για τον καθε "χριστοδουλο".

για τον καθε "χριστοδουλο" και τα περι σεβασμου στο νεκρο... δεν εχουμε ενα απλο πτωμα εδω. εχουμε νεκρο εναν ανθρωπο με συγκεκριμενες πραξεις και λογια... και για αυτα θα κριθει μιας και αυτο ειναι το εργο που εχει αφησει παρακαταθηκη. η αναγνωση που κανω στον ανθρωπο χριστοδουλο δεν δεσμευεται απο το συγκινησιακο φορτιο του θανατου του ή της θεσης του. ως αρχηγος/διοικητης/προκαθημενος της ελλαδικης ορθοδοξης εκκλησιας δεν με αγγιζει... οπως δεν με αγγιζει και ο παπας ή ο οποιος μουφτης, ραβινος κλπ... αυτα επηρεαζουν τους πιστους των. αναγνωριζω μονο την κοινωνικη (και πολιτικη) φυση αυτου του θεσμου (και του ανθρωπου αυτου) και ετσι τον κρινω.

δεν θα τον "αγαπησω" ουτε θα παψω να ενοχλουμαι απο αυτα που εκανε και με ενοχλουσαν... η οποια συναισθηματικη φορτιση δεν θα με κανει να διαχωρισω τον ανθρωπο απο τα εργα του και να τον κρινω ως νεογνο που δεν προλαβε να δωσει δειγματα γραφης του χαρακτηρα του. δεν πιστευω δε οτι και οι νεκροι δεδικαιωνται. παντα υπαρχει η "σταμπα" των πραξεων μας ειτε εισαι ο/η/το man on the moon (που δεν υπαρχει) ειτε ο χριστοδουλος ειτε ο κεμαλ (δεν διαλεξα τυχαια τον συγκεκριμενο)...

σεβομαι το οτι υπεφερε απο καρκινο και δεν θριαμβολογω πανω στο πτωμα του. αλλα δεν θα θρηνησω και με το ζορι. και δεν ειναι ελλειψη ανθρωπιας αυτο. δεν μπορω να θρηνισω για καποιον/α που δεν δεθηκα συναισθηματικα ποτε (και το "συναισθηματικα" εχει απειρες μορφες). η απανθρωπια ειναι αλλου. οταν απαιτουμαι αφεση αμαρτιων για τον δικο μας νεκρο και βεβηλωνουμε τους νεκρους αλλων. οταν εκβιαζουμε το συναισθημα... οταν απαιτουμε απο τους/τις αλλους/ες να υποκλιθουν στον πονο μας διχως αυτος να τους λεει κατι. οταν με το ζορι καποιοι/ες περνουν αφεση αμαρτιων ενω καποιοι/ες αλλοι/ες γραφονται στα πιο μαυρα καταστιχα της ιστοριας...