χαρτογραφωντας την "πατριδα" μου.

παντα φοβομουν την λεξη 'πατριδα'... ηχει περιεργα στα αυτια μου, και το μυαλο μου την αντιστοιχει σε κατι κακο, σε ενα 'μπαμπουλα'... δεν αυτοπροσδιοριστηκα ποτε βαση του τοπου οπου κατοικω... μ' αρεσε η ευκολια της μετακινησης, του 'σημερα ειμαι αυτο, αυριο θα ειμαι κατι αλλο'... με συναρπαζει το ταξιδι, και τα συνορα μου φαινονται απλες ανοητες, τραβηγμενες σε χαρτες, γραμμες. αλλωστε τα ισχυροτερα συνορα τα απαντα κανεις/μια στο ανθρωπινο πνευμα.

κι ομως οπου κι αν ειμαι, αν βρεθω σε δυσκολη στιγμη, το πρωτο πραγμα που θα μου ερθει στο μυαλο θα ειναι μια 'πατριδα'... η 'πατριδα μου'... οχι, με την στενη την εννοια, αλλα με την ποικιλια που θεωρω οτι τη διακρινει.

πατριδα μου ειμαι εγω... οι αναμνησεις μου, οι ανθρωποι μου, οι σκεψεις μου, η ηθικη και οι αξιες μου, τα οσα εχω βιωσει... οπου μπορει να ανατρεξει το μυαλο μου και να θυμηθει κατι ευχαριστο, εκει ειναι το σπιτι μου... και οτι ασχημο εχω ζησει, εκει ειναι οι αλλοι, οι ξενοι... οι ξενοι που η συναναστροφη μου με αυτους/ες, μου εμαθε πολλα.

συναισθηματικη, αυθαιρετη ισως, αυτο-γεωγραφια.

και νοιωθω την αναγκη να τα υπερασπιστω ολα αυτα, αν χρειαστει.


για αυτο η αθηνα, μια ακομα κρυα τσιμεντουπολη, μου ανηκει... γιατι ολα τα χρονια μου ως παιδι τα εζησα εκει... παραδοξως η ελλαδα μου ανηκει και αυτη... μεσα της ανατραφηκα... ειναι η βαση μου. εδω ζω, και ευελπιστω να τη δω καποτε εξανθρωπισμενη... να ζουμε ολοι/ες μαζι συναδελφωμενοι ανεξαρτητου καταγωγης, φυλης, θρησκειας... ενα κραμα πολιτισμων... μαζι με αυτα και το χωριο μου... τα τοσα καλοκαιρια, το πασχα, ο δεκαπενταυγουστος, και ας μην υπηρξα ποτε κοινωνος καποιας θρησκειας. παραλληλα πατριδα μου ειναι και οποιοδηποτε αλλο μερος της γης θα μπορουσα να υπαρξω οπως (φανταζομαι;) οτι θελω...

ετσι, η πατριδα μου εχει και πολυκατοικιες, και ανθισμενα λιβαδια,





και θαλασσα, και βουνα/ποταμια/λιμνες...

κι ανθρωπους πολλους, μαυρους/ασπρους/κιτρινους.


... ετσι, πατριδα μου εισαι και εσυ. που εχω ζησει κατι μαζι σου, το χαδι σου, το φιλι σου, το αγγιγμα σου, το σωμα σου.




- που πανε ολα τα αυτοκινητα μαμα;
- ακολουθουν ενα μεγαλο γκριζο αμαξι, μωρο μου.


οι αναμνησεις μου...

ο χρονος δεν υπαρχει... (τα ρολογια υπαρχουν!!!)

07:00 - 13:30 εγω...

15:00 - 00:00 εσυ.

ισως και να υπαρχει τελικα... (ο γαμημενος).

υπηρεσια αυριο, 24ωρη...

[kati tetoies stigmes, me pianoun ta diaolia mou.]

cirKus & Neneh Cherry - You're Such An Asshole

ο τροπικος του καρκινου (απο τον χενρι μιλερ)

(υστερα απο προσκληση της osela)

... λιγο αργοτερα με ανεβαζει στη σοφιτα πο ειναι γεματη με τσιγκινα δοχεια και ενα σωρο παλιατσαριες απο την Ινδια τυλιγμενες σε καναβατσο και χαρτι για τρακατρουκες. "Εδω φερνω τα κοριτσια εγω" λεει. Και μετα, κομματι μελαγχολικα: "Δεν ειμαι και πολυ σπουδαιος εραστης, Εντρι.

(συνεχεια: Μπα, δεν γαμαω πια. Τις κραταω αγκαλια και τους λεω διαφορα. Μ' αρεσει μοναχα να τους λεω διαφορα τωρα")

ιστοριες καθημερινης τρελας...

μια φιλη αφηγειται:



Αθήνα, 27/02/08

Αγαπητοί συναναγνώστες,

Με αφορμή ένα σημερινό περιστατικό θα ήθελα να επισημάνω την εμπάθεια που επικρατεί στα κρατικά όργανα αυτής της χώρας και συγκεκριμένα στο χώρο της αυτοαποκαλούμενης “δικαιοσύνης”.

Λόγω της πρωινής στάσης εργασίας των εργαζομένων στο Μετρό Αττικής οι πρώτοι συρμοί, μετά τη λήξη της, ήταν γεμάτοι με αποτέλεσμα τον συνωστισμό των επιβατών στα βαγόνια.

Μία κυρία κατά την είσοδό της στο συρμό έδινε οδηγίες στους συνεπιβάτες της να προχωρήσουν πιο μέσα. Μέσα σε όλο το σπρώξιμο και το γενικότερο εκνευρισμό της απαντάω “Πού να πάμε, κυρία μου; Είστε σοβαρή;”. Η κυρία με περιεργάζεται από πάνω μέχρι κάτω και ρίχνει τη βόμβα: “Εσύ, τώρα, τί είσαι; Γυναίκα ή αγόρι;” (επισημαίνω ότι πρόσφατα έκοψα τα μαλλιά μου πολύ κοντά). Οι συνεπιβάτες μας άρχισαν να καγχάζουν το ανάρμοστο σχόλιό της προς το άτομό μου και εκείνη προφανώς μην έχοντας κάποιο σχετικό επιχείρημα απαντάει: “Είμαι δικαστικός! Μην με αναγκάσεις να ασκήσω τα επαγγελματικά μου καθήκοντα.

Κανονικά πρέπει να σε πάω αυτή τη στιγμή στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα!” Όλη αυτή η αμυντική της στάση οφειλόταν στο ότι την αποκάλεσα “μη σοβαρή”. Η ίδια κυρία στην επόμενη στάση δήλωνε έντονα τη δυσαρέσκειά της προς τους επιβάτες που εκείνη την ώρα επιβιβάζονταν και την έσπρωχναν.

Το σχόλιό της δεν με προσέβαλε γιατί στα 29 μου χρόνια έχω πλέον εξοικειωθεί με την αγένεια που κυκλοφορεί. Αυτό που με εξόργισε είναι ότι επικαλέστηκε την ιδιότητά της με ύφος εξουσιαστικό και άκρως ρατσιστικό χωρίς να συνειδητοποιεί ότι η ίδια σπιλώνει τους εκπροσώπους του χώρου της και κατ’ επέκταση του κράτους.

Εξάλλου, η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Δυστυχώς όμως, όχι λόγω της αμερόληπτης στάσης της αλλά λόγω των γυναικείων προτύπων που έχουν πλέον λάβει, απ’ό,τι φαίνεται, και νομικές διαστάσεις.