ιστοριες καθημερινης τρελας...

μια φιλη αφηγειται:



Αθήνα, 27/02/08

Αγαπητοί συναναγνώστες,

Με αφορμή ένα σημερινό περιστατικό θα ήθελα να επισημάνω την εμπάθεια που επικρατεί στα κρατικά όργανα αυτής της χώρας και συγκεκριμένα στο χώρο της αυτοαποκαλούμενης “δικαιοσύνης”.

Λόγω της πρωινής στάσης εργασίας των εργαζομένων στο Μετρό Αττικής οι πρώτοι συρμοί, μετά τη λήξη της, ήταν γεμάτοι με αποτέλεσμα τον συνωστισμό των επιβατών στα βαγόνια.

Μία κυρία κατά την είσοδό της στο συρμό έδινε οδηγίες στους συνεπιβάτες της να προχωρήσουν πιο μέσα. Μέσα σε όλο το σπρώξιμο και το γενικότερο εκνευρισμό της απαντάω “Πού να πάμε, κυρία μου; Είστε σοβαρή;”. Η κυρία με περιεργάζεται από πάνω μέχρι κάτω και ρίχνει τη βόμβα: “Εσύ, τώρα, τί είσαι; Γυναίκα ή αγόρι;” (επισημαίνω ότι πρόσφατα έκοψα τα μαλλιά μου πολύ κοντά). Οι συνεπιβάτες μας άρχισαν να καγχάζουν το ανάρμοστο σχόλιό της προς το άτομό μου και εκείνη προφανώς μην έχοντας κάποιο σχετικό επιχείρημα απαντάει: “Είμαι δικαστικός! Μην με αναγκάσεις να ασκήσω τα επαγγελματικά μου καθήκοντα.

Κανονικά πρέπει να σε πάω αυτή τη στιγμή στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα!” Όλη αυτή η αμυντική της στάση οφειλόταν στο ότι την αποκάλεσα “μη σοβαρή”. Η ίδια κυρία στην επόμενη στάση δήλωνε έντονα τη δυσαρέσκειά της προς τους επιβάτες που εκείνη την ώρα επιβιβάζονταν και την έσπρωχναν.

Το σχόλιό της δεν με προσέβαλε γιατί στα 29 μου χρόνια έχω πλέον εξοικειωθεί με την αγένεια που κυκλοφορεί. Αυτό που με εξόργισε είναι ότι επικαλέστηκε την ιδιότητά της με ύφος εξουσιαστικό και άκρως ρατσιστικό χωρίς να συνειδητοποιεί ότι η ίδια σπιλώνει τους εκπροσώπους του χώρου της και κατ’ επέκταση του κράτους.

Εξάλλου, η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Δυστυχώς όμως, όχι λόγω της αμερόληπτης στάσης της αλλά λόγω των γυναικείων προτύπων που έχουν πλέον λάβει, απ’ό,τι φαίνεται, και νομικές διαστάσεις.