χαρτογραφωντας την "πατριδα" μου.
παντα φοβομουν την λεξη 'πατριδα'... ηχει περιεργα στα αυτια μου, και το μυαλο μου την αντιστοιχει σε κατι κακο, σε ενα 'μπαμπουλα'... δεν αυτοπροσδιοριστηκα ποτε βαση του τοπου οπου κατοικω... μ' αρεσε η ευκολια της μετακινησης, του 'σημερα ειμαι αυτο, αυριο θα ειμαι κατι αλλο'... με συναρπαζει το ταξιδι, και τα συνορα μου φαινονται απλες ανοητες, τραβηγμενες σε χαρτες, γραμμες. αλλωστε τα ισχυροτερα συνορα τα απαντα κανεις/μια στο ανθρωπινο πνευμα.
κι ομως οπου κι αν ειμαι, αν βρεθω σε δυσκολη στιγμη, το πρωτο πραγμα που θα μου ερθει στο μυαλο θα ειναι μια 'πατριδα'... η 'πατριδα μου'... οχι, με την στενη την εννοια, αλλα με την ποικιλια που θεωρω οτι τη διακρινει.
πατριδα μου ειμαι εγω... οι αναμνησεις μου, οι ανθρωποι μου, οι σκεψεις μου, η ηθικη και οι αξιες μου, τα οσα εχω βιωσει... οπου μπορει να ανατρεξει το μυαλο μου και να θυμηθει κατι ευχαριστο, εκει ειναι το σπιτι μου... και οτι ασχημο εχω ζησει, εκει ειναι οι αλλοι, οι ξενοι... οι ξενοι που η συναναστροφη μου με αυτους/ες, μου εμαθε πολλα.
συναισθηματικη, αυθαιρετη ισως, αυτο-γεωγραφια.
και νοιωθω την αναγκη να τα υπερασπιστω ολα αυτα, αν χρειαστει.
για αυτο η αθηνα, μια ακομα κρυα τσιμεντουπολη, μου ανηκει... γιατι ολα τα χρονια μου ως παιδι τα εζησα εκει... παραδοξως η ελλαδα μου ανηκει και αυτη... μεσα της ανατραφηκα... ειναι η βαση μου. εδω ζω, και ευελπιστω να τη δω καποτε εξανθρωπισμενη... να ζουμε ολοι/ες μαζι συναδελφωμενοι ανεξαρτητου καταγωγης, φυλης, θρησκειας... ενα κραμα πολιτισμων... μαζι με αυτα και το χωριο μου... τα τοσα καλοκαιρια, το πασχα, ο δεκαπενταυγουστος, και ας μην υπηρξα ποτε κοινωνος καποιας θρησκειας. παραλληλα πατριδα μου ειναι και οποιοδηποτε αλλο μερος της γης θα μπορουσα να υπαρξω οπως (φανταζομαι;) οτι θελω...
ετσι, η πατριδα μου εχει και πολυκατοικιες, και ανθισμενα λιβαδια,
και θαλασσα, και βουνα/ποταμια/λιμνες...
κι ανθρωπους πολλους, μαυρους/ασπρους/κιτρινους.
... ετσι, πατριδα μου εισαι και εσυ. που εχω ζησει κατι μαζι σου, το χαδι σου, το φιλι σου, το αγγιγμα σου, το σωμα σου.
- που πανε ολα τα αυτοκινητα μαμα;
- ακολουθουν ενα μεγαλο γκριζο αμαξι, μωρο μου.
οι αναμνησεις μου...
κι ομως οπου κι αν ειμαι, αν βρεθω σε δυσκολη στιγμη, το πρωτο πραγμα που θα μου ερθει στο μυαλο θα ειναι μια 'πατριδα'... η 'πατριδα μου'... οχι, με την στενη την εννοια, αλλα με την ποικιλια που θεωρω οτι τη διακρινει.
πατριδα μου ειμαι εγω... οι αναμνησεις μου, οι ανθρωποι μου, οι σκεψεις μου, η ηθικη και οι αξιες μου, τα οσα εχω βιωσει... οπου μπορει να ανατρεξει το μυαλο μου και να θυμηθει κατι ευχαριστο, εκει ειναι το σπιτι μου... και οτι ασχημο εχω ζησει, εκει ειναι οι αλλοι, οι ξενοι... οι ξενοι που η συναναστροφη μου με αυτους/ες, μου εμαθε πολλα.
συναισθηματικη, αυθαιρετη ισως, αυτο-γεωγραφια.
και νοιωθω την αναγκη να τα υπερασπιστω ολα αυτα, αν χρειαστει.
για αυτο η αθηνα, μια ακομα κρυα τσιμεντουπολη, μου ανηκει... γιατι ολα τα χρονια μου ως παιδι τα εζησα εκει... παραδοξως η ελλαδα μου ανηκει και αυτη... μεσα της ανατραφηκα... ειναι η βαση μου. εδω ζω, και ευελπιστω να τη δω καποτε εξανθρωπισμενη... να ζουμε ολοι/ες μαζι συναδελφωμενοι ανεξαρτητου καταγωγης, φυλης, θρησκειας... ενα κραμα πολιτισμων... μαζι με αυτα και το χωριο μου... τα τοσα καλοκαιρια, το πασχα, ο δεκαπενταυγουστος, και ας μην υπηρξα ποτε κοινωνος καποιας θρησκειας. παραλληλα πατριδα μου ειναι και οποιοδηποτε αλλο μερος της γης θα μπορουσα να υπαρξω οπως (φανταζομαι;) οτι θελω...
ετσι, η πατριδα μου εχει και πολυκατοικιες, και ανθισμενα λιβαδια,
και θαλασσα, και βουνα/ποταμια/λιμνες...
κι ανθρωπους πολλους, μαυρους/ασπρους/κιτρινους.
... ετσι, πατριδα μου εισαι και εσυ. που εχω ζησει κατι μαζι σου, το χαδι σου, το φιλι σου, το αγγιγμα σου, το σωμα σου.
- που πανε ολα τα αυτοκινητα μαμα;
- ακολουθουν ενα μεγαλο γκριζο αμαξι, μωρο μου.
οι αναμνησεις μου...
No comments:
Post a Comment