Ελα μωρέ, αυτά θέλει ο κόσμος...

Tου Aλεξη Παπαχελα

Με τον κίνδυνο να κατηγορηθώ από καλούς συναδέλφους για έπαρση, έλεγα σήμερα να γράψω για ένα φαινόμενο που νομίζω ότι πρέπει να μας προβληματίσει. Αν διαβάσετε μια μέση ευρωπαϊκή εφημερίδα ή αν παρακολουθήσετε ένα ευρωπαϊκό δελτίο ειδήσεων, θα έχετε τη σχετική βεβαιότητα πως αυτό που ακούτε ή διαβάζετε είναι πάνω κάτω ακριβές. Γιατί αυτό δεν συμβαίνει άραγε στην Ελλάδα;

Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί εδώ και μερικά χρόνια. Φοιτητής ακόμη εργαζόμουν 1-2 καλοκαίρια στην «ΑΥΓΗ». Ο προϊστάμενός μου μου έφερε μία φωτογραφία που απεικόνιζε ένα αυτοκίνητο Golf στη γραμμή παραγωγής και μου ζήτησε να γράψω μία λεζάντα με την οποία θα εξηγούσα ότι η παραγωγή Golf στην Αμερική σταμάτησε λόγω της απεργίας μεταλλωρύχων στη Γερμανία. Θαύμασα το πρωτοσέλιδο δημιούργημά μου την Κυριακή, αλλά την επόμενη ημέρα είδα την ίδια φωτογραφία στη Herald Tribune με μία λεζάντα που εξηγούσε ότι το απεικονιζόμενο αυτοκίνητο ήταν το πρώτο που παρήχθη στο συγκεκριμένο εργοστάσιο κ.λπ. κ.λπ. Ούτε απεργία, ούτε τίποτα. Πήγα στον προϊστάμενο σοκαρισμένος και του είπα «μα κύριε... κοιτάξτε εδώ τι λέει», για να πάρω την απάντηση «μη σε νοιάζει· κανείς που μας διαβάζει δεν διαβάζει και την Tribune...».

Πέρασαν μερικά χρόνια και μια μέρα διάβασα σε μεγάλο κυριακάτικο φύλλο ένα λίβελο εναντίον μιας λαμπρής οικονομολόγου που εργαζόταν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και είχε αποσπασθεί στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού. Ο έγκυρος αρθρογράφος έγραφε πως η εν λόγω κυρία ήτο γραμματεύς και όχι οικονομολόγος. Τον πήρα τηλέφωνο και του εξήγησα πως έχω πάει στο γραφείο της, πως είναι senior οικονομολόγος, πως έχει ντοκτορά κ.λπ. Με άκουσε προσεκτικά και μου απάντησε ανερυθρίαστα (υποθέτω, δεν τον έβλεπα) ότι «άκου να δεις, αυτά μου ζήτησε να γράψω ο φίλος μου ο διοικητής της..., αυτά έγραψα».

Πέρασαν μερικά ακόμη χρόνια και έγινα, με το αζημίωτο από υλικής (αλλά όχι και ψυχικής) πλευράς, τρόφιμος τηλεοπτικών παραθύρων. Μία των ημερών συζητούσαμε το αν ο Αρχιεπίσκοπος θα καθαιρέσει κάποιο μητροπολίτη στη σύνοδο της επόμενης ημέρας. Καλός και αγαπημένος συνάδελφός μου δήλωσε ότι «θα φάει τρεις». Του απάντησα μαζί με άλλους ότι «το πολύ να φάει έναν» αλλά αντίδραση δεν είδα. Λίγα λεπτά αργότερα στον αέρα περιορίσθηκα στον σεμνό και ταπεινό έναν προς φάγωμα. Ο καλός συνάδελφος εξοργίσθηκε, ζωντανά στον αέρα, και μου απάντησε «ε, λοιπόν εγώ κύριε σου λέω ότι θα φάει οκτώ». Ομολογώ ότι θύμωσα και τον ρώτησα μετά «αν είναι στα καλά του», για να πάρω την αποστομωτική απάντηση: «Ξέρεις τι εντύπωση έκανε αυτό που είπα; Και στο κάτω κάτω ποιος θα θυμάται σε έξι μήνες αν είπα 40 ή 3;».

Ελπίζω και ελπίζουμε όλοι μας πως όσο θα μπαίνουν σε αυτό το επάγγελμα νέα παιδιά που θα έχουν ένα άλλο επίπεδο από το δικό μας, θα αλλάζουν και αυτές οι γραφικές παραδοξότητες. Πρέπει όμως να συμπληρώσω πως τίποτα μα τίποτα δεν με εξοργίζει περισσότερο από συναδέλφους με γλώσσες, με κουλτούρα και μόρφωση που εξασκούν τον κιτρινισμό και ενίοτε το συνειδητό ψέμα και όταν τους κολλάς, σου απαντούν «έλα μωρέ, αυτά θέλει ο κόσμος» ή «αυτό πουλάει» ή και εκείνο το αμίμητο «έλα μωρέ, μου ζήτησε να το γράψω το αφεντικό». Εκεί δεν έχω, ή μάλλον δεν θέλω να έχω απάντηση, στο γιατί.