε, τώρα περπάτησε μ’ εμένα, δες τα χέρια μου έχουν ματώσει μ’ είχες φιλήσει και σ’ είχα πληγώσει, μα αγαπώ την ζωή, η ζωή είναι αγάπη…
Μου λείπεις πολύ, αλλά είμαι εντάξει…

Πες μου, αλήθεια, τι θέλει ο κόσμος;
Όταν βρίσκεις το φως, ανοίγει ένας δρόμος.
Σ’ είδα όταν πέρασες μέσα απ’ τον τοίχο, έφυγες οριστικά χωρίς να σε φιλήσω.
Πάνω στα μάτια σου άστραφτε η σκόνη, δεν έγινες πότε κορίτσι, αλλά ούτε κι αγόρι.

Μα τι τους νοιάζει λοιπόν, πες μου Μιράντα, πες τους να σκάσουν απ’ αυτήν τη βεράντα, έτσι μου έλεγες σ’ εκείνο το κρεβάτι, μου έβαζες ζελέ μου μιλούσες για αγάπη.
Και βγαίναμε αργά πάντα, σ’ όλες τις disco, στην παραλία.
Με φόβο και δάκρυα τέλειωσε η αθώα εφηβεία, κι άφησε πίσω της λουλούδια και αστεία.
Ν’ αγαπάς τους ανθρώπους, μην φοβάσαι κανέναν…







(αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου, θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;)






(ειχα τοσα ωραια πραγματα, και εσυ μου τα χαλασες...)





(στα δεντρα που καιγονται, τα ονοματα φευγουνε, η αγαπη ζηταει, ενα σπιτι να μεινει)







(κι απο τα συννεφα δειχνουν πως η μερα τελειωνει, ειμαι τοσο μονος που κανεις δε με γλυτωνει... Μονο γι' αυτη τη στιγμη ας ημουν γλαρος, να πετουσα απο πανω μου το ηλιθιο αυτο βαρος)




[για μια μπαντα που 'εντυσε' (+ 'ντυνει' ακομα) με ηχους και λεξεις τα πιο γλυκα μου ονειρα].