... /...

Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.

(ντινος χριστιανοπουλος, ερωτας).

Panathinaikos FC & προσεκτικος σχεδιασμος ομαδος...

εξω παλι ο μανουτσο, ο ποστιγκα δειχνει να προσπαθει αλλα να μην το εχει... ο σωτηρακης, η αποκαλυψη του περσινου πρωταθληματος αλλα και του ευρωπαικου των νεων, εκτος... ο σπυροπουλος, επιτελους, μπορει να παιξει σημερα...

αυτο θα πει σχεδιασμος...

τι τον πηρες ρε τζιγκερ τον μανουτσο; για να παιξει 3 αγωνες στο τελος; θελει να προετοιμαστει πρωτα ε; να μαθει τους τρελους αυτοματισμους του πεσειρο... ο ποστιγκα αληθεια γιατι μπηκε με το που ηρθε και δεν χρειαστηκε περιοδο προσαρμογης; τι ωραια που θα ηταν να βλεπαμε την 3αδα των φετινων μετεγραφων κατα τον απριλιο... να παιζουν τρελη μπαλα.

που ειναι ο νινης ρε;

τι θα γινει ρε με τον γκονζαλες... ελεος πια με τα νευρα του... με τον νινη βρηκες να τα βαλεις; 17 χρονων παιδι ειναι και δεν εχει δωσει κανενα δικαιωμα ποτε... μην θυμηθουμε τα δικα σου με τη σεβιλη στο ουεφα ή τις μαπες με τον παπαδοπουλο...

στηνεις ομαδα με δανεικους παικτες... και το καλοκαιρακι παλι απο την αρχη, να ψαχνουμε για επιθετικους... και εκει που θα περιμενουμε τον παικτη φαινομενο (γιατι ετσι θα μας λεει ο γκοτζος, ο κοντος, και ο νικολογιαννης) θα σκασει κανενας καρχαριας (τυπου τοργκελε ή σιγκουρτσον).

και επιτελους ρε βγενοπουλε... ασε τις δηλωσεις... σε ενδιαφερει η ομαδα; ε τοτε κανε την κινηση σου.

αρκετα πια... ως ποτε θα παιζετε με τα νευρα μας;

μεχρι ποτε θα καταστρεφετε την ομαδα της καρδιας μας;


ΣΩΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ.

Η γενεαλογια του κακου:

Nick Cave On... Acid.

1. "Get It On"


2. "No Pussy Blues"


3. "Electric Alice"


4. "Grinderman"


5. "Depth Charge Ethel"


6. "Go Tell the Women"


7. "(I Don't Need You To) Set Me Free"


8. "Honey Bee (Let's Fly to Mars)"

9. "Man in the Moon"


10. "When My Love Comes Down"


11. "Love Bomb"

ενα ταξιδι στο φεγγαρι.

τοπος: το νησι πια αποτελει παρελθον... νεα μεταθεση: αθηνα. οσο ελειπα σκεφτομουν την στιγμη που θα γυρισω... τωρα που γυρισα σκεφτομαι ποσο θα μου λειψει το ταξιδι... δεν ξερω τι θελω τελικα... πλησιαζει και ο καιρος των αποφασεων και αυτη η ανεμελια, αυτη η ανανεωση του 10 μερες εδω - 10 μερες εκει θα μου λειψει... σκεφτομαι δε τη θητεια που κανουν καποιοι αλλοι και νοιωθω ενοχες για τη δικη μου ευκολια... απο μεσα μου χαιρομαι. αν μπορουσα να την κανω ευκολοτερη, θα το 'κανα.

επιθυμια: γυρισα για να σε παρω και να φυγουμε... να παμε στη μαγαδασκαρη. εχω το βλεμμα σου για οχημα... και το γελιο σου για συντροφια... τη γκρινια σου λεω να την αφησουμε πισω... δεν θα ταιριαξει καλα με τον εγωισμο μου... ναι, ναι... και αυτον θα τον αφησουμε πισω (λεμε τωρα)... διπλα σου νοιωθω ξεγνοιασια... σαν 10 χρονων παιδι που μαζι με την παιδικη του φιλη ζει ολον αυτο το ρομαντισμο της ηλικιας του.

συμπερασμα: στον καιρο της αφθονιας, ζουμε την εποχη της σπανης. homus homini lupus...

αβολη κατασταση: εχω 2 ημερες να σε δω, λογω κακοκαιριας. [κι ομως αυριο θα 'σαι εδω].

ex nihilo nihili fit: ολα θα αλλαξουν. σκεφτομαι παγκοσμια/δρω τοπικα. πλανητικο χωριο... οτιδηποτε κανει τον πλανητη μας μικρο (θυμαμαι παλια, παρασκευες στην τηλεοραση - ετ3).

ο/η/(το) man on the moon: δεν υπαρχει - εχω ανοιξει διαλογο με τον εαυτο μου. θα υπαρχει κι αλλος/η σαν και 'μενα σ' αυτο το δολιο το φεγγαρι.

νεα γραφη/νεα αναγνωση (η γραμματικη μου παραμενει η ιδια).




ονειρευομαι ταξιδι με το αυτοκινητο... τα γυμνα σου ποδια να ακουμπουν στο ταμπλο... καλοκαιρι... το χερι σου εξω απο το παραθυρο, να παιζει με τον αερα... κι αυτος να ερωτοτροπει με τα μαλλια σου. o δρομος αδειος... το ραδιο να παιζει μουσικη... μου χαμογελας και με χαιδευεις στο λαιμο...


επιλογος: η γη μοιαζει μικρη απο εδω ψηλα. η δικη μου αληθεια σ' αυτο τον χαμο. κοινη με ολων των αλλων, συναμα ομως τοσο μοναδικη.


* ποσοι/ες διαβαζουν το τι γραφεις; τι θεματολογια επιλεγεις... ειδησιογραφικα πρακτορια υπαρχουν πολλα... δεν θελω να φτιαξω κι αλλο ενα. θελω να βγαλω αυτο που εχω μεσα μου... εχει ομως χαρακτηρα εξεγερσιακο (παρακινει μεχρι και εμενα):

"αλλα η σημερινη ιστορια με τις αμφισβητησεις της μας αναγκαζει να πουμε οτι η εξεγερση ειναι μια απο τις ουσιαστικες διαστασεις του ανθρωπου. Ειναι η ιστορικη μας πραγματικτοτητα. Στην καθημερινη μας δοκιμασια η εξεγερσις παιζει τον ιδιο ρολο που παιζει το 'cogito' στον τομεα της σκεψης: ειναι η πρωτη ενδειξη. αυτη ομως η ενδειξη βγαζει το ατομο απο τη μοναξια του... Επαναστατω, αρα υπαρχουμε". [αλμπερ καμυ, ο επαναστημενος ανθρωπος]


καλη σου νυχτα.

100 χρονια ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ - O Αυτοκρατορας του Ελληνικου Αθλητισμου

χρονια μας πολλα και ακομα περισσοτερες επιτυχιες.

γιατι η γη ειναι πολυ μικρη για να σ' αφησω.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ.

για τον καθε "χριστοδουλο".

για τον καθε "χριστοδουλο" και τα περι σεβασμου στο νεκρο... δεν εχουμε ενα απλο πτωμα εδω. εχουμε νεκρο εναν ανθρωπο με συγκεκριμενες πραξεις και λογια... και για αυτα θα κριθει μιας και αυτο ειναι το εργο που εχει αφησει παρακαταθηκη. η αναγνωση που κανω στον ανθρωπο χριστοδουλο δεν δεσμευεται απο το συγκινησιακο φορτιο του θανατου του ή της θεσης του. ως αρχηγος/διοικητης/προκαθημενος της ελλαδικης ορθοδοξης εκκλησιας δεν με αγγιζει... οπως δεν με αγγιζει και ο παπας ή ο οποιος μουφτης, ραβινος κλπ... αυτα επηρεαζουν τους πιστους των. αναγνωριζω μονο την κοινωνικη (και πολιτικη) φυση αυτου του θεσμου (και του ανθρωπου αυτου) και ετσι τον κρινω.

δεν θα τον "αγαπησω" ουτε θα παψω να ενοχλουμαι απο αυτα που εκανε και με ενοχλουσαν... η οποια συναισθηματικη φορτιση δεν θα με κανει να διαχωρισω τον ανθρωπο απο τα εργα του και να τον κρινω ως νεογνο που δεν προλαβε να δωσει δειγματα γραφης του χαρακτηρα του. δεν πιστευω δε οτι και οι νεκροι δεδικαιωνται. παντα υπαρχει η "σταμπα" των πραξεων μας ειτε εισαι ο/η/το man on the moon (που δεν υπαρχει) ειτε ο χριστοδουλος ειτε ο κεμαλ (δεν διαλεξα τυχαια τον συγκεκριμενο)...

σεβομαι το οτι υπεφερε απο καρκινο και δεν θριαμβολογω πανω στο πτωμα του. αλλα δεν θα θρηνησω και με το ζορι. και δεν ειναι ελλειψη ανθρωπιας αυτο. δεν μπορω να θρηνισω για καποιον/α που δεν δεθηκα συναισθηματικα ποτε (και το "συναισθηματικα" εχει απειρες μορφες). η απανθρωπια ειναι αλλου. οταν απαιτουμαι αφεση αμαρτιων για τον δικο μας νεκρο και βεβηλωνουμε τους νεκρους αλλων. οταν εκβιαζουμε το συναισθημα... οταν απαιτουμε απο τους/τις αλλους/ες να υποκλιθουν στον πονο μας διχως αυτος να τους λεει κατι. οταν με το ζορι καποιοι/ες περνουν αφεση αμαρτιων ενω καποιοι/ες αλλοι/ες γραφονται στα πιο μαυρα καταστιχα της ιστοριας...