ενα ταξιδι στο φεγγαρι.

τοπος: το νησι πια αποτελει παρελθον... νεα μεταθεση: αθηνα. οσο ελειπα σκεφτομουν την στιγμη που θα γυρισω... τωρα που γυρισα σκεφτομαι ποσο θα μου λειψει το ταξιδι... δεν ξερω τι θελω τελικα... πλησιαζει και ο καιρος των αποφασεων και αυτη η ανεμελια, αυτη η ανανεωση του 10 μερες εδω - 10 μερες εκει θα μου λειψει... σκεφτομαι δε τη θητεια που κανουν καποιοι αλλοι και νοιωθω ενοχες για τη δικη μου ευκολια... απο μεσα μου χαιρομαι. αν μπορουσα να την κανω ευκολοτερη, θα το 'κανα.

επιθυμια: γυρισα για να σε παρω και να φυγουμε... να παμε στη μαγαδασκαρη. εχω το βλεμμα σου για οχημα... και το γελιο σου για συντροφια... τη γκρινια σου λεω να την αφησουμε πισω... δεν θα ταιριαξει καλα με τον εγωισμο μου... ναι, ναι... και αυτον θα τον αφησουμε πισω (λεμε τωρα)... διπλα σου νοιωθω ξεγνοιασια... σαν 10 χρονων παιδι που μαζι με την παιδικη του φιλη ζει ολον αυτο το ρομαντισμο της ηλικιας του.

συμπερασμα: στον καιρο της αφθονιας, ζουμε την εποχη της σπανης. homus homini lupus...

αβολη κατασταση: εχω 2 ημερες να σε δω, λογω κακοκαιριας. [κι ομως αυριο θα 'σαι εδω].

ex nihilo nihili fit: ολα θα αλλαξουν. σκεφτομαι παγκοσμια/δρω τοπικα. πλανητικο χωριο... οτιδηποτε κανει τον πλανητη μας μικρο (θυμαμαι παλια, παρασκευες στην τηλεοραση - ετ3).

ο/η/(το) man on the moon: δεν υπαρχει - εχω ανοιξει διαλογο με τον εαυτο μου. θα υπαρχει κι αλλος/η σαν και 'μενα σ' αυτο το δολιο το φεγγαρι.

νεα γραφη/νεα αναγνωση (η γραμματικη μου παραμενει η ιδια).




ονειρευομαι ταξιδι με το αυτοκινητο... τα γυμνα σου ποδια να ακουμπουν στο ταμπλο... καλοκαιρι... το χερι σου εξω απο το παραθυρο, να παιζει με τον αερα... κι αυτος να ερωτοτροπει με τα μαλλια σου. o δρομος αδειος... το ραδιο να παιζει μουσικη... μου χαμογελας και με χαιδευεις στο λαιμο...


επιλογος: η γη μοιαζει μικρη απο εδω ψηλα. η δικη μου αληθεια σ' αυτο τον χαμο. κοινη με ολων των αλλων, συναμα ομως τοσο μοναδικη.


* ποσοι/ες διαβαζουν το τι γραφεις; τι θεματολογια επιλεγεις... ειδησιογραφικα πρακτορια υπαρχουν πολλα... δεν θελω να φτιαξω κι αλλο ενα. θελω να βγαλω αυτο που εχω μεσα μου... εχει ομως χαρακτηρα εξεγερσιακο (παρακινει μεχρι και εμενα):

"αλλα η σημερινη ιστορια με τις αμφισβητησεις της μας αναγκαζει να πουμε οτι η εξεγερση ειναι μια απο τις ουσιαστικες διαστασεις του ανθρωπου. Ειναι η ιστορικη μας πραγματικτοτητα. Στην καθημερινη μας δοκιμασια η εξεγερσις παιζει τον ιδιο ρολο που παιζει το 'cogito' στον τομεα της σκεψης: ειναι η πρωτη ενδειξη. αυτη ομως η ενδειξη βγαζει το ατομο απο τη μοναξια του... Επαναστατω, αρα υπαρχουμε". [αλμπερ καμυ, ο επαναστημενος ανθρωπος]


καλη σου νυχτα.